Hangjongeren

Verveeld kijk ik uit het autoraam. Als ik door de ramen van de auto naast ons kijk heb ik uitzicht op een pleintje. Niets te zien. ‘Waar blijft papa nou?’ Ik draai me om naar de achterbank. Ja, het duurt lang. Hij zou even zijn horloge afgeven, maar ik denk dat het druk is bij de juwelier. ‘Hij zal zo wel komen. Speel anders nog maar even op je Nintendo.’ Er komen twee meisjes aangelopen. Ze wandelen voorbij zonder ons te zien, en blijven op het pleintje staan. De linkse zet haar voet op de bank en steekt een sigaret op. Ze is wat steviger en lijkt me ouder dan het rechtse meisje, dat haar hand telkens door haar lange zwarte haren haalt en onophoudelijk met haar voet wiebelt. Als ze een sigaret krijgt wordt haar houding kalmer. Ze lijken geen haast te hebben, blijven zwijgend bij het bankje staan.

Wanneer de twee scooters komen en op mijn uitkijkpleintje stoppen begrijp ik dat de meisjes op hen wachtten. Van de linkse scooter stapt een jongen achter de bestuurder vandaan. Hij is lang, draagt een jas met een zware bontkraag die bijna boven zijn pet uit komt. De pet staat ook hoog op zijn hoofd, boven zijn oren. Meteen loopt het jongste meisje van de groep weg. De lange jongen haalt haar in en wandelt met haar mee. Ze lopen een meter of twintig van de groep vandaan. Er wordt niet gestreeld of een hand vastgehouden, ze raken elkaar zelfs niet aan, maar praten zonder veel lichaamstaal.

Nieuwsgierig kijk ik naar de andere drie. Het oudere meisje blijft bij het bankje staan, ze kijkt niet om naar de twee die weg zijn gelopen maar ook niet naar de andere twee jongens. Die blijven op hun beurt stil op hun scooter zitten. Er wordt niets gezegd, niemand komt van zijn plek.

De jongen met de pet brengt het meisje weer terug naar de groep. Meteen loopt nu het oudere meisje met hem mee. Die wisseling gaat soepel, er worden geen woorden gesproken, ieder lijkt zijn rol te kennen. Het jongste meisje gaat bij de linkse scooterjongen staan, die met de blonde haren zie ik nu. Hij rookt een sigaret en voelt zich duidelijk wat ongemakkelijk bij haar. Dan staat hij op, maakt plaats voor haar. Zonder aarzelen gaat ze op zijn scooter zitten, alsof het een bankje is. Hij blijft pal achter haar staan. Weer dat zwijgen en dat onbeweeglijke. Ondertussen blijft de derde jongen naar het stuur van zijn scooter staren. Af en toe werpt hij een vluchtige blik op de straat.

Met stijgende verbazing probeer ik te begrijpen wat ik zie. Het doet me denken aan een strak geregisseerde choreografie, een rituele dans, die ik niet ken. Een geheime taal die ik niet doorgrond. Wat is het, wat doen ze? Die buitenste jongen die alleen maar naar zijn stuur kijkt, is hij de uitkijk? Is die grote jongen met zijn pet en bontkraag de baas? Waarom gaat hij om en om met die meisjes lopen? Ik zie geen flirten, geen jeugdige spontaniteit, lachen, wat geinen, duwen. Toch schat ik de jongens niet veel ouder dan een jaar of zestien en dat ene tengere meisje nog jonger.

Mijn vriend is eindelijk terug. We rijden van de parkeerplaats af en om het pleintje dat zojuist nog mijn uitkijkplein was. Ineens zijn de vijf mysterieuze individuen veranderd in een stereotiep hanggroepje. Compleet met scooters, petten en twee meisjes. Hoe vaak zie ik zo’n groepje niet op de hoek van een straat? Wat is dat eigenlijk, hangen?

Als we het groepje passeren kijkt de jongen met de pet me ineens aan. Een paar seconden hou ik zijn blik vast, een sterke, hooghartige blik. Hij heeft gelijk, ik heb het wel gezien maar er helemaal niets van begrepen.