Eerste druk

‘En? Wanneer komt de tweede?’ De laatste paar weken een veelvuldig gestelde pijnlijke vraag. Veelal door kinderloze vrienden die het op een sarcastische toon vragen. Met zo’n meelijwekkende blik van ‘Je moet mij niet aankijken hoor. Ik heb je nog zo gewaarschuwd.’ Een zeer gevoelig onderwerp, dus zeg ik zo achteloos mogelijk ‘Er komt geen tweede.’ ‘Hoezo? Is de eerste druk?’ Mijn bloed begint te koken. De stoom komt nog net niet mijn oren uit, maar de reeks verdedigende woorden verlaten het puntje van mijn tong voordat ik er erg in heb. ‘Eerste druk? Welnee hoor. Hij is amper 5 maanden oud en zit nog niet op zwemles, hockey of voetbal. Nee, die van mij rijd ik wekelijks naar de plastische chirurg, de osteopaat, de fysiotherapeut en vanaf volgende week ook nog eens naar de diëtiste. Daarnaast slaapt hij in een dwangbuis en is hij een huilbaby. We hebben daarom van onze verzekering gezinskorting gekregen voor de psycholoog. Maar verder gaat alles prima hoor, snauw ik overmand door emoties.’

Het is donderdagavond. Koopavond. ‘Mijn avondje uit’ zoals mijn man het noemt. Met twee loodzware boodschappentassen sjouw ik moedeloos naar huis. In de hoop dat de kleine eindelijk slaapt. Thuis gekomen tref ik mijn man aan met de kleine liggend op schoot voor hem. Ik had het kunnen weten. De kleine houdt zijn zoveelste flesje melk à 180 ml aan zijn lippen. Mijn man heeft in zijn vrije hand het zoveelste flesje bier met een smaakje à 500 ml. Een uit de hand gelopen hobby die is uitgebreid met rode en witte wijn. Ik neem het hem niet meer kwalijk. Je moet toch wat verzinnen om nog enigszins een oog dicht te doen.

‘En? Beetje tot rust gekomen?’ zegt hij glimlachend. Hij weet dat ik een bloedhekel heb aan boodschappen doen, maar ook dat het me desondanks even goed doet om er uit te zijn. Ondertussen schijt de kleine de net verschoonde luier weer vol. Een ongelooflijke penetrante geur vervult de hele woonkamer. Mijn man gaat hem wel verschonen. Jaja, ik weet hoe dat gaat. Hij kan niet tegen poepluiers en staat al kokhalzend zo ver mogelijk van de kleine af, de armen op reikwijdte. Zijn gezicht kijkt de andere kant op, zodat hij niet precies ziet wat hij doet. Ik neem het maar over, want wij vrouwen kunnen daar beter tegen volgens mannen. Daarna leg ik de kleine in bed en lig ik verscholen achter het bedje op de koude vloer met mijn pink in de mond van de kleine. Na 5 minuten krijg ik een lamme arm, maar ik weet uit ervaring dat ik het nog zeker 10 minuten moet vol houden.

Eindelijk rust. Het is acht uur en hij slaapt. Ik loop naar het raam en staar naar buiten. Mijn man komt achter me staan en slaat liefkozend zijn handen om mijn middel. Ik zoek naar de roze wolk, maar zie alleen maar grijze. Ik haal het knellende elastiekje uit mijn haar. Mijn man roept enthousiast ‘Gooi je haar los en maak me gek!’ Hij tilt me op richting de slaapkamer. ‘Wil je nog een tweede?’ vraagt hij plagend. ‘Maak jij morgen een afspraak voor een sterilisatie?’ vraag ik. We kussen elkaar goedenacht, drinken ons glas alcohol leeg en vallen om half negen in een ondiepe slaap. Wetende dat we morgen weer een glimlach krijgen van onze kleine, als we hem uit zijn bedje halen. Een glimlach zo mooi als een klein straaltje zon dat ons hart weer doet smelten. We putten er kracht en energie uit en hopen op een minder grijze dag. Toch een tweede? Ach, zeg nooit nooit.