De eerste dagen dat ik weer aan het werk ben begint mijn vakantie pas. Zelden ga ik zo stilletjes te werk als dan. Terwijl iedereen maar al te graag een antwoord produceert op de vraag hoe de vakantie was – de soms smekende blik in hun ogen: vraag me dan toch hoe het was! – vermijd ik liever zowel de vraag als het antwoord. Ik ben gewoon geen vakantiemens en voel me daar, vergeleken bij zoveel anderen, niet altijd even gemakkelijk meer bij. Toch ontkom ik er nooit helemaal aan. Het schijnt nu eenmaal zo te zijn dat oprechte belangstelling van leidinggevenden door medewerkers gewaardeerd wordt. En dus heb ik oprechte belangstelling en informeer ik zonder omwegen naar alle teleurstellingen.

“Lekke band.”
“Verkeerde brandstof getankt.”
“Hotel was slecht.”
“Te heet.”
“Diarree.”

Raar is dat toch, dat wanneer je mensen vraagt of ze het leuk hebben gehad, ze altijd in eerste instantie over de minder leuke dingen beginnen. Over wat er fout ging. Of over die aso’s van veldje B. Of over wat er allemaal te duur was en hoeveel precies. Over wie allemaal ziek werden en waarom. Willen ze het niet leuk hebben dan? Waarom gaan ze dan weg? Dan hadden ze toch net zo goed thuis kunnen blijven? Of gewoon bij mij aan het werk blijven natuurlijk.

Ik manipuleer mijn vraagstelling zodanig dat ik de kortst mogelijke antwoorden krijg, ondertussen stiekem een kijkje meepikkend van wat zij allemaal gezien hebben. Midden in een gebergte in Italië, een of ander gehucht in Noord-Holland met geen supermarkt maar wel een kroeg, de Dordogne, Ameland en het dorpje waar Francois Mitterand ooit burgemeester was.

Als ik in de loop van de ochtend al een aantal keren heel opzichtig om me heen geroepen heb dat we dan nu ‘eindelijk weer aan het werk kunnen’ is het inmiddels ook tijd voor lunch geworden. Op de tafel waar ik aanschuif ligt een groot pamflet van de vakbond. “Actie!” “Pikken we niet!” “Prepensioen moet behouden blijven!” “Extra vast te stellen verlofdag!” “Eigen bijdrage vervoer moet nu echt afgeschaft worden!” “Compensatie extra ziektekosten door werkgever!” “Geen inkomensachteruitgang door kinderopvang!” De verleiding is zo ontzettend groot om die opruiende rommel rechtstreeks in de prullenbak te laten verdwijnen zoals ik wel vaker doe. Maar het kan niet, er zijn teveel mensen; wat een ellendig begin van de vakantie. Dat ga ik volgend jaar dus mooi even anders aanpakken.


4 reacties

Mosje · 20 augustus 2004 op 20:55

Oh. Dus je wilt graag weten hoe mijn vakantie was?
Regenachtig kerel, ik voelde me af en toe een regenhondje.
😛

sally · 20 augustus 2004 op 23:40

In het voorjaar begint het al met de planning van de vakanties.
Ongevraagt wordt je zelfs uitvoerig uit de doeken gedaan waar de reis dit jaar heen gaat.
En inderdaad de periode voor, tijdens en na alsmaar luisteren naar vakantie verhalen.
Kijk, van de klanten dat gaat nog…
Daar wordt ik voor betaald(door de klant)
Maar om daarnaast ook nog vrijwillig naar de vakantiebelevenissen van het personeel te luisteren……….
:hammer: :hammer: :sleep: m.a.w.herkenbare column. voor mij!
sally

Ma3anne · 20 augustus 2004 op 23:40

Tien jaar niet op vakantie kunnen en elk jaar weer verkeren tussen mensen die hun vakantieverhalen aan me kwijt moeten en hun foto’s moeten laten zien.

Ik heb me erdoorheen geslagen, maar vraag niet hoe. De meewarige blikken als ik geen tegenverhaal kon bieden, vond ik het ergst van alles. “Ach meid, jouw tijd komt ook wel weer…”, terwijl de fotomapjes zorgvuldig werden opgeborgen.

De polarisatie binnen mijn kennissenkring begon, toen de vakantiebestemmingen luxer, exclusiever en excentrieker werden en de verhalen groter en er mensen waren die hier niet aan mee konden of wilden doen, om welke reden dan ook.

Mijn kennissenkring is vanaf die tijd een stuk kleiner geworden. De zoete inval minder in mijn sobere huurhuisje.

Vakantie als statussymbool. Je kunt er een boek over schrijven als buitenstaander.

Louise · 21 augustus 2004 op 08:24

Wel komisch dat jij juist het hele jaar als een vakantie ziet. Lijkt me heerlijk. Ik zal aan je denken als ik maandag toch echt weer met frisse tegenzin ga beginnen 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder