Het douchegordijn

“Kan ik u helpen,” vroeg een glad onderkruipend stemmetje dat werd voortgebracht door een op een man gelijkend levend voorwerp.
“Ik zoek een douchegordijn,” zei ik.
“Een douchegordijn?”
“Ja een douche gordijn, is dat zo gek?” Snauwde ik hem toe. “Mijnheer, we leven in een tijd van douchecabines en niet meer met gordijnen hoor.” Zei de enge man.
“Luister eens hier enge man: ik wil alleen maar een douchegordijn en verder niks anders!”
Beledigd keek hij mij aan en ik vond hem op een camember’tje lijken die te lang in de zon heeft gelegen.
Ik twijfelde eraan of ik hem zou vragen waar de teiltjes staan want ik kreeg aandrang om er een paar vol te kotsen.

“Komt u nu eens mee naar de douchecabines, u zult versteld staan wat wij u te bieden hebben op dit gebied.”
Dan moet je het zelf maar weten dacht ik.
“Kijk eens hier,”zei hij, “prachtige matglazen panelen met verchroomde staanders.”
“Nee, vind ik niet mooi.” Zei ik verveelt.
“En hier met een motief in de glazen panelen, dat is toch ook mooi?”
“Nee, dat is niet mooi” zei ik, “en trouwens die ruimte is nog krapper dan die pascabine waar ik laatst mijn spijkerbroeken in paste, ook met zo’n teringdeurtje.”
“Als ik die cabine inloop dan krijg ik dat ijskouwe matglazen klapdeurtje tegen me reet aan en daar hou ik helemaal niet van en bovendien als ik op één been balancerend de korsten tussen me tenen uitpeuter dan flikker ik met cabine en al omver.”
“Nee geef mij maar een vertrouwd douchegordijn.” Zei ik.

“Heeft u dat nu ook hangen, als ik vragen mag?”
“Nee, laatst had ik een vliegengordijn omdat ik toen nog één keer in de maand ging douchen en daarbij gingen altijd veel vliegen mee maar sinds ik nu elke week één keer douchet zie ik geen vlieg meer, ik ben denk ik te schoon voor ze.”
Zonder nog verder acht op mij te slaan werden er een paar dikke boeken opgediept maar hij kon de gevraagde gordijnen er niet in terug vinden.
“Zit hier ergens in de buurt een concurrent van jullie die wel douchegordijnen verkoopt?” Vroeg ik.
Nu spogen zijn ogen vuur.
Ik draaide mij om en stak mijn handen in mijn zak om ongeïnteresseerd en langzaam de winkel uit te lopen.

Schuin aan de overkant zag ik een Kwantum en daar beende ik naar binnen.
Verbazing te over: stapels met douchegordijnen werden er aangeboden.
Een alleraardigst verkoopstertje vroeg mij of ik het kon vinden.
“Eigenlijk ben ik op zoek naar een douchecabine,” zei ik, “maar een douchegordijn vind ik ook wel mooi.”
“Ja,” zei ze, “en het is veel goedkoper en kan niet breken.” Een waarheid als een koe.
Of het aan haar sprekende donkerblauwe ogen lag weet ik niet maar ik verliet de winkel met een douchegordijn dat zij mij verkocht voor €12,99.
Nu alleen nog even kijken waar ze haring en bier verkopen want van winkelen krijg ik altijd honger.
Prlwytskovsky.