Familie-uitje met stralende lach

Zomaar een ochtend in december, het opstaan is niet leuk nu het nog zo donker en koud is. Maar het is een gewone dag, dus school en werk wachten. Wel hebben we aan het einde van de ochtend een afspraak, we zijn de drie kinderen en ik.
Het is altijd al een nerveuze bedoening en een heleboel geregel als je met vier personen op tijd ergens moet zijn. En ik ben geen fan van een bezoek aan de tandarts in zijn praktijk, ergens in een kroeg wil ik hem wel graag tegenkomen, ’t is een aardige (veel te lieve) man.
Met volwassen dochter achter op de fiets eerst naar basisschool om de pubers op te halen.
We fietsen dit keer rechtsaf in plaats van linksaf en de twee jongste weten dat we naar de tandarts moeten, maar zij begrijpen het niet, want de tandarts was al zolang zij leven linksaf, dus volgt de vraag: “waar gaan we heen nu?”. Nog voor ik normaal antwoord kan geven, heeft dochter al gegild naar beide jongens: “we gaan naar de zielknijper”.

Nu komt de jongste zoon naast mij rijden om te horen waar we echt heen gaan, dochter legt hem nogmaals uit dat we niet naar tandarts(dat was maar een grapje), we gaan naar een zielknijper. Nu, dan wil hij wel even weten wie die zielknijper dan wel is en wat hij doet. Zijn grote zus legt het wel even uit en ik trap proestend verder. Dochter houdt er wel van anderen in de maling te nemen, en het lukt haar nu weer aardig.

Inmiddels hebben we al een aardig eind afgelegd en het is verschrikkelijk koud, toen de tandarts nog hier in de wijk zijn praktijk had waren we er met vijf minuten, nu is hij deze zomer verhuist en zijn wij verplicht er minstens een kwartier voor te fietsen. Nog steeds snappen de jongens niet waarom we zover fietsen.

De spanning stijgt als we dan toch voor de nieuwe tandartsenpraktijk onze fietsen neerstallen. Ik krijg er zelf ook de kriebels van, want we hebben een afspraak bij een vervanger en dus heb ik geen idee wie er straks met zijn handen in mijn mond gaat zitten wroeten. Nog altijd heb ik een nare voorstelling bij een nieuwe tandarts bezoeken. Dat komt omdat ik als kind naar tandarts Monster moest, en geloof me, zo heette hij echt en hij deed zijn naam eer aan. Dikke worstenvingers had hij en wenkbrauwen die over zijn bril groeide, een eng klein en gedrongen mannetje was het. Als klein meisje was ik doodsbenauwd als ik wist dat ik weer naar dat monster toe moest.

Eenmaal binnen in de wachtkamer zijn de kinderen druk en uitgelaten, waarschijnlijk ook van de spanningen. Het wachten duurt lang en we zien een vreemd gezicht langs lopen, met witte jas aan en mondkapje hangend op de borst. Ons steeds afvragend of dat die enigszins man is die straks onze tanden en kiezen gaat keuren.

Als we eindelijk aan de beurt zijn komt er een vriendelijke man die zich voorstelt als onze vervanger. Dit ziet er positief uit, hij schudt ons vriendelijk de hand, en wij hobbelen achter hem aan naar de (martel/behandel)kamer. Ik mag als eerste in De Stoel, en ach je kan het maar gehad hebben. Na mij neemt dochter plaats met haar blote buik in midden winter, dat is heel normaal als je negentien bent. En ja, ze heeft nu (nog) wel een strak buikje, maar ook kou.

Hij kijkt haar tanden en kiezen na en vraagt waarom er nooit een foto gemaakt is van haar gebit. Dat is namelijk normaal eens in de drie jaar. Voor het geval ze voor de trein wil springen, is het makkelijk met het identificeren, zegt hij doodleuk Jammer zegt ze ik had net plannen, dat kan ik nu dus wel vergeten.
Hij vraagt of zij die foto’s nu wil laten maken, zij antwoordt lekker droog en lachend: “Moet dat nu? Want ik heb daar niet op gerekend en ik ben er niet op gekleed!” Hij lacht, zij lacht vriendelijk terug en wordt meegenomen om de foto’s te laten maken. Zoon is aan de beurt en klimt in de stoel en wordt goed gekeurd, andere zoon in de stoel en dan komt dochter alweer terug en zegt tegen tandarts: “Als ik iets heb gewonnen hoor ik het wel hè?”.
Voor deze tandarts wil ik wel een stralende lach tonen, zeker als ik de Monster-tandarts van vroeger daardoor kan vergeten.

Het familie-uitje besluiten we met een bezoek aan een supermarkt, we gaan vanavond gezellig gezamenlijk koken. De holle kiezen vullen ;-).

Dochter is tijdelijk werkeloos, dat betekent dat ze wel af en toe werkt maar dan via horeca-uitzendbureau, deze week dus maar drie dagen. Vandaag zijn we verder gewoon de familie Doorsnee, het is woensdagmiddag de kinderen spelen binnen met vriendjes.