Gillende keukenmeid

,,Zo, dus u bent die mevrouw die mijn zoontje vuurwerkfolders geeft” brult de man die in mijn deuropening staat. Ik verstar en schrompel van angst centimeters ineen. Heel voorzichtig waag ik het om omhoog te kijken. De reus is net zo hoog als hij breed is. Zijn kaalgeschoren hoofd glimt als een snottebel in de regen. Zijn rechteroor is van boven tot onder geringd met oorbellen. Mijn blik glijdt langzaam omlaag. Om zijn stierennek bungelt een centimeters dikke ketting en ik zie dat hij, ondanks de koude, een strak T-shirt met korte mouwen draagt. De spierbundels op zijn armen, en de daarop aangebrachte tatoeage’s, zijn indrukwekkend. Met een bibberend stemmetje piep ik iets dat op ‘ja’ lijkt. De man geeft een flinke klap tegen de deurpost. Het glas ernaast kraakt vervaarlijk maar blijft gelukkig heel. Met open mond staar ik naar de zijkant van zijn hand. Er is geen plekje op zijn hand te bekennen, zelfs een schrammetje. Dan steekt hij zijn wijsvinger naar voren, alsof hij een pistool op mijn borstkas richt, en buldert: ,,Nou dan u wordt hartelijk bedankt!”

Voor het eerst sinds jaren heb ik spijt dat we inleveradres zijn van een vuurwerkspecialist uit een naburig dorpje. Met deze bezigheid verdienen mijn zonen wat geld, en dat geld zetten zij weer om in vuurwerk. Als sinterklaas zijn hielen heeft gelicht dan krijgen zij stapels vuurwerkfolders van deze firma. Deze folders gaan in een plastic tasje en die hangen zij aan de deur. Zwermen jongens en enkele meisjes komen daar, als bijen op een honingpot, op af. Ze pakken een folder uit het tasje, nemen die mee daar huis, en vullen de bestellijst in. Deze wordt bij ons ingeleverd en betaald en op een afgesproken dag wordt het vuurwerk bij de vuurwerkspecialist opgehaald. Het lijkt allemaal zo simpel en het is, nieuwjaar in en oudjaar uit, goed gegaan.

Tot vandaag dus, want nu staat er een boze vader op mijn deurmat. Een vader wiens kind door het vuurwerk misschien een aantal vingers mist of met een glazenoog door het leven moet. Mogelijk mist hij een stuk uit zijn oor of is hij gepakt door bureau Halt. Mijn laatste uur is vast geslagen en als ik niet ingrijp dan blijft mijn houdbaarheidsdatum op 2003 steken. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Ik kan als een gillende keukenmeid de straat op rennen in de hoop dat de buurtjes 112 bellen. Ik kan ook als een vuurpijl naar boven vliegen en mezelf opsluiten in de badkamer. Maar ik sta aan de grond vastgenageld. De man gromt, stopt zijn hand in zijn broekzak, en haalt er een verkreukeld papier uit. Hij vouwt het open en duwt het onder mijn neus. Het is een bestellijst voor vuurwerk. Daarop staat, met hanenpootjes, een bestelling geschreven.. ,, Ja, u wordt bedankt,” brult hij. ,,Want dankzij die verrekte vuurwerkfolders leerde mijn zoon eindelijk rekenen. Hij mocht voor 50 euro vuurwerk bestellen en dat is met veel optel- en aftrekwerk, op de cent af, gelukt. Dit jaar leerde hij zelfs voor hoeveel procent hij gratis vuurwerk mocht uitkiezen.”

Opgelucht pak ik de folder en het geld aan. Hij steekt zijn reuzenhand uit en wenst me een gelukkig en gezond 2004. Ik leg mijn hand in zijn kolenschop en hij knijpt er ‘vriendelijk’ in. De botjes in mijn hand kraken.

Hierbij wens ik alle columnXers alles toe, wat ze mij toewensen.