Geest

Het is augustus 2006. Lopend door onbekende straten maakt hij een reis naar het einde van de dag. Als hij ooit het gevoel had een bestemming te hebben, dan was het nu op deze regenachtige zomerdag, in de grijze grauwheid van een stad waar de geesten van zijn voorvaderen hem als beschermridders naar de plaats loodsten waar melancholie en verval zijn hart weer tot leven zouden brengen. [i]Wie ben je?
Heb ik je eerder ontmoet?
Dacht je ooit te weten wie ik was en denk je dat ik nog steeds dezelfde kan zijn?[/i]

De leeuw gromt, beroept zich op gekrenkte trots en valt aan. De ram spitst zijn horens, sluit zijn inktzwarte ogen en wacht op het moment dat hij de ogen van de leeuw zal doorspiezen om hem achter te laten in een veld bevlekt met koninklijk bloed.

[i]Luister alsjeblieft / Ik zie ogen van glas
Zeg iets alsjeblieft / Jij bent nu wie ik was[/i]

Hij lachte omdat hij wist dat alles wat hij ooit in een ander zocht, verbonden was met cliché’s. Dezelfde versleten beeldspraak waar zowel het monster als de engel in hem zich op de lange termijn geen moment mee zouden kunnen vereenzelvigen. Nu zoekt hij zichzelf, gehuld in driedelig zwart, als een hedendaagse Beaudelaire temidden van neon-lichten, hoeren en voorbij razende taxi’s.

[i]Bevrijd me. Ik zal je vertellen over de duisternis, de twee vergeten goden en de smaak van bedorven bloed.[/i]

Dit is wie ik ben” dacht hij fatalistisch, omdat hij nu eenmaal fatalistisch was, en bij een herinnering aan een strand van steen en een jongen met zeldzame blauwe ogen stond hij even stil en mijmerde over verleidingen, beloftes en de alsmaar angstaanjagender wordende keuzes die hij hoe dan ook op een dag moest zien te maken.

Moest hij verdrinken? Alles opgeven en loslaten? Of moest hij zijn trots opzij zetten om zijn lichaam en zijn geest in al zijn naaktheid te openbaren aan de man met het gespleten hart wiens vonnis de rest van zijn leven zou bepalen?

[i]Weet je wie ik ben? / Ik dacht het te weten
Zeg dat je me kent / Ik probeer je te vergeten[/i]

Het zorgvuldig behouden van zijn façade was al wat hij nodig had om door te kunnen gaan met zijn reis. De straten waren bevlekt met duistere poëzie en in zijn hoofd weerklonken woorden die bij iedere stap die hij zette verdwaalden in de oppervlakte van water dat te ondiep was om in te kunnen verdrinken.

[i]Laat me los, stop met praten / Ik zie ogen van glas
Het was een vlucht, een vergissing / Jij bent nu wie ik was[/i]

“Dit is wie ik ben,” dacht hij pathetisch, omdat hij nu eenmaal pathetisch was, en bij een herinnering aan een zonovergoten bos in juni nam hij de foto van de jongen van wie hij ooit zei te houden in zijn handen en begroef het.

[i]Schaduw, mijn donkere achtervolger.
Vergeet mijn naam en vertel me wie je bent.
Ik beloof je voor altijd je hart te bewaren.[/i]