Er zijn niet veel mensen op de begrafenis. Mam en ik leefden een redelijk teruggetrokken bestaan. Ook hebben we maar een kleine familie. Het lijkt wel, of ik boven mijzelf uitgestegen ben. Alles vanaf een afstandje bekijk. Het ontbreekt me aan emoties. Leeg. Moe. De waarheid is nog niet tot me doorgedrongen. Mam is dood. In de ambulance is ze op weg naar het ziekenhuis overleden. Een hartstilstand. Uiteindelijk sterft toch iedereen aan een hartstilstand? Tim en Manon huilen steeds. Ik niet. Mensen condoleren ons. Ik reageer op de automatische piloot. Wat zal ik opgelucht zijn, als deze dag voorbij is. Afscheid nemen? Hoe kan dat nou. Ik heb de afgelopen nachten bij Manon geslapen. Thuis had ik steeds het gevoel dat mam gewoon op de bank zou zitten. Of in de keuken de maaltijd aan het voorbereiden was. Dat ik de sleutel in het slot hoorde steken. De waarheid is te hard. Die kan ik voorlopig nog niet aan.

Toen Tim en ik op die bewuste avond de ambulance zagen staan schrokken we enorm. Met de auto van mam zijn we er achteraan gereden. In het ziekenhuis moesten we lang wachten, ze hebben nog geprobeerd om te reanimeren. Het mocht niet baten. Toen ik het nieuws hoorde keek ik de arts alleen maar ongelovig aan. Die man was gek. Mijn moeder was niet dood. Hoe kon dat nou? Ze was nog maar zesendertig jaar! Ook de dagen die volgden beleefde ik als in een roes. Als een ja-knikker zocht ik de nodige papieren op, polissen, rouwkaart opstellen, allemaal dingen waar ik me nu helemaal niet op kon concentreren.

Tim en Manon zijn me al die dagen tot grote steun geweest. Zij konden wél huilen en praten. Ik niet. Nu nog niet. Want…naast het feit dat ik mijn mam kwijt ben, al moet dit dan nog doordringen, er stond een grote leugen tussen haar en mij in.
Die avond bij Tim…zij heeft al die tijd gedacht dat ik bij vriendinnen was. Nooit heeft ze iets geweten van Tim en mij. Onder valse voorwendsels ben ik met die grote ruzie naar Manon gevlucht. Ik heb mam in de waan gelaten dat ik Tim haatte. Mogelijkerwijs heeft ze mede daarom de relatie met hem verbroken. Ik kan dit nooit meer goedmaken.

Ik hou Tim op afstand, wil niet door hem getroost worden. Hij lijkt dit te begrijpen, maar het maakt hem ook onzeker, merk ik. Het lijkt wel, of ik ook boos ben op hem. Zoveel gemengde gevoelens. Huilen, dát zou ik willen. Maar ik heb teveel verdriet voor tranen. Dit laat zich niet oplossen door een huilbui. Toch raak ik van één ding steeds meer overtuigd; Tim en ik mogen samen niet verder gaan. Dat zal mijn boetedoening zijn voor de dood van mijn lieve moeder.

Na de begrafenis gaan Tim en ik met Manon mee naar huis. Ze heeft soep gemaakt en dwingt me tot eten. Landerig neem ik een paar hapjes. Er wordt weinig gepraat. Gelukkig maar. Mijn hoofd is een malende molen. Dan raap ik alle moed bij elkaar en vraag aan Manon of ze Tim en mij even alleen zou willen laten.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

8 reacties

DriekOplopers · 27 maart 2007 op 11:59

Hulde, Vergeetmijniet! Bij iedere cliffhanger blijft het onduidelijk of er nog een vervolg komt. Dit is een onverwacht cadeautje. Ben benieuwd naar een eventueel vervolg…

Mooi geschreven weer. Super.

Driek :wave:

arta · 27 maart 2007 op 12:44

Enorm knap hoe jij de spanning er al elf afleveringen in weet te houden!
Ook deze vraagt weer om een (liefst snel) vervolg!
🙂

Eddy Kielema · 27 maart 2007 op 13:19

Wat zal ze tegen Tim zeggen??? 🙂

KawaSutra · 27 maart 2007 op 15:01

Ik krijg nu toch wel heel sterk de neiging om het vervolg te gaan raden. Krijgen Tim en Manon dan een relatie?
‘The continuing story of Peyton Place’ 😀

pally · 27 maart 2007 op 21:09

Ha,ha Do, jij laat niks echt goed gaan net als bij de echte soaps en aan het eind van elke aflevering gloort er weer een nieuwe combinatiemogelijkheid. En zo blijven wij, arme CX-ers in de ban van ‘Goodbye my lover’:
a never ending story!

Mooi gedaan
groet van pally

WritersBlocq · 27 maart 2007 op 23:19

[quote]Afscheid nemen? Hoe kan dat nou.[/quote]
Juist door geen ‘?’ te zetten na ‘nou’ komt het zo goed over. Even verderop staat dezelfde zin maar dan wel met een ‘?’, en daar hoort ie weer wel. Vind ik.
Gaaf schrijven, dit!
[quote]Toch raak ik van één ding steeds meer overtuigd; Tim en ik mogen samen niet verder gaan. [/quote] De ; veranderen in een : zodat het net zo stellig geschreven als bedoeld is.

More more more!!! Soon pls!

Ma3anne · 28 maart 2007 op 08:34

Ik hou helemaal niet van soaps en ben er intussen achter waarom deze me toch blijft boeien. Uiteraard die spannende laatste regels telkens weer, maar ook een integere, rustige schrijfstijl ondanks dat de ellende bij elkaar verzonnen is. Het komt nog steeds levensecht over.

Het begint een behoorlijk psychologisch drama te worden. Ben benieuwd hoe de schrijfster zich hierin verder ontwikkelt!

Mosje · 28 maart 2007 op 14:48

Ik heb de hele serie maar met een half oog gelezen. Niet omdat je slecht schrijft of zo, maar ik heb enorm de pest aan soaps, en nog meer aan cliffhangers. Die wekken namelijk verwachtingen die meestal niet waar worden gemaakt.
Veel mooier zou het zijn om “vlakker” te eindigen, maar dan wel zodanig dat er bij de lezer iets blijft kriebelen. Heel abrupt eindigen kan ook, hoewel het enige ervaring vergt om dat abrupte op precies het goede moment te doen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder