Exorcisme

Het is te laat. Het was bij voorbaat al te laat. Traag bewoog ik me door de steeds hoger wordende golven. De atmosfeer was violet van kleur. Het strand was bebloed. Ik vroeg haar nog om niet dieper het water in te gaan. Tevergeefs. Ik had haar kop van haar romp willen trekken. Tevergeefs. Ze stak haar tong naar me uit. Hoe wreed kan een mens zijn? “ Wat maakt het uit als ik sterf?”, vroeg ze. “Niets”, antwoordde ik, “helemaal niets”. Ze lachte terwijl mijn hoofd in stukken brak. Een gebroken hoofd met rode ogen. “ Waarom huil je” vroeg ik, “wat heb ik gezegd?”. “Het is de regen”, antwoordde ze. “Niets meer dan de regen”. Om ons heen lagen stukken hersens en een gebroken schedel. “Wil je de stukjes van mijn hoofd oprapen en ze alsjeblieft lijmen?” vroeg ik. “Natuurlijk wil ik dat” antwoordde ze. Het was goed zo. Kleuren flikkerden op het water. Ze zag het niet. Haar hoofd was gebogen naar de grond terwijl ze gebiologeerd de stukken opraapte en langzaam mijn hoofd weer tot een geheel omtoverde. “Ik vind het zo knap hoe je dit telkens weer doet:”, zei ik. “mijn hoofd in stukken slaan om hem vervolgens weer aan elkaar te lijmen”. Ze glimlachte. Ik kon zien dat ze trots was. Bij wijze van kroning plaatste ze mijn hoofd weer op mijn romp. “Hier, mijn koning, bij deze retourneer ik u uw hoofd”.

Het lot van haar ambitie lag verzegeld achter haar woede. Een woede waar ik deelgenoot van mocht zijn. Het was verslavend om haar telkens weer zo te zien schreeuwen. Soms schreeuwde ik mee. “Schreeuwen lucht op hè”, zei ze dan altijd. Het luchtte op. Meer kon ik er niet van maken. Minder ook niet. Het liefst zou ik weg zijn gelopen, maar ze bleef maar naar me staren. Haar blik was hypnotiserend. Soms bewogen de muren langzaam om ons heen. Maar die blik. Die blik hield me vast op mijn plek. Een plek die zij al jaren geleden voor me uitgekozen had. Ik was geen masochist. Het leek alleen maar zo.

“Niemand bijt mij ongevraagd”, zei ze ooit. Nu heeft ze het zelfs zo ver laten komen dat ze haar opvreten. Soms denk ik terug aan die eerste kleuren, de eerste zoen die ze me ooit gaf… “We gaan allemaal dood”, lachte ze, “de een is nog niet weg of de ander volgt alweer”. “Maar er bestaat ook liefde”, zei ik en opnieuw zoende ik haar. “En heb je wel eens gehoord van schrijven als vorm van exorcisme? Misschien moet je dat eens proberen”. “Ik schrijf al met mijn ogen”, antwoordde ze bits, “maar schrijven als vorm van exorcisme. Dat moet heerlijk zijn”. Dromerig staarde ze voor zich uit. Haar ogen waren zwart als kool. Waarschijnlijk zag ze voor zich hoe de golven haar verslonden. Ik kon haar niet helpen. Het was te laat. Het was bij voorbaat al te laat.