Ha wijffie! (1)

Krijsend schopt ze de jongen, naast wie ze in de gang staat te wachten, terwijl ik de deur van het leslokaal openmaak.
‘Melissa, rustig nou, wat is er aan de hand?’ probeer ik er boven uit te komen. Ze hoort het niet en rent langs me heen het lokaal in. Helaas vaak de gebruikelijke opening van een lesuur met mijn mentorklas. Er gebeurt altijd wel wat in de gang of bij de deur tussen de lessen na een uur stilzitten. Ik ben er aan gewend geraakt en probeer vooral zelf kalm te blijven. Langzaam wordt het rustig en kan de les beginnen.
Ik denk even aan anderhalf jaar terug toen Melissa de eerste dag als brugkasser binnenkwam. Ik weet nog wat ik toen dacht: ‘Als die het maar redt, ze is zo klein en dan nog die bolle ogen, waarvan er een naar de zijkant kijkt’
Ik had me daar niet ongerust over hoeven maken.
Ze laat zich bepaald niet de kaas van haar brood eten en dat is nog zacht uitgedrukt.
Je zou kunnen zeggen dat ze nog niet eens naar haar boterham mogen kijken. Ze is bijzonder fel en laat het meteen (meestal heel luidruchtig) merken als iets haar niet zint.
Kortom, ze handhaaft zich prima op haar manier.

Er zijn wel bedenkingen over haar frequente verzuim, maar haar moeder dekt haar altijd en dan valt er weinig aan te doen.
Als ze na de les een beetje treuzelt, begrijp ik dat ze me iets wil vertellen. De lage zon schijnt op het kleine figuurtje met het rossige kroeshaar, een erfenis van de Surinaamse vader die ze amper heeft gekend. Ze draagt een piepklein zwartgeblokt plooirokje met spierwitte bontlaarsjes eronder. Haar ene oog kijkt mijn kant op.
‘We zijn uit ons huis gezet, juf, we konden de huur niet meer betalen’.
‘Dat is erg, dan zijn jullie zeker in grote problemen?’
‘Ja, maar we hebben nog een grote stacaravan op de camping vlakbij Z, dus dan kunnen we daar wel wonen’, zegt ze redelijk laconiek.
‘Hoe kom je dan op school, dat is toch veel te ver voor elke dag?’
‘Nou, ik mag bij Angela uit 3f logeren, dat is mijn beste vriendin.
Haar moeder vindt het goed en die is hartstikke aardig.’
‘Ik voel me daar heel erg thuis, ik mag gewoon dingen uit de koelkast pakken en zo’.
‘Dat is zeker aardig’, zeg ik maar tegelijkertijd gaat er een soort waarschuwingslampje bij mij branden.
Angela uit 3f? Dat is toch hetzelfde meisje waar ik ooit een gesprek mee heb gehad toen ze net in de brugklas zat? Ze zou door een buurman zijn misbruikt op jonge leeftijd. Ik zie haar voor me: een tenger donker meisje met een fijn, kwetsbaar gezicht.
Nu ze in de 3e zit is ze nog even breekbaar om te zien, maar wel als vrouw vermomd, met hele hoge hakken, veel make-up en onhandig geverfd haar.

Er gaan weken voorbij dat Melissa zich maar een enkele dag laat zien, en soms verdwijnt ze na een paar lesuren als iets haar niet zint.
Ik probeer een paar keer naar haar moeder te bellen, maar krijg geen gehoor op het mobiele nummer dat Melissa me heeft gegeven.
Als ze weer eens op school is, vraag ik haar na de les te komen praten.
Gelukkig komt ze…

‘We maken ons zorgen over je, Melissa, val ik maar gelijk met de deur in huis, je bent zo vaak niet op school, de laatste tijd, hoe komt dat?’