Het goede gevoel

Het goede gevoel. Een verhaal waar ik in mijn hoofd al een tijdje mee rond loop. Ja, dit is het moment besluit ik. Nu heb ik even de tijd om het verhaal tot mij te laten komen en het vlotjes mijn pen uit te kunnen laten rollen. Ik kijk om mij heen, hoor een hoop geroezemoes. Heerlijk, kan ik mij even afsluiten. Ik vergeet één ding. Hoe kan ik in godsnaam schrijven over het goede gevoel als ik net te horen heb gekregen dat onze vlucht vanaf onze vakantiebestemming Sicilië om 20:00 uur vertrekt i.p.v. 14.30 uur! Snel omgerekend betekent dit dat wij vannacht om 00:1 uur aankomen! Wat u ook nog even moet weten is dat wij vanochtend onze vakantiewoning al om 10:00 uur moesten verlaten. Onze lieve huisbaas liet ons op vriendelijke (doch niet te mistane wijze) weten dat er een nieuwe boeking was en toch echt die 6 uur nodig te hebben om het huis schoon te maken. Waren wij zulke bevuilers.? Wat een belediging! Dus wij stonden om 10:00 uur gepakt en gezakt klaar om onze huisbaas de sleutel van zijn optrekje te kunnen overhandigen. En ja met mijn man kunt u daar zeker van zijn dat je dan strak om 10:00 uur klaarstaat.

Met de Kinderen, paaiend met het bekende Italiaanse ijsje, gingen wij op pad naar een strandje om daar onze verloren uurtjes door te brengen. Zelf bedacht ik nog een andere oplossing. Gewoon rond blijven rijden. Tijdens deze vakantie ben ik erachter gekomen dat wij daar heel erg goed in zijn. Zoiets als van Amsterdam via Maastricht naar Groningen rijden. Na al die bochten ben je dan zo misselijk dat je het geld voor het ijsje ook uit kunt sparen. Wij blijven natuurlijk hollanders hè?
Na twee weken alleen maar zon en een verstikkende hitte (we moeten wel blijven klagen hè) ben ik wel toe aan een beetje verkoeling in Holland. En ga mij nou niet vertellen dat het in Nederland schitterend weer is hè want daar heb ik natuurlijk ook geen rekening mee gehouden.
Oh ja en om u nog even een beeld te schetsen van hoe ik hier zit. Gezellig met ons gezin in een derderangs restaurant op het vliegveld van Catania voor de douane. Al onze bagage gezellig om ons heen geataleerd. Vastbesloten om geen stap te verzetten en te blijven zitten totdat wij in kunnen checken. Ok al duurt dat nog 4,5 uur! Zouden er meer van dit soort gekken hier zitten of zijn wij de enige die gewoon niet hebben gechecked of onze vlucht volgens schema zou vliegen? Eén kind leest een boek. Twee andere kinderen zitten te “shitheaden”. Hoe toepasselijk voor mijn gevoel! En mijn partner? Die heeft zichzelf bijna opgesloten in zijn telefoon met zijn favoriete spelletje en probeert zichzelf keer op keer te verslaan.
Oh ja waar zou mijn verhaal ook alweer over gaan? Het goede gevoel?
Wordt lastig. Ik zal het maar gewoon een andere keer schrijven.