Elektra-shock

Geachte heren Eneco,

Ik weet wel: u bent oppermachtig, want u gaat tenslotte over de Electriciteit en dat is niet niks! Het lijkt wel een beetje op een kerncentrale runnen, denk ik dan maar. En u rijdt allemaal ook in die mooie witte auto’s met zo’n frisrood embleem. En u zit maar achter de pc met een kopje koffie en kijkt na wat iedereen verbruikt aan energie. Ik vind het knap, hoor! Ikzelf kan de gelijkstroom niet van de wisselstroom onderscheiden en volgens mijn buurjongens is dat zelfs een band, AC/DC, zeggen ze. Leuk hoor, maar wat ik niet zo leuk vind, heren, is mijn laatste afrekening. Die gaf mij een shock…

Ik heb het afgelopen jaar heel veel energie verbruikt, blijkt. Ik schrok enorm, maar dat weet u inmiddels, want ik heb al zo’n plezierig gesprek gehad met mevrouw Eneco. Ik heb uitgelegd dat ik geen wiet-plantage heb, geen tien zonnebanken, geen illegale vrieskisten, geen aquarium met piranha’s (die vreten stroom, schijnt het, die piranha’s dan) en dat ik, als dingen handmatig kunnen, ik de dingen ook handmatig aanpak. Daar moest ze wel om lachen, mevrouw Eneco, om dat handmatige, maar jullie zijn volgens mij altijd wel vrolijk bij het bedrijf. Dat begrijp ik ook volkomen, met al die meterstanden die de pan maar uitvliegen. Je ziet het bedrijf groeien, bij wijze van, met al dat toenemend verbruik.

Om het raadsel van mijn overmatig verbruik op te lossen kwam er, zoef, in zo’n kek autootje, een meneer langs om de meter na te kijken. Dat ging snel. Hij keek. ‘De meter is goed. Dag mevrouw.’
Daar werd ik echt heel blij van. De meter is goed! Hij vroeg nog wel streng of ik niet had gelogen. Dat vond ik ook wel in jullie beleid passen. Ik neem aan dat de medewerkers daar gedegen cursussen voor moeten volgen? Een soort meteropnemer annex leugendetector, ben je dan? Ik zei heel braaf dat ik niet had gelogen.

Inmiddels tast ik letterlijk en figuurlijk volledig in het duister, want we hebben nu alles uitgezet, van de schrik. Het is wel romantisch, heren Eneco! Als we niet terugdenken aan de crisisjaren en aan ellende van anderen, hebben we het hier heus nog wel fijn. Het is alleen even wennen. ‘Koken in de hooikist’, een werkje uit begin deze eeuw, vond ik gelukkig nog in een schemerig hoekje. Handig hoor: je vult een kist met stro en daar zet je je pannen in (den ganschen dag). Overal in het pand branden nu kaarsen, het walmt en stinkt ontzettend, dat wel. We hebben een haan gekocht, die loopt wel erg vroeg af ’s morgens en hij kijkt ietwat vals. Ik sta in een tobbe te wassen en te mangelen. Verder wil ik u niet lastig vallen, heren Eneco, met hoe ik dit praktisch oplos. Daar heeft u vast geen tijd voor, met al die routes uitstippelen voor die leuke autootjes, en die pc´s in de gaten houden en dat verbruik van iedereen.
Alleen een ding moet mij nog van het hart: vóór mijn persoonlijke energiecrisis (zo noem ik het maar) was ik lid van een column-site. Ik kan natuurlijk niet meer via de pc een column indienen. Maar heren Eneco, dit relaas wil ik toch wel kwijt. Ik heb bij de boer behalve een haan dan ook een postduif aangeschaft, en op het moment dat mijn column op de column-site arriveert, krijgen jullie ook een bericht van mij.

Met vriendelijke groet,
Winny

N.B. Geef de duif a.u.b een half appeltje als hij komt!