Falling to pieces

Vandaag keek ze naar me, zoals ze dat wel vaker deed, maar toch weer heel onverwacht. Je kunt nooit weten wanneer ze weer komt kijken, want structuur is haar onbekend. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, dus dat was een goed teken. Hoe later ze komt, hoe groter de donkere wolk die altijd met haar mee beweegt.
Ze keek even kort, zuchtte een keer en begon verveeld haar tanden te poetsen. Een minuut later was ze weer verdwenen. Waarschijnlijk beginnend aan een dag die haar vast en zeker gestolen kon worden, maar die ze vandaag wel kon redelijk kon verdragen.
Ik had gelijk. Laat in de avond stond ze weer voor me met haar gezicht iets somberder, maar toch nog hetzelfde. Ik blijf van het gezicht houden. Waarom weet ik niet. Er staan hier immers zoveel gezichten elke dag voor me, maar van deze hou ik het meeste. Een natuurlijke schoonheid. Waarom weet ik niet. Misschien dat haar sombere uitstraling iets van charme bezit hoe raar dat ook mag klinken.

De volgende dag schuifelde ze pas ergens rond de middag naar me toe. Geen goed teken. Heel vlug poetste ze haar tanden en nog sneller was ze weer weg. Af en toe zag ik haar vuil wasgoed in de wasmachine stoppen, die uithangen en droog wasgoed weer ophalen. Ze straalde geen levendigheid uit, enkel heel veel onrust, frustratie en wanhoop. Somberheid laat ik achterwege, want die wolk is nooit van haar zij. Af en toe hoorde ik haar voetstappen elders, maar ik wist dat die haar nooit zouden brengen waar ze gelukkig van kon worden.

Geluk is het andere uiterste van de dood. Hoe gelukkiger je je voelt, hoe verder de dood van je af staat. Hoe ongelukkiger je je voelt, hoe dichter hij bij je gaat staan. Het is geen filosofisch gezever, het is slechts een gegeven.
Ver in de nacht, tegen de ochtend aan, stond ze eindelijk weer voor me. Haar tranen nauwelijks bedwingend. Ze had geen oog meer voor mij, waarschijnlijk omdat haar spiegelbeeld het laatste was wat ze nog wilde zien. Sommige mensen willen zo lang mogelijk gelukkig blijven. Andere mensen willen gelukkig worden, maar willen zo lang mogelijk van de pijn af. De pijn van het tegenovergestelde van geluk. De pijn van het voortdurende missen van geluk. De pijn van de voortdurende leegte. De donkere lucht waarin ze langzaam maar zeker stikken.

Ze was niet na een minuutje alweer weg zoals gewoonlijk, maar na een uurtje. Toen werd ze toevallig gevonden en werd ze gauw daarna weggedragen. Een uur is veel te laat. De wasbak onder mij is inmiddels schoongemaakt en de vloer laat ook geen sporen meer achter van haar. Elke dag staan er weer zoveel gezichten voor me. Blije, gelukkige, maar voorspelbare gezichten. Haar pijn is eindelijk voorbij, maar de mijne is pas net begonnen. Zij was net als mij. Een spiegel met als enige verschil dat zij nu eindelijk in stukken is gevallen.