Eerste klas

Het was Valentijnsdag en het zonnetje scheen. Een mooie gelegenheid voor een dagje weg dus. We hadden in Tilburg een eersteklas kaartje gekocht naar Leiden. Een toegangsbewijs voor de eerste klas is allang geen garantie meer voor een zorgeloze zit in een verder verlaten treinstel. Integendeel, de eerste klas is tegenwoordig geconfisqueerd door asociale bejaarden, zo merkte ik. Op Den Haag Centraal stapten we over op de trein naar Leiden. “Alles is vol, dit zijn de enige twee vrije stoelen”, verzuchtte mijn vriend. Nou ja, vrij…Hij kon inderdaad meteen plaatsnemen in een stoel aan het gangpad. Op de twee stoelen aan het raam zaten een man en een vrouw van in de zestig. De vrouw had haar jas en tas op de stoel naast haar gedrapeerd. Juist ja, die ene stoel waar ik graag wilde zitten. Ze was verdiept in haar krant. Of – waarschijnlijker – ze deed alsof ze was verdiept in haar krant en hoopte dat ik het niet zou vragen. Ik deed het toch. “Pardon, zou ik hier misschien mogen zitten?” Geen lachje, geen vriendelijk woord, nee zelfs geen blik in mijn richting. Zwijgzaam en tergend langzaam begon ze de spullen in de richting van haar schoot te slepen. Ik wachtte netjes en toen ik dacht dat ze klaar was ging ik zitten (een deel van haar jas zat nog onder mijn billen maar ze zei er niks van). Gelukkig duurde de rit maar een kwartiertje, want ik had geen boek bij en dan weet ik dus nooit waar ik kijken moet. Mijn enige vermaak was het meelezen in de krant van mijn boosaardige buurvrouw. Eindelijk klonk dan toch het verlossende woord van de conducteur door de speakers. Ik wist niet hoe snel ik op moest staan. Mijn buurvrouw smeet in één beweging, met een zucht van verlichting, haar eigendommen terug op de lege plek. Net voordat ik het trapje afliep naar de deuren, zag ik hoe haar man zich naar haar vooroverboog en zei: “Ik vraag me af of die mensen wel een kaartje hadden voor de eerste klas.”