Mijn moeder en haar vriend hebben de trouwdatum bepaald: vrijdag 10 november is de dag. Ze draaien verliefd de nummers van Herman van Veen, de liedjes waar mam en ik zo vaak naar geluisterd hebben. Ik hoor ze nu met andere oren. Het fragment: ‘tergend tikt de tijd’ krijgt voor mij een andere dimensie. De tijd gaat ook veel te traag voorbij. Normaal gesproken is ieder schooljaar (achteraf) in een zucht voorbij, nu moet ik de komende maanden door zien te komen. Vraag me niet hoe. Hoe raar kan het leven lopen. Ik ben al jaren bezig om mijn moeder ervan te overtuigen dat ze nog steeds de moeite waard is, dat ze na de dood van pap weer moet gaan leven. Ze heeft altijd klaar gestaan voor mij. Ik ben achttien en ga over een poosje op kamers. Ik wil niet, dat ze alleen achterblijft. Ze heeft op haar zeventiende voor mij gekozen. Ze is gestopt met leren en getrouwd met mijn vader. Toen ik twee jaar oud was is mijn lieve papa gestorven. Een motorongeluk. Niemand kon er wat aan doen.

Mam heeft zich gestort op mij. Ik moest een leven hebben als een prinses. Dat hoefde voor mij niet. Ik wilde haar gelukkig zien. Nu is ze gelukkig. Met haar nieuwe partner. De man waar ik ook verliefd op ben geworden. En niet zo’n beetje, ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Hij is heel verliefd op mam. Gelukkig maar. Hij weet niets van mijn gevoelens, vindt mij zelfs misschien afstandelijk. Prima. Houden zo. Met mam is het een ander verhaal. Zij denkt dat ik moeite heb met hun relatie. Ik verdedig me constant.

Laat me met rust. Het is al moeilijk genoeg voor me. Waarom willen jullie perse trouwen? Ga samenwonen, of trouw in stilte. Waarom zo’n groot feest en waarom willen jullie mij als getuige? Het is een kwelling voor me, ik kan er met niemand over praten. Ook niet met mijn vriendinnen, stel je voor.
Ik ga toch niet zeggen, dat ik verliefd ben op de vriend van mijn moeder? Dat ik zeker weet, dat hij voor mij bestemd is en niet voor haar?
Dat is ook niet zo. Hij houdt van haar, zorgt voor haar, is lief voor haar. Hij is ook vriendelijk voor mij en vindt het fijn, dat mam en ik zo’n goede band hebben met elkaar. Maar hij is niet verliefd op mij. Gelukkig niet. Gelukkig niet?

Met Nederlands kregen we het over het woord ‘ambivalent.’ Ik leer steeds nog woorden bij waarvan ik denk: ja, dat woord zocht ik. Dit woord miste ik nog. Dat heb ik sterk met dit woord: ambivalent. Ik gun mijn moeder haar geluk, ik ben blij dat haar vriend er is voor haar, maar ik ben ook jaloers en voel me achteruitgezet. Ik kan het met niemand delen. Na hun huwelijk ga ik als au-pair naar het buitenland. Dat idee houdt me op de been. School komt later wel weer een keer, eerst moet ik met mijzelf in het reine komen en weer normaal worden.

Was 10 november maar voorbij. Zat ik maar op kamers. Werd ik maar verliefd op wie dan ook. Ik weet het liedje van Herman van Veen ook weer. Het liedje dat hoort bij het fragment: Tergend tikt de tijd. Het liedje heet: Echte Helden Getuigen Zelden.
Dat geeft mij moed. Jullie, de lezers op Column X, zijn mijn enige, anonieme getuigen.
Ik moet het toch bij iemand kwijt.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

8 reacties

BrokenHalo · 13 september 2006 op 13:20

Wat een vreselijk moeilijke situatie… Maar het is goed dat je realistisch blijft en inziet dat het nooit iets kan worden. Dat lijkt me nog het moeilijkste van allemaal… sterkte…

Eddy Kielema · 13 september 2006 op 14:21

Een oud gezegde luidt: niet gelukkig in de liefde, dan wel gelukkig in het spel (oid). Voor jou geldt zeker: mocht je onverhoopt niet gelukkig in de liefde worden (laten we vooral hopen van wel natuurlijk!), dan word je het zeker wel met schrijven, want dat doe je fantastisch!

KawaSutra · 13 september 2006 op 16:41

Laat ik maar refereren aan jouw handtekening:[quote]Wat ik ook meemaak: ik kom er sterker uit.[/quote]

Ann · 13 september 2006 op 17:12

Veel succes op de tiende november!

Dees · 13 september 2006 op 20:39

Zo, daar valt geen zinnige reactie op te geven. Maar het buitenland wacht wel op je. En ‘ambivalent’ is inderdaad een prachtig woord.

WritersBlocq · 13 september 2006 op 22:17

Onwijs veel plezier in het buitenland. Italië? Vind ik namelijk wel bij je passen.
[i]Non dimenticarmi mai[/i] klinkt mooi, toch?

melady · 14 september 2006 op 12:12

Wat een prachtig en tevens schrijnend verhaal.

De titel: perfect!

Li · 14 september 2006 op 19:43

Blijf lekker schrijven en we zullen je zeker niet vergeten! 😉

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder