Flatperikelen-2

Onze lift ‘had’ een stopknop die gebruikt werd voor verhuizingen zodat de lift bleef staan en gevuld kon worden met huisraad, of indien noodzakelijk: ontvult kon worden. Ik ‘had’ destijds een vriendin en lift-met-stopknop plus vriendin kwamen ooit op een uitgelezen moment bij elkaar en zoals de wet van Murphy aangeeft dat als er iets fout kan gaan dan gaat het ook geheid fout. Niet overdag hoor maar op een middernachtelijk uur waarop ieder weldenkend mens pleegt te slapen stopte vriendin, speels als zij was de lift; die bleef welgemikt steken tussen de 4e en de 5e etage. Gniffelend alsof wij tieners waren sloeg ze haar armen om mijn nek en begon mij af te zoenen waarbij wij het vervolgens erg warm kregen en er enkele kledingstukken het veld moesten ruimen. Deze vrijpartij verliep zoals een beetje vrijpartij behoort te verlopen en de stoom kwam ondertussen niet alleen uit onze oren. Net toen zij begon te steunen en het bijna uitgilde werd er heftig op een liftdeur gebonkt, ik plakte mijn mond voor de veiligheid nog maar eens stevig op haar mond maar het gebonk hield niet op.

Een of andere halve zool wilde zijn hond uitlaten om 3 uur in de nacht terwijl wij daar ….. grrrrr. Giechelend trok zij haar kleding recht en met een enkele draai van haar hoofd schudde ze haar kapsel terug in model. Ondertussen knoopte ik dicht wat openstond en modelleerde mijn snor. We trokken de knop uit en de lift bewoog zich naar de ongeduldige deurbonker die met een vragend gezicht de lift in liep; hij bleef ineens steken zeiden wij in koor en proesten het uit maar hadden niet de intentie dat de man ons geloofde. Wij verlieten de lift, de hond met samengeknepen achterpoten achterlatend. De liftdeur sloot en de lift verdween.

Met deze vriendin deed ik geen oog meer dicht en dat houdt op den duur geen paard vol. Nu doe ik nog steeds geen oog dicht maar dat komt waarschijnlijk omdat ik geen vriendin heb. Maar ach, de stopknop is immers ook verwijderd.