Eenzame kerst, The end.

“Staat scheef.” Hoor ik achter mij.
“Hoezo scheef? Wat mankeert er aan?” Mopper ik.
“Hij moet meer naar rechts, zie je dat niet?”
“Naar rechts?”
“Ja kijk” … en zij houd de boom in de positie die volgens haar ‘recht’ is.
“Dan draai ik hem wel een kwart slag, staat ’ie voor het oog recht of ik doe een touwtje vanaf deze tak naar een spijker in de muur.” Tja, ik denk nu eenmaal graag in oplossingen. “Nee man, ik wil geen touwtje naar de muur, is toch geen gezicht. Je kunt die standaard toch wel verstellen?”
“Weet ik lieverd, maar die boom is zo krom als een hoepel dus als ik hem volgens jou ‘recht’ zet, dan staat de stam in de standaard zo scheef als de pest en ….”
“Ppffff … laat maar, het hoeft al niet meer. Help mij nu even met de lichtjes, ja?”
“Maar dat zou jij toch doen? Ik zou die boom klaarzetten en jij deed de versiering, toch?”

“Hier, hou je kop nou effe en hou deze lichtsnoer vast, dan drapeer ik de lichtjes over deze takken.” Blaft vriendin mij toe.
Na de tweede snoer met lichtjes in de boom gehangen te hebben staat zij bedenkelijk te kijken, en niet veel later … “nee, het zit niet naar me zin. De lichtjes halen het niet van tak tot tak, geen gezicht. Deze snoer moet los en dan moet hij via hier en dan daarheen. Die takken zitten allemaal te ver uiteen en ….. ”
“Had nou maar die boom genomen die ik je aanwees, dat was een rechte met takken dicht opeen.”
“Hou je nou een keer op met dat gezeur over die kutboom? Doe nou eens gezellig.”
“Nee, grlmpfff … vijf keer die teringlichies eruit en er weer in, en dan mot ik rustig blijven?”

Woest smijt zij de lichtsnoer neer en loopt naar de keuken. Op een dergelijk moment kan het handiger zijn om het slagveld te verlaten, schijnt zij te denken.

De andere dag staat er een boom die er zijn mag. Van onze buurvrouw hoorde ik dat zij op de koffie was geweest en haar kat had meegebracht, doet zij altijd. Kat sprong van de bank middenin de kerstboom, die prompt omviel. Buurvrouw had daarbij geholpen om de zaak weer op te tuigen.
“Wij kregen de boom niet meer recht dus heeft je vrouw een touwtje van de boom naar de muur gespannen, et voila ….”

Trots op haar mooie boom komt vriendin naast mij zitten.
“Wat zullen wij met kerst eten?“ Vraagt zij.
“Doe maar een prakkie zuurkool.” Zeg ik, en neem een ferme slok van mijn bier.

De voordeur knalt dicht.

Nu zit ik hier, aan de gedekte tafel voor ons twee.
Misschien morgen, misschien eet je dan weer mee?