Eventjes voorstellen….

Hallo, ik ben Femke,34 jaar oud, heb een dochter van zes, twee draken van honden (ook wel draak&draak genoemd),pas getrouwd, net gestopt met werken en inmiddels 18 weken in verwachting. Dit laatste is een klein medisch wondertje omdat de afgelopen twee jaar mijn lichaam onderhevig is geweest aan allerlei behandelingen en chemicaliën. Laat ik bij het begin beginnen: twee jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Hierdoor kwam een circus aan behandelingen en een achtbaan aan emoties op gang. Om niet mijn evenwicht te verliezen ben ik toen begonnen met schrijven, eerst in vorm van een dagboek, later op lotgenotensites en op een eigen weblog. Het teruglezen van mijn eigen bevindingen en het delen met anderen hielp mij relativeren. Nadat ik mijn “genezende” behandelingen had afgerond heb ik de keuze gemaakt geen risico’s te willen nemen en ook mijn gezonde borst laten afzetten, gevolgd door een serie reconstructieve operaties. Ik ben nog lang niet klaar, maar heb besloten nu even te genieten van mijn zwangerschap, mijn dochter, mijn man en mijn leven. Wat er in mijn leven speelt wil ik graag delen, de leuke bezoekjes aan het ziekenhuis, maar ook de minder leuke, de avonturen van mijn dochter op school en haar eerste kennismaking met het lezen en schrijven, de gehoorzaamheidslessen die ik met mijn franse bulldog volg op de hondenschool, de eerste 20 minuten op de loopband die ik met een conditie van een tachtigjarige afleg, de ongemakken van particuliere zwemlessen voor kinderen, mijn angsten en emoties en natuurlijk ook de voorbereiding op het onvermijdelijke, namelijk de geboorte van het kleine wonder en om daar eens mee te beginnen, het volgende:

[i][b]kansberekeningen[/b][/i]

Wereldwijd wordt er onderzoek gedaan naar allerlei nuttige, zinnige en onzinnige zaken. Één op de drie mensen ter wereld krijgt te maken met kanker, koffie voorkomt dementie, een dikke buik verlengt een man zijn leven, en één op de acht vrouwen wordt geconfronteerd met borstkanker, waarvan dan weer een percentage overleefd, een deel het niet haalt en enkele procenten gewoon onder een bus loopt of sterft aan een verkeerd gefileerd visje tijdens vakantie en hoe zat het ook al weer met de wijn consumptie?
De kans tijdens een zwangerschap dat je een jongen draagt is vijftig procent, de kans dat een arts zich bij de geslachtsbepaling vergist één procent.
De negenennegentig procent zekerheid dat mijn dochter een jongetje zou worden hebben mij tachtig procent van mijn inkomen doen uitgeven aan stoere tuinbroekjes en donkerblauwe rompertjes en de vijf procent extra overlevingskansen die de chemotherapie mij na de kanker boden hebben mij gevoelsmatig tien jaar ouder gemaakt.
Nu mijn kansen om mijn gevoelsmatige leeftijd te bereiken op vijfentachtig procent liggen en ik alle statistieken heb verslagen door zwanger te worden sta ik wederom voor de keuze om het kindje in mijn buik aan kansberekeningen over te laten. Eerst is er het prenatale onderzoek waarbij in mijn geval uit is gegaan van een kans van één op ruim driehonderd dat mijn tweede kind geboren kan worden met een chromosoomafwijking. Na onderzoek blijkt nog maar één op de éénenzestighonderd kinderen die ik op dit moment zal baren niet helemaal gezond zou kunnen zijn; een kans die dusdanig klein is dat ik hem negeer, aangezien ik mezelf niet bepaald in staat acht om zoveel kinderen te produceren. Nu sta ik het volgende dilemma: moet ik mijn fifty-fifty kans accepteren, of ga ik voor de negenennegentig kans op zekerheid van het geslacht van mijn ongeboren kind? Als ik daarvoor kies, hoeveel procent van mijn met vijfentwintig procent gedaalde inkomen besteed ik dan dit keer aan babykleding? Keuzes en kansen waarvoor volgens mij geen onderzoek bestaat, het enige onderzoek dat hier antwoord op biedt is er één naar mezelf en mijn vertrouwen in de medische wetenschap.

Femke