Goed fout!

Ik val meteen maar met de deur in dit stukje: ik heb gerookt in mijn vakantie. Hartstikke verkeerd, fout, vreselijk natuurlijk! Na mijn laatste rookweekend in september 2009 had ik me nog zo voorgenomen om er niet meer in te trappen, in dat roken. ‘k Had het netjes volgehouden, vond ik zelf. Met hier en daar een misstap, zo af en toe, stiekem, als illegale bietser. Een feestroker was ik. Zo’n namaakstopper.

Als over de streep getrokken vakantieroker, verwachtte ik een enorme hoestaanval tijdens het inhaleren van de eerste sigaret. Het was een rode Gauloise, die ik had gebietst van mijn vakantiebuurtjes. Het proesten bleef geheel uit. Wat ervoor in de plaats kwam was een gevoel van herinnering, herkenning, thuiskomen. Vanaf de eerste teer- en nicotinehaal ontspande mijn lijf zich compleet. Mijn oude ziel vierde haar eigen feestje en mijn longen lieten de binnenkomende nicotinestorm zonder protest en vreedzaam binnen. *)

Niet lang daarna nestelde de nicotine zich als een warme gloed door mijn twee hersenhelften. Complicatie daarvan was, dat dat de verslavende stof nicotine een automaatje in mijn hersens achterliet, dat werd ingesteld op verschillende nicotinemomenten. Van de ene sigaret kwam dus al gauw de andere en na twee avonden bietsen was het zover. Ik kocht het eerste pakje sigaretten sinds tijden.

Nu moet je helemààl geen sigaretten kopen in Frankrijk want daar moet je er bijna een hypotheek voor afsluiten. In dat land hebben ze niet alleen tolwegen, maar ook accijnzen uitgevonden. Een pakje merkstinkstokjes kost al gauw een kleine zes euro. Een dure hobby. Toch is Frankrijk naar mijn bescheiden mening een rijk land, ik heb namelijk nauwelijks een Fransoos kunnen betrappen, die niet rookt.

Natuurlijk had ik mezelf en Lief beloofd, dat ik na de vakantie weer zou stoppen. Dat was me eerder gelukt, dus ik geloofde er heilig in. Zelfs bij de stop in Luxemburg, op onze terugreis naar huis, ben ik met een gróte boog óm de goedkope sloffen sigaretten gevlucht. Toen we later die avond na wat files en de lange rit van 1100 kilometer thuiskwamen, pakte ik de laatste sigaret uit het pakje en die rookte ik in stilte op. Zo, nu was ik er klaar mee. Nooit ging ik meer terug naar mijn oude rol als eenzame buitenshuisroker.

Het voornemen begon goed: die vrijdag, zaterdag en zondag heb ik geheel rookvrij (heel goed) besteed. Ik ging er weer in geloven. Maandag had ik een feestje waarbij veel rokers, mét sigaretten. De stand? Vier sigaretten (fout). Vorige week heb ik na het werk een sigaretje van een collega gebietst (heel erg fout).

Kan het nog fouter? Ja, natuurlijk kan dat. Gisteren ben ik naar de super gefietst, voor een ananas, een verpakking gekruide pitabroodjes én een pakje sigaretten.
En nee, ik wil er nìet over praten.

*) Mijn longen konden moeilijk anders. Natuurlijk weet ik dat zo’n nicotinetrip walgelijk slecht is. Mijn verslaafde slechte kant vindt echter, dat ze het recht heeft om dat goed te verdoezelen.