Ervoor of erna

Ik denk wel eens dat de belangrijkste bezigheid van een mens is om erachter te komen hoe het nou werkelijk zit. Bijvoorbeeld: Wat is het waard om lief te hebben?
Er zijn momenten die mijn leven een andere wending gegeven hebben. Een dergelijk moment verdeelt de tijd in twee periodes: ervoor en erna. De fout die ik heb gemaakt, is te geloven dat niemand puur slecht is, dat iemand zijn leven kan beteren en dat je door die ander een kans te geven, hun leven en het jouwe gelukkiger kan maken. Soms voel je zo’n gebrek helemaal niet aankomen. Ik hou me voor dat sterke mensen dan doorgaan, ongeacht wat ze tegenkomen.

Mijn grote liefde had me verlaten voor een jongere uitgave en plotseling interesseerde het leven me geen moer meer. Een zwarte kraai nestelde zich op mijn hoofd. Ik melde me ziek en deed de gordijnen dicht. Alleen voor boodschappen, wiet, Seresta’s en drank, kwam ik nog buiten. Ik verdwaalde binnen veertien dagen in een slecht verlicht moeras dat rook naar alcohol en cannabis. Ik belandde op een crisisopname van de geestelijke zorg. Het oordeel dat de mensen toen over mij uitspraken deed me meer pijn dan de armoede die me te wachten stond.

Ik heb daarna nog jarenlang geworsteld met mijn geringe zelfwaardering, eenzaamheid, emotionele pijn en verwarring. Ik besefte pas toen dat ik geen zelfgevoel had. Ik mocht voor de buitenwereld vaak onverschillig kijken, maar niemand kon in mijn binnenste kijken. In wezen is ieder mens helemaal alleen en moet je zien te overleven.

Ik was achtenveertig jaar geworden om te leren dat een mens zichzelf moet dienen en pas dan iets voor een ander kan betekenen.
Dat moment in mijn leven was de tijd van de oogst, alles, het goede en het slechte. Het was de tijd dat het goede aan mijzelf toekwam.
Mijn geluk was dat ik in de loop der jaren had geleerd wat wel en wat niet goed was, dat ik dat onderscheid kon maken en dat ik baas over mezelf was.

Ik was nu op een keerpunt terechtgekomen en misschien is het niet de slechtste periode in mijn leven geweest. Ik ging nu voor me zelf denken. Leuk is anders. Ik ben door een landschap vol molens gegaan, want de psychische variant op het genezen pad is vrij ongeplaveid.

Maar nu ben ik met de realiteit bezig, vroeger niet. Het wordt tijd om hier afscheid te nemen en om eindelijk eens thuis te komen, m’n koffers die ik al die jaren heb meegesleurd uit te pakken; zover heb ik het nog nooit gebracht. Koffers die barstensvol zitten met narigheden, niet leuke herinneringen dus. Maar weggooien vind ik dan ook weer zo zonde.