Half Leven 2

Terwijl ik met mijn M4A1 machinegeweer door een vervuild kanaal bagger kijk ik nog even of ik nog wel genoeg handgranaten bij heb. Daar staan een paar van die vuillakken, zonder twijfel open ik het vuur op ze en gooi er een granaat achter aan. Ik zie nog een lichaam vliegen terwijl ik de ander zijn kop doorzeef met een half magazijn kogels. Terwijl ik ze zie vallen voel ik mezelf goed, mijn team maat achter me roept: “Sector clear!”. En inderdaad de sector is nu clear ze zijn namelijk allemaal dood. Snel loop ik over hun bebloede lijken heen en raap hun kogels op, mijn voetstappen laten nu bloed achter omdat ik in zijn plas bloed heb gestaan, cool!

Ik kijk op van de PC en loop rustig naar beneden om een bakkie te halen, ik doe direct nog één level en dan houd ik het voor gezien. Ik weet heel goed dat het geen realiteit is en agressief word ik er ook niet van. Het is een soort ontlading, even ben je iemand anders, het liefste een held die tegen het kwade vecht. Even hoef je niet aan je dagelijkse leventje te denken. Veel mensen zeggen dan: “Ik snap dat computer spelletjes een leuk tijdverdrijf zijn, maar moeten het altijd van die gewelddadige moordspellen zijn?” Het antwoord is nee, kijk maar naar de bekende voetbal spellen, en natuurlijk niet te vergeten het opzetten en besturen van je eigen gezinnetje in een virtuele wereld.

Maar, geweld verkoopt nu eenmaal. Loop eens rond in de videotheek (dvdtheek eigenlijk) en ga is na hoeveel films er zijn waar niet 1 dode in valt. Ik kan je zeggen het zal je nog tegen vallen. Hetzelfde gebeurd met de computer spellen, ze kunnen wel een spel maken waarin je een burger bent met een 9 tot 5 baan, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het echt zal verkopen.

Nu lees ik dat er in Amerika kinderen zijn die compleet doordraaien na het spelen van Half Life 2 een action shoot ‘um up waar lang over gepraat is en de gezworen opvolger van de toen al succesvolle (en terecht) Half Life. En hier schrok ik, als gamer, zelf toch ook wel even van. Er stond bij vermeld dat de game zo echt lijkt dat de mensen de virtuele wereld niet meer konden onderscheiden van de werkelijke. En dat beangstigt mij toch wel. Het spel ziet er inderdaad fantastisch uit. Het water rimpelt als je er doorheen loopt, je hoort een echo als je in een tunnel schiet, ieder mannetje gaat op een andere manier dood, je kunt zowat alles oppakken en wegsmijten wat je tegen komt en je kan ook nog eens tientallen voertuigen besturen. Hoe verder je in de game komt des te meer aspecten dat er bij komen, je kunt beesten beheersen, mensen aansturen, geschutstorens installeren. Je pakt moeiteloos een tafel op en smijt die 100 meter de lucht door, je blaast helikopters uit de lucht met raketten en nog veel meer. En dat allemaal in één game. Ja, dat noem ik nog is realisme ja!

Na verder onderzoek blijkt dat deze kinderen, ten eerste niet aan de vermelde minimum leeftijd voldoen en daarnaast ook nog hele dagen zitten te spelen. Ik praat over 8-10 uur spelen per dag. Kan de spelmaker hier iets aan doen, moet hij hiervoor verantwoording nemen? Ik vind van niet. De verantwoording ligt bij de ouders van de kinderen, die moeten deze controle houden. Mijn kinderen zullen nooit zo’n realistisch en gewelddadig spel spelen wanneer ze fictie en werkelijkheid niet kunnen onderscheiden en al zeker niet zonder mijn toezicht en niet een hele dag lang. Maar de ouders kiezen de gemakkelijke weg en zeggen dan dat de spelfabrikant maar opgedoekt moet worden, of dat de overheid een verbod moet invoeren op gewelddadige spellen. Makkelijk is dat, om de verantwoordingen van je af te schuiven. Dan hadden we de rockmuziek ook wel kunnen verbieden want die had ook een agressief toontje, maar daar dachten ze zeker anders over toen ze jong waren? En als we dan toch bezig zijn laten we onze kinderen dan ook vast behoeden voor drank, porno, weed, films enz. enz. enz. we schaffen het allemaal af!

Zo dan ga ik nu nog even een paar honderd mensen omleggen en de aardbol redden.

~Rob