Eline -10 (slot)

Eline zit in de trein. Haar hoofd doet pijn en haar keel is droog. Ze staart naar buiten. Weilanden, bossen, flatgebouwen en schuurtjes schieten in het donker voorbij. Ze glijden schimmig langs haar heen. Den Bosch wordt al omgeroepen. Ze zou nog uren zo willen zitten, in de trein. Onderweg van het een naar het ander. Een stukje niemandsland. Ze kijkt op haar horloge. Tien uur. Ze pakt haar mobiel en herleest de smsberichtjes van die dag.

[i]18.10 Eline, hoe laat kom je thuis? Had je eigenlijk al verwacht. Groetjes van je moeder

18.43 Wat een vreselijk ongeluk! Ik vond het al vreemd dat ik niks van je hoorde, zorg wel voor Sen en Brecht, maak je niet druk. Jij hebt nu andere dingen aan je hoofd.

19.25 Hé lien suus moet nog blijven maar arts heeft verzekerd dat er geen blijvende schade is bedankt voor alle hulp vandaag ik hou je op de hoogte gr toon

20.39 Voicemail. U heeft 1 nieuw bericht van: ‘JAN’. Bel 1233.

21.24 Hey Eline!! Hoe gaat het met je vriendin? En met jou? Je overviel me wel met je telefoontje. Zat juist te werken. Heb een groot project dat ook in het weekend doorgaat. Ben vandaag jarig maar denk aan je. Bel me even. x Jan[/i]

In Den Bosch stapt een oude man de intercity in. De coupé is nagenoeg leeg, dus hij had een stille, snelle entree kunnen maken. Maar hij blijft opvallend in het gangpad staan, buigt tot zijn gezicht voor Eline hangt, en vraagt: “Waar gaat deze trein naartoe?”. Afwezig geeft Eline antwoord, zonder glimlach. Het kost haar ditmaal geen enkele moeite om onbeleefd te zijn. De oude man is de koelte waarschijnlijk ontgaan want hij begint meteen een gesprek.

“Ik heb bij de trein gewerkt”, zegt hij. Eline ruikt een alcoholdamp. En ze was al misselijk door de felle hoofdpijn. Ze draait haar hoofd naar het raam en kijkt strak naar buiten. Maar de boodschap komt niet over. Hoewel de treincoupé verder leeg is, maakt de man aanstalten om tegenover haar te gaan zitten. Onhandig neemt hij plaats. Zijn knie stoot hard tegen die van Eline.
“Woon jij hier?”
Eline kijkt op.
“Nee. Ik moet er het volgende station uit.”
Zijn smalle, rimpelige gezicht is rood en pafferig. De kleine ogen liggen diep. Hij glimlacht maar Eline vindt hem niet vriendelijk. Hij praat en praat maar door. Over zijn leven, waar hij heeft gewoond, op welke bedrijven hij heeft gewerkt.‘Op een dag ben ik zelf ook oud en eenzaam. Met een onbegrensde behoefte om tegen iedereen aan te praten’, denkt Eline.

Haar mobiel gaat. Het is Jan. Ze neemt hem deze keer aan. De oude man stopt nu wel met praten.
‘Hé Eline. Hoe gaat het? Ben je nog in Amsterdam?’
‘Nee, ik zit in de trein, ben bijna thuis.’ Haar stem klinkt mat. Vermoeid.
‘Maar meisje wat klink je down. Hoe komt het? Je was zo heerlijk vrolijk in de Ardennen. Kop op meid. Er zijn al zoveel chagrijnige mensen in de wereld. Daar doe jij toch niet aan mee. Jij niet. Leuk dat je me had gebeld. Ik ben vandaag jarig. En ik heb juist een nieuwe foto op mijn site gezet. Speciaal voor jou. Omdat ik je zo bijzonder vind. Hebben we samen ons eigen feestje.’
Traag haalt Eline de mobiel van haar oor. Ze kijkt een paar seconden naar het scherm. JAN staat er. Ze legt de mobiel opnieuw tegen haar oor en zegt: ‘Proficiat’. Dan verbreekt ze de verbinding.
De oude man tegenover haar fronst geamuseerd zijn wenkbrauwen. Hij opent zijn mond maar Eline is hem voor. Abrupt staat ze op en loopt de coupé uit. Gedachteloos dwaalt ze door de nagenoeg lege trein. ‘Eindhoven’ wordt omgeroepen.

Eline opent de deuren en springt het perron op. Ze heeft plots haast. Ze wil bij haar kinderen zijn. Thuis. Ze rent de trappen af en passeert een zwerver. Ze ziet hem niet. Ook buiten ziet ze niet de taxi die juist optrekt met twee klanten op de achterbank. Ze steekt zomaar over.
‘Ze kwam uit het niets’ zou de taxichauffeur later verklaren tegen de agent.
Eline is dan al met de ambulance naar het Catharina ziekenhuis gebracht.