Groeten uit…. Nederland

De eerste dagen dat ik weer aan het werk ben begint mijn vakantie pas. Zelden ga ik zo stilletjes te werk als dan. Terwijl iedereen maar al te graag een antwoord produceert op de vraag hoe de vakantie was – de soms smekende blik in hun ogen: vraag me dan toch hoe het was! – vermijd ik liever zowel de vraag als het antwoord. Ik ben gewoon geen vakantiemens en voel me daar, vergeleken bij zoveel anderen, niet altijd even gemakkelijk meer bij. Toch ontkom ik er nooit helemaal aan. Het schijnt nu eenmaal zo te zijn dat oprechte belangstelling van leidinggevenden door medewerkers gewaardeerd wordt. En dus heb ik oprechte belangstelling en informeer ik zonder omwegen naar alle teleurstellingen.

“Lekke band.”
“Verkeerde brandstof getankt.”
“Hotel was slecht.”
“Te heet.”
“Diarree.”

Raar is dat toch, dat wanneer je mensen vraagt of ze het leuk hebben gehad, ze altijd in eerste instantie over de minder leuke dingen beginnen. Over wat er fout ging. Of over die aso’s van veldje B. Of over wat er allemaal te duur was en hoeveel precies. Over wie allemaal ziek werden en waarom. Willen ze het niet leuk hebben dan? Waarom gaan ze dan weg? Dan hadden ze toch net zo goed thuis kunnen blijven? Of gewoon bij mij aan het werk blijven natuurlijk.

Ik manipuleer mijn vraagstelling zodanig dat ik de kortst mogelijke antwoorden krijg, ondertussen stiekem een kijkje meepikkend van wat zij allemaal gezien hebben. Midden in een gebergte in Italië, een of ander gehucht in Noord-Holland met geen supermarkt maar wel een kroeg, de Dordogne, Ameland en het dorpje waar Francois Mitterand ooit burgemeester was.

Als ik in de loop van de ochtend al een aantal keren heel opzichtig om me heen geroepen heb dat we dan nu ‘eindelijk weer aan het werk kunnen’ is het inmiddels ook tijd voor lunch geworden. Op de tafel waar ik aanschuif ligt een groot pamflet van de vakbond. “Actie!” “Pikken we niet!” “Prepensioen moet behouden blijven!” “Extra vast te stellen verlofdag!” “Eigen bijdrage vervoer moet nu echt afgeschaft worden!” “Compensatie extra ziektekosten door werkgever!” “Geen inkomensachteruitgang door kinderopvang!” De verleiding is zo ontzettend groot om die opruiende rommel rechtstreeks in de prullenbak te laten verdwijnen zoals ik wel vaker doe. Maar het kan niet, er zijn teveel mensen; wat een ellendig begin van de vakantie. Dat ga ik volgend jaar dus mooi even anders aanpakken.