Soms sta ik er wel eens wat langer. Op het schoolplein. En ik ken ze allemaal. De moeder van Dirk-Jan. De mama van Deveney. De papa van Mohamed en de stiefpapa van Dilano. Anders dan in het Gooi heb je hier in een Brabants dorp op een basisschool een afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Waar je in het Gooi in de file staat voor het schoolplein, iedereen komt met de auto, komen hier als de schoolbel gaat kinderen, ouders, steppend, mountainbikend, bakfietsend, lopend of skeelerend aangesneld.

De meeste mama’s, als er al een tweede auto is, rijden keurig in een mini Daihatsu, fiat pinda of een ander boodschappenautootje. In ieder geval een stuk bescheidener dan de leasebak of de bestelbus van den kostwinner. Verder zijn kindjes, in alle schakeringen tussen  blond en zwart aanwezig. Dit in tegenstelling tot het enkele excuus Chineesje dat je doorgaans in Blaricum tegenkomt.

De discussies zijn navenant. We hebben het niet over arrivage van de nieuwe wintercollectie in de PC, hoeveel alimentatie je hebt binnengesleept, of over een stiekeme vunzige SOA die in bepaalde wijken heerst. Er zijn hier rangen en standen. Voor de duidelijkheid ingedeeld op basis van de voornaam van je kind.. Deveney,  Kimberley, Latoya, Dilano, zeg maar Engels of ander buitenland ver weg is hier een categorie. Dan oud Nederlandsch: Brechtje, Dirk Jan, Pieter, een andere hoek. Hip heeft een paar subculturen: Sam, Max, Sem, Jip, Moos: de Esprit Mama’s. Je hebt ook nog Lara, Mees, Senne en Pibbe. Dat zijn de H&M Mama’s. Dan heb je ook nog een kleine groep überhip, waarbij ik ter volledigheid wil noemen dat wat hier überhip is, in de randstad al weer uit is. Storm, Wolf, en Zilver zijn hier Early Adapters, maar ik weet toevallig dat er te Oud-Zuid in het bejaardentehuis al zitten die zo heten.

Sommigen trekken zich niks aan van de ranking en ouwehoeren met iedereen. De mama van Fatima kent werkelijk het hele dorp. Ook ik doe niet mee met de verstandshuwelijken die nu al gesloten zijn. Mijn kinderen spelen met wie ze aardig vinden. Punt. Het zou wel handig zijn als ze met de kinderen van mijn vriendinnen spelen, om 5 uur ophalen van een play date, is toch een vijf die in de klok zit nietwaar, maar het matcht niet altijd en ik dwing het niet af. En daarom ken ik inmiddels nogal wat moeders en vaders. De gesprekken op het schoolplein gaan over kinderen en moeders die je wel kent maar die op een ander hoekje staan. En over de juffen. Meestal over de juffen.

‘Juf Marjolein is een moordwijf’ hoor ik een moeder opgelucht zeggen. Dat is niet waar hoor, juf Marjolein is een kutwijf. En als je niet oppast heb je ruzie met juf Marjolein. Ze is duidelijk,  resoluut en gemeen. Elke ochtend lijkt er wel een onnozele hals te zijn die het probeert: ‘Mette zit niet lekker in haar vel’, Joost heeft oorontsteking en hoort momenteel niet goed, Willemijn blijkt toch een kleurstofallergie te hebben en gooit momenteel haar kont tegen de krib en..”GOED!!” bitst juf Marjolein, ‘we kijken wel hoe het gaat! En als u me nu wilt excuseren, ik ga met mijn les beginnen. En klapt streng in haar handen. De kinderen reageren onmiddellijk. Stellen zich op in rijen van twee, en marcheren de klas binnen. Juf Marjolein takes no shit. Alleen als je uiterst vriendelijk en zeer nederig de homeopathische slangengifkorrels tegen de overgevoeligheid voor zaden en noten  afgeeft kan het zijn, als ze een goede dag heeft, dat ze die ook toedient. Maar dan moet je het wel heel vriendelijk vragen. En dingen in de week gezet hebben met haar verjaardag. Bonbons, muffins, bioscoopbonnen, dat soort werk. En je bent altijd opgelucht als juf Marjolein weer goed op je is.

Juffrouw Cecile echter, moet zich ’s ochtends door de moedermenigte heen wurmen, ze hoort lijdzaam alle discalculie- huisstofmijtallergie- en andere needs voor VIP behandelingen van ’t jong aan. Juf Cecile is vers van de Pabo en dead meat in de handen van de moedermaffia. Luisteren zul je, het gaat hier over mijn kind!!!! Relativeren doe je maar thuis, op het schoolplein gaat het over het genetisch topmateriaal. Dwars door alle rangen en standen heen, dat dan weer wel.

Jan noemt me een kameleon, ik waai met alle winden mee want ik ken de moeder van Dilano, en de papa van Dave en de stiefmoeder van Britt. En na 5 minuten gebabbel begin ik ook de neiging te krijgen streng in mijn handen te klappen. Want de test op ADD van Peggy is de vierde op rij, en die chronische verkoudheid van Peter houdt ook maar niet op. Toch moet je er naar luisteren. En ik moet ze eigenlijk wel gelijk geven: juf Marjolein is een tof moordwijf.

Eddy


TutopdeHak

Mijn zus Eddy en ik schrijven wekelijks een Blog. Zo’n beetje om en om en in onze eigen stijl. Waar het over gaat? Over onszelf, de kinderen, onze vriendinnen, relaties, wereld- en dorpsculturen en hoe we te midden van dit alles de dag doorkomen. En dan het liefst ook nog een beetje charmant. In de make-up en op hakken, zo hoog als de dag in de week dit toelaat. Het oog wil immers ook wat. Het leven is hilarisch, als je er zelf de lol van in kunt zien. Er is al zoveel ellende, dus van elke dag een feest proberen te maken, kan maar zo snel mogelijk je levensmotto worden. Spread the word! Vandaar de titel. We nemen alles wat wij tuttig vinden, en vooral onszelf, op de hak. We laten ons inspireren door de drama van alledag voorzien van een flinke dosis zelfspot. Jan

1 reactie

Mien · 11 december 2014 op 17:40

Zo dat leest even lekker weg. Hierbij is geen levendige fantasie nodig. Gewoon lezen bij de letter. Top. Zelfs zonder kinderen.

[quote]Juf Cecile is vers van de Pabo en dead meat in de handen van de moedermaffia.[/quote]

🙂 🙂 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder