Goedgelovige boevenvanger

Ik woon in een groot dorp in een appartement in het centrum. Ik heb het dik drie jaar geleden gekocht, na advies over de buurt ingewonnen te hebben bij de snackboer, een vijftig meter verwijderd vanaf mijn huis. Met mijn fraaie uitzicht, vooral ’s zomers vanaf mijn balkon, ben ik vaak getuige van de meest gekke, mooie en rare dingen. Een zomerse vrijdag, middernacht. De dronkaard bewerkt het glas van de deur van de snackboer diverse malen met een stoeptegel. Want met veiligheidsglas is het nu eenmaal zo dat je met één keer gooien niet klaar bent. Dat is het hele achterliggende idee van veiligheidsglas trouwens ook maar toegegeven: het is ronduit hinderlijk voor iemand die al zijn aan het oog onttrokken frustraties graag wil uiten in zichtbare schade. En dan het liefst in die van iemand anders natuurlijk. Aangetrokken door de herrie die dat met zich mee brengt, evenals door het onverstaanbare roepen van de man, betreed ik mijn balkon door de deur die openstond. Ik constateer dat het veiligheidsglas, hoewel geschonden, niet echt de verliezer genoemd kan worden. Als de man dat tenslotte ook inziet, dat hij dat zelf is, waggelt hij verder over straat. Met de stoeptegel nog in handen bedreigt hij de gemetselde gevel van een volgend gebouw, bedenkt zich en stuitert het parkeerterrein op. Naarmate hij mijn auto die daar geparkeerd staat dichter nadert vind ik het allemaal steeds spannender worden. Als hij na een kekke pirouette naast mijn auto ten leste neerkukelt in de bosjes is de voorstelling voorbij. Maar hoe nu verder? Levenloos blijft hij liggen en ik besluit te gaan kijken.

Hij blijkt maar moeilijk wakker te krijgen. Mijn pogingen daartoe wekken vooral zijn vijandigheid. Hij wil blijven liggen maar ik houd aan, bied hem zelfs koffie aan, net zolang tot hij overeind komt. Zijn vijandigheid is verdwenen op het moment dat hij tegenover mijn twee meter inclusief klompen komt te staan. Hij vraagt of ik een sigaret voor hem wil draaien want zelf lukt hem dat niet meer. Hij bekent bij de snackboer een raam te hebben ingegooid en wijst naar de stoeptegel die in de bosjes ligt. Ik bied nog aan hem thuis te brengen maar hij heeft geen thuis meer, “verdomme”, zegt ‘ie daar betekenisvol over. Hij wil weggaan, zegt dat het hem spijt waarop ik hem tegenhoud. “En de snackboer dan?” zeg ik, “moet hij dan maar met de rotzooi blijven zitten?” Hij zegt de snackboer persoonlijk te kennen en belooft dat hij hem morgen op zal zoeken om alles met hem te regelen. Op mijn verzoek bezweert hij dit nog enkele keren en met mijn vertrouwen in de mensheid, dat vaak groter is dan dat van de mensheid in mij, besluit ik hem dan maar te geloven.

Ik ga het huis weer in en bel het nummer van ‘geen spoed, laat die politie ook maar zitten’. Vervolgens scharrel ik gereedschap en een plaat hout bij elkaar en loop naar de snacktent. Als ik de plaat hout voor het kapotte glas geschroefd heb arriveert de snackboer zelf ook. De snackboer belt de glasboer en informeert bij mij naar de dader. Achteraf gezien hebben dader en slachtoffer elkaar nog gepasseerd op straat ook nota bene. Later die nacht hoor ik de glasboer de glaslatten voor het noodglas spijkeren. De politie is nooit geweest. De volgende dag doet de snackboer aangifte voor de verzekering. De dader heeft zich nooit gemeld.

Gisteravond kwam ik de snackboer weer tegen. Ik steek mijn hand naar hem op ten groet. Hij groet terug en zegt met een kwajongensachtige glimlach rond zijn lippen: “Heee boevenvanger!” Ik moet meteen lachen maar voel me er nog steeds niet gemakkelijk bij. De gedachte om een volgende keer wellicht uit wantrouwen te handelen maakt dat gevoel in feite alleen maar vervelender.