Misschien is het veel te vroeg om deze blog te schrijven.

Maar ik weet niet hoe het lopen gaat. 
We zijn elkaar al eerder kwijtgeraakt, heel wat jaar geleden.
Dankzij een plotseling berichtje van haar, staat alles weer op z’n kop.
Vanaf dat moment dacht ik aan hoe het toen ging, zo’n acht jaar geleden.
Waarom liep het mis? Ik denk te vroeg voor haar voor zo’n band!
Hoe serieus was ik toen? Ik denk achteraf gezien, dat ik niet al te serieus was.

De vlam die bij mij toen brandde is vermoedelijk nooit volledig uit geweest, maar heeft al die tijd gesmeuld.
Ik was begin 30, woonde helemaal alleen, toen ik haar leerde kennen.

Wat zou ik nu graag nog tijd met haar willen doorbrengen.
Ik wil er een betekenis aan geven. 
De kamers van mijn hart wil ik weer helemaal open zetten.
Maar het kan nog niet, het is nog veel te vroeg.
Ze zeggen weleens dat je krijgt wat je verdient.
Laat mij haar dan verdienen.

Met alleen wat opmerkingen en domme blikken naar elkaar komen we niet ver.
Er zijn al mensen waarbij de nieuwsgierigheid overheerst.
Mensen die allerlei vragen stellen over fases waar ik nog niet in zit.
Wat zich in haar hoofd afspeelt, maakt haar de ster en mij de schlemiel.
Ik heb namelijk geen idee of ik haar bezig hou!
Welke kant wil zij op? Ik weet het niet!
Daarom staat mijn hart nog niet open. 
Uit zelfbescherming? 
Hierop kan ik alleen maar volmondig Ja antwoorden.

Ik zal het allemaal moeten ondergaan.
Ik sta op, vertel de waarheid zoals het is op dit moment en ik zoek geen excuses meer, die ik toen wel zocht.
Als ik morgen zou sterven dan heb ik met haar nog geen herinneringen.
Die herinneringen wil ik graag maken, maar gaat dat ook gebeuren?
Ik wil geschiedenis met haar schrijven.

Ik zit vol met vragen en vertwijfeling. 
Vragen die ik niet hardop kan stellen, want als ik dat doe, is ze al weg voordat ze überhaupt een stap gezet heeft.

Ik leef in een fantasiewereld op dit moment.
Ik geloof alles wat er wordt gezegd
Ik kan niet meer helder denken. 
Ik wil geloven dat dit mogelijk is.
Zij en ik, wij zullen het moeten uitzoeken, zeggen we allebei.
Maar moet ik het wel uitzoeken? Weet ik het niet allang?
Zij zal het moeten uitzoeken.

De stap die we jaren geleden niet wilde zetten, kan dat nu wel? 
Komt ze schreeuwend binnen en vertrekt ze in stilte?
Of gaat nu ze blijven? 
Kan ik nog hoger vliegen dan ik ooit heb gedaan?
Zodat ik een stip aan het universum ben. 
Even onzichtbaar voor iedereen.
Een man kan verdwijnen. 
Hij kan het glas heffen op het disfunctionele.
Maar dat is niet nodig.
Ik heb het gevoel dat het wel goed gaat komen. 
Ik geloof erin.

Zij zal het podium moeten beklimmen.
Zij zal op moeten staan en mij dat ene teken moeten geven.
Als zij morgen zou sterven, zijn er geen herinneringen.
Alleen wat appjes over en weer.

Laten we geschiedenis schrijven.

Categorieën: Hokusai bon

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder