Freundschaft

Met luid gekrakeel blies de wekker om half zeven de reveille. Ik werd wakker en bevond mij in een vreemde omgeving. Langzaam opende ik mijn ogen en ontdekte wie ik was en vooral waar ik was. Wij waren immers op cursus in Beieren. Hierbij doe ik jullie een verslagje hoe een dit soort dagen verlopen met Prlwytskovsky en consorten in de buurt. Deze dag verliep gestaag, maar wel moet worden opgemerkt dat onze cursusleider Heinrich Scheissweihn er uit zag als Heinrich Mehrweihn. Nadeel van mij is dat ik mensen te snel een naam geef voordat zij zich hebben kunnen voorstellen, dit heeft te maken met mijn hokjesgeest en inlevingsvermogen maar daar ga ik nu niet te diep op in. Wat een verlopen kop had die vent zeg. Maar het ging ons om wat er in die kop zat, en dat kwam eruit ook; wat wist die vent een hoop. In de loop van de ochtend werd het idee geopperd om onze gastheren in te laden. Nou, eindelijk een woord naar mijn hart. Weg met die bockwürsten. Mij werd voorzichtig duidelijk gemaakt dat ik met “inladen” eigenlijk “einladen” had moeten horen hetgeen toch een andere uitwerking op de mensheid heeft. Wij spraken af dat zij vertelden waar wij heen gingen en wij betaalden het gelag.

Keurig op tijd haalden zij ons op bij het hotel. Een duister gat in der nehe was onze bestemming. Er scheen daar iets aan de hand te zijn volgens onze tweede cursusleider Franzjozef. Bij aankomst bleek er een grote kermis te staan met evenzoveel ondefinieerbare tenten. Leuk. Wij bekeken de kermis en dachten er het onze van. Niks bijzonders dus. Na een rondje gelopen te hebben namen we plaats op een terrasje om wat te eten. Daar loopt een lekker zwartharig-donkerogig w.. (pardon), smakelijke dame te serveren. Mijn disgenoot neemt het voortouw en wil weten wat hetgeen op de kaart staat inhoudelijk voorstelt. Dame in kwestie trommelt met haar vingers ongeduldig op haar notitieboekje. Disgenoot bestelt. Zij kijkt hem aan of hij iets uit een derde wereld land vraagt en noteert. Ze wil weglopen. Ehh, hoewel, ik heb toch liever….. Dame in kwestie sprak ineens koeterwaals en zuchtte diep inzake onze manier van bestellen maar toen het eenmaal op tafel stond bleek het een goden maal.

Na de dis werden sommige van ons toch langzamerhand nieuwsgierig naar de locatie van een sanitaire voorziening. Deze bleek aan het andere eind van het terrein te liggen dus enige drang van betekenis dient zeer tijdig herkend te worden. Dit om incontinentie onderweg te voorkomen. Wij gingen ons dus uitleven op de kermis. Naar het zich liet aanzien maakte niemand aanstalten om ergens in te gaan. Ik zag een ding dat op een rups leek en zei daar wel in te willen. Franz, nooit te beroerd voor een grap, kocht direct een hele rol kaartjes en wij nestelden ons op de harde en vooral gladde bankjes. Gedrieën zaten wij op een bankje dat voor twee personen bedoeld leek. Na vastgebonden te zijn zette het ding zich in beweging. Hij ging hard, hij ging harder, hij ging nog harder, hij ging vreselijk hard; en lang dat het duurde. Er was opeens veel meer ruimte op dat smalle bankje zodat er nog wel iemand kon aanschuiven. Leuk dacht ik, als iemand zijn maaginhoud niet in bedwang kon houden bij een dergelijke middelpuntvliedende kracht. Voor ons wel te verstaan vanwege de omstanders. Toen de benzine op was stopte het ding abrupt en wij stapte uit. Heinrich Scheissweihn waggelde als een eend. Heinrich zei dat hij “Reinhard” heette maar helaas voor hem: ik had hem al gedoopt. We liepen nog eens over de kermis en zagen een man en een man gearmd lopen. Ze pasten goed bij elkaar, een dikke en een dunne.

BOTSWAGENTJES!!! Daar motte we in! Dus ..… Eindelijk konden we die lui eens op een legale manier plat rijden maar ze deden het ook bij ons en dat hield erg op. Genoeg gelachen.

Disgenoot zag ergens in een hoek een soort Landrover staan en wilde persé alleen het bandenprofiel van de achterste band bekijken. Naar zijn gezichtsuitdrukking te oordelen verliep alles naar wens. We werden vervolgens in een tent gezet met een muziekje op een podium. Muziekje? Een stelletje motorisch gestoorden stonden op het podium te tokkelen en te harken in veel te korte lange broeken. Of in veel te lange korte broeken, wie zal het zeggen. Godsamme, wat een pokke herrie. En allemaal banken aan elkaar geregen, je kunt gaan zitten waar je wilt. Gewoon iemand op z’n schouders tikken en ze gaan opzij. Vreemd, als je dat b.v. in de Ahoy zou doen heb je binnen twee minuten een heibel die z’n weerga niet kent. Hier niet. Alleen is praten in deze ambiance onmogelijk tenzij je zo hard schreeuwt dat je huigje eruit komt. Wij bedienden ons echter van gebarentaal.

Ik zat ergens op maar sloeg er geen acht op. Later werd er iets met een ferme ruk onder m’n kont uitgetrokken. Het bleek dat ik in een handtasje had gezeten. Ik keek om en zag een alleraardigst meisje zitten waar ik wel eens mee over het leven wilde filosoferen; het hare en het mijne in het bijzonder. Aan het einde van de tafel zat dat homo-stel waarvan die dikke in een staat die niet eens meer kennelijk te noemen was. Delirium-tremens is een betere uitdrukking. Hij moest door twee mannen worden afgevoerd dat hij op zijn beurt lekker gevonden moet hebben. “Bis du ausländer?” vroeg het meisje aan mij. Ik zei “Yes”. “Aaah, ein Engländer”, oordeelde ze. “Nee, Rotteurodam”, zei ik zo plat mogelijk. Ze heeft me niet meer bekeken.

Scheissweihn had nootjes op de kop getikt. Lekker dacht ik, een hartigheidje gaat er wel in. Allemaal doken ze met één hand in dat puntzakje op Heinrich’s schoot, ik niet; ik wacht in zulke situaties altijd geduldig af. Veronderstel dat Heinrich een gat in die zak had gemaakt en zijn snikkel erdoor had gestoken? Bovendien bleken het zoete en geen zoute nootjes maar wel met een knapperig jasje.

Wij braken op om middernacht en lieten ons naar het hotel brengen. Na ons uitermate bedankt te hebben moesten wij door een achterdeur het hotel betreden. Ze moeten daar nu eenmaal om hun buurt denken, nietwaar?

Wordt vervolgd.