Griep

Nooit kan ik meepraten als het op verjaardagen over kwaaltjes gaat. Oom Piet heeft nog altijd zo’n last van zijn rug en moet op de beste stoel zitten; tante Mien spuit tussen twee slagroomgebakjes door insuline tegen haar suikerziekte, om over de prostaat van neef Gerard nog maar te zwijgen. Ik kan echt niks interessants vertellen op dit gebied. Nooit iets gebroken gehad, hooguit een verstuiking, verzwikking of een klein scheurtje in het bot. Geen ervaring met operaties Ja, mijn amandelen toen ik vijf was, maar dat heb ik al zo vaak verteld.
Geen gat in mijn kop dat gehecht moest worden, nee, niets van dat al. Wel een keer een schimmelinfectie, maar om dat nou tussen de chips met dipsaus en de gevulde eieren op tafel te gooien… nee, niet zo geslaagd. Ook komen mijn bevallingsverhalen een beetje als mosterd na de maaltijd nu mijn jongste kind al bijna twaalf is.

Als dit onderwerp dan ook te berde wordt gebracht, hou ik me maar stil. Luister beleefd naar de diverse slachtoffers die diep in de nacht door ambulancebroeders naar het ziekenhuis werden getransporteerd en daar ternauwernood aan de dood wisten te ontsnappen… ik pieker me ondertussen suf of ik toch niet ergens een raar bultje of blauw plekje heb…

Maar nu had ik ook iets! Al dagen had ik last van mijn keel, kreeg er hoofdpijn bij en werd bovendien nog verkouden. Toen ik spierpijn en koorts kreeg wist ik het zeker: ik had griep! Zo, nu was ik eens aan de beurt. Nou kon ik met interessante verhalen over de brug komen! Toen de eerste koorts wat gezakt was, ging ik er in bed eens voor zitten. Gewapend met telefoon, papieren zakdoekjes en keelpastilles.

De eerste die ik belde was mijn moeder. Ook al ben ik volwassen, een beetje troost van mijn eigen mams is natuurlijk nooit weg. Ik vertelde met mijn dikke, verkouden stem dat ik ziek was. Ik hoorde mijn eigen stem in het kwadraat terug; mams lag óók op bed met griep en haar koorts was nog hoger dan die van mij. We wensten elkaar beterschap en ietwat teleurgesteld hing ik op.

Dan maar mijn beste vriendin vertellen over mijn griepbevindingen. Was niet thuis. Haar man vertelde, dat ze op haar vrije dag toch maar naar kantoor was gegaan om in te vallen want er heerste een griepepidemie, dus veel collega’s waren ziek thuis.

Mijn zusje! Natuurlijk, ik ging mijn zusje bellen. Zij had niet zoveel tijd voor me, want ze zat met twee zieke kinderen… ze vroeg nog wel wélke griep ik had, want er schenen diverse soorten te heersen in Nederland. Mijn symptomen voldeden aan de Spaanse griep. Je had ook nog een variant waarbij de slokdarm constant antiperistaltische bewegingen maakte en je een goede controle over je sluitspieren moest hebben. Ik had geluk, volgens mijn zusje. Ik had de milde vorm.

Leuk. Héb ik eindelijk eens wat, blijkt half Nederland het ook te hebben! Maar er is licht aan de horizon: vanmorgen werd ik wakker met een dikke wang. Last van mijn verstandskies. Wie weet… misschien moet deze er wel uitgesneden worden door de kaakchirurg… schiet hij uit met zijn mes! Kijk, op dat moment zal het niet zo leuk zijn, maar laat de volgende verjaardag dán maar komen!