Het krampachtige gen

Een wijntje bij het schrijven is echt puur genot. Toch maak ik me soms zorgen. Ik schrijf namelijk best veel.

Daarbij hebben alcohol en ik een wat moeizame relatie. Mijn moeder was alcoholiste, ongeveer zolang als ik me kan herinneren. Ze is intussen gestopt, na een maagbloeding en een tia. Nu eet ze alleen nog maar, taartjes en ijs, wat ze ook niet mag. Mij hoor je niet protesteren. Met een op hol geslagen suikerspiegel is ze een stuk sympathieker dan met een flinke plens alcohol in haar lijf. Ik baal dat ik me zorgen maak over mijn wijngedrag maar nieuw is het niet. Ik ben altijd paranoia omgegaan met zo’n beetje alles waarvan je afhankelijk kunt worden, zoals mensen, liefde, seks, chocolade, sigaretten en boven alles alcohol.
Een andere onhandige eigenschap is dat ik het niet kan laten juist tegen de meest rechtlijnige mensen uit mijn omgeving het grapje te maken dat het enige nadeel van schrijven is dat je er zo van gaat zuipen. Ogenpijnigende zorgrimpels en oorgeselende termen als co-verslaafde zijn het onvermijdelijke gevolg.

Alsof dat al niet lichtelijk naar masochisme riekt, kan ik het niet laten in datzelfde gesprek de alcoholverslindende mrs. Delahunty uit ‘My house in Umbria’ een lichtend voorbeeld te noemen. De op leeftijd zijnde succesvolle schrijfster van liefdesromannetjes drinkt echt erg veel. Meer nog is ze heerlijk dwars en toch kwetsbaar maar haar begeerlijkste eigenschap is dat ze precies doet waar ze zin in heeft.
Zie in deze setting de ander en intussen ook jezelf nog maar eens te overtuigen dat Mrs. Delahunty niet mijn rolmodel is omdat ze zoveel drinkt, maar omdat ze voor vrijheid staat.

En natuurlijk wordt als laatste reddingspoging fijntjes het mij bekende gegeven ingewreven dat ook nog eens de onderzoeken naar genetische aanleg tegen me pleiten. Van dat extra verslavingsgevoelig gen heb ik nooit iets gemerkt maar ik heb zeker een krampachtig gen en dat zit me behoorlijk in de weg. Ik gruwel van die hang naar afkeuring, dat voorzichtige, die eeuwige zelfveroordeling. Ik wil genieten, ik wil vrijheid.
Of dit dan gepaard moet gaan met alcohol, kun je betwisten. Ik denk dat dit niet persé hoeft maar dat het wel erg lekker is. Ik ben nu eenmaal meer van het bourgondische dan van twintig korreltjes rijst en twee slierten zeewier.

Er zit niets anders op dan vast te houden aan dit positieve scenario. Of niet meer te drinken maar dat vind ik saai. En krampachtig.
Gelukkig heb ik in mijn omgeving ook mensen die mij helpen bij het deactiveren van mijn krampachtig gen. Zoals de vrouw met wie ik al jaren in projecten samenwerk. Ze weet mij altijd te inspireren, ook op dit gebied: ‘Ach, toen ik net begon met het geven van presentaties, wipte ik gewoon even de kantine binnen en sloeg twee sherrietjes achterover. Dan liep het echt als een trein.’
Op dat soort mensen kan ik bouwen. Proost.