Het lot van de solist

Een paar jaar geleden las ik over een man die vijf jaar dood in een stoel voor de televisie zat. De gids lag opengevouwen op zijn schoot en gaf precies de dag aan waarop hij het tijdige met het eeuwige verruilde. Een klein verlicht kerstboompje met een tijdschakelaar hield de schijn op dat er tussen acht en twaalf uur ’s avonds iemand leefde in het huis. Zijn WAO zorgde ervoor dat zijn vaste lasten automatisch af konden worden geschreven. Hij werd verder door niemand gemist. De momenten die de man vlak voor zijn dood beleefde, hield hij voor zichzelf. Zijn gedachten, zijn ideeën, zijn herinneringen zijn met zijn dood vergaan. Niemand weet wat er door hem heen ging, wat hij meemaakte of hoe hij zijn leven leidde.

Hoe iemand precies een leven leidt is sowieso voor ieder ander een geheim. Welke momenten deel je wel met anderen en welke houd je voor jezelf? Momenten die je niet belangrijk genoeg acht, momenten waar je je voor schaamt of momenten waar je wel over wil vertellen, maar waarvoor je op dat moment geen publiek vindt, verdwijnen in vergetelheid. Deze momenten gaan uiteindelijk met je mee het graf in.

Zo vergaat het ook momenten die je ver van huis beleeft. Momenten die je deelt met mensen die je straks niet meer zult zien. Uit het oog is uit het hart. Dat klinkt heel hard, maar zo gaat het nu eenmaal. Ik heb tijdens reizen veel mensen ontmoet die me op dat moment heel dierbaar waren. Van het merendeel herinner ik me de naam noch het gezicht. En net als Ramses Shaffy verloor ook ik hun laatste brief.

Dat is wat er door mijn hoofd spookt nu het einde van mijn half jaar New York in zicht is. In de afgelopen periode heb ik dierbare vrienden gemaakt die ik vrijwel dagelijks sprak en waarmee ik dierbare momenten beleefde. Vooral in deze metropool raast het leven in een sneltreinvaart door, dus tijd om het contact met verre vrienden warm te houden is er niet. Momenten worden herinneringen en herinneringen die niet meer opgehaald worden, sterven een eenzame dood. Uiteindelijk zal ook de Luc die in New York was, zijn eenzame dood sterven. Want straks weet niemand meer hoe ik hier precies mijn leven leidde. Dat is nu eenmaal het lot van de solist.