Het is mooi geweest…

Van der Waardsteker zit achter zijn bureau. Even weg uit het feestgewoel. Dat het feest ter ere van hem wordt gegeven, deert hem niet. Niemand die hem zal missen. Mijmerend kijkt hij door het openstaande raam naar buiten. Eind september en nog 23 graden, dat is wel eens anders geweest, denkt hij. Wiegend op een zwoel briesje wuiven de gordijnen hem loom toe. Alsof ze weten dat hij vandaag op de kop af veertig jaar bij het bedrijf werkt en dit zijn laatste dag hier is. Veertig jaar heeft hij als boekhouder bij Mengvoederbedrijf Brentjes B.V. gewerkt. En altijd op deze zelfde plek achter hetzelfde bureau op dezelfde zevende etage.
En vandaag gaat hij met pensioen.

Een verdieping lager hoort hij het feestgedruis dat in volle gang is. Hij hoort het kakelende gelach van Van Putten van Cosmetica. Zo genoemd vanwege dat homofiele typetje van die oude cabaretier Henk Elsink. In werkelijkheid heet hij Van Puthoven maar het is een publiek geheim dat Van Puthoven homo is. Eigenlijk weten alle collega’s dat maar niemand praat daarover. Dat zou niet kies zijn. Daarom wordt hij ook alleen achter zijn rug om Van Putten van Cosmetica genoemd.

Hij schikt wat paperclipjes recht in het daarvoor bestemde bakje. Aan zijn pennen hoeft hij niets meer te doen. Die liggen altijd al recht naast elkaar. In slagorde, noemt souschef de Vries het altijd. Van der Waardsteker is een punctuele man. Een Pietje precies, volgens zijn collega’s.
Daarom is hij ook boekhouder geworden.

Omzichtig steekt hij een sigaret op. Zijn laatste want thuis mag hij toch niet roken van zijn vrouw.
Volgende week is hij veertig jaar getrouwd. Een week nadat hij boekhouder werd bij Mengvoederbedrijf Brentjes B.V. trouwde hij met Hanna.. De eerste maand ging het nog wel, herinnert hij zich. Daarna werden één voor één al zijn vrijheden ingeperkt.
Zo hield hij toen hij een klein jongetje was duiven, samen met zijn opa. Later toen hij ze zelf ging houden, nam hij de duiven mee naar de echtelijke woning. Twee weken daarna moest hij alles wegdoen van Hanna. Het geeft alleen maar smerigheid, zei ze.
Houtbewerken deed hij ook heel graag maar dat vond Hanna teveel rotzooi geven. Dus daar moest hij ook mee stoppen. Eigenlijk, als hij heel eerlijk was, kon hij zijn veertigjarig huwelijksleven samenvatten in veertig jaar aanhoren van Hanna’s geklaag en geroddel over de buren.

Zwemmen was ook iets wat hij graag mocht doen. Vooral duiken was zijn grote passie. En dan vooral van “de hoge”. Daar was hij verrekte goed in. Geen olympisch niveau natuurlijk maar hij kon best meekomen met de middenmoot.
Helaas had Hanna geen zin om die “vieze zwemspullen” steeds te moeten wassen. ’Ik ben niet je sloof,’ snauwde ze. En ‘ik kan je hier wel gebruiken voor nuttiger dingen.’

Kinderen hadden ze nooit gekregen. Uiteraard was dat zijn schuld en er ging geen dag voorbij dat hem dat niet onder zijn neus werd gewreven.
O, wat zou hij graag nog één keer willen duiken. Voorzichtig legt hij zijn sigaret op de asbak.
Hij is nog maar half opgerookt en uitdrukken is zonde. Hij legt hem zo neer dat hij schuin naar beneden in de asbak ligt. Met de askegel naar beneden zodat de sigaret er niet af kan rollen door een plotseling windvlaagje. Van der Waarsteker is nu eenmaal een punctuele man.

Dan neemt hij twee forse stappen en duikt met zijn armen naar voren gestrekt en zijn handpalmen tegen elkaar gedrukt door het open raam. Technisch gezien nog steeds een sprong waarmee je in de middenmoot geen gek figuur slaat.

En terwijl de gordijnen zachtjes een afscheid wuiven komt er nog een laatste felle rookpluim van de nu geheel opgebrande sigaret. De as vormt een net hoopje in de asbak.
Tussen het geklingel van de glazen op de onderliggende verdieping klinkt het kakelende gelach van Van Putten van Cosmetica.
Daarna een roffel op een bureau en de luide stem van souschef de Vries.
’Laatste rondje dames en heren. Zo kan het wel weer. Het is wel weer mooi geweest….’