Het Spatje

Terwijl ik de plastic overschoenen om mijn schoenen probeer te doen, word ik keihard door een moeder op mijn tenengetrapt. Als ik haar een verwensing naar het hoofd wil slingeren zie ik dat haar bril beslagen is. Aan de dikte te zien zou het voor haar niet veel uitmaken of ze haar bril zou afzetten of door een belagen exemplaar heen zou kijken. Het zweet breekt mij inmiddels ook uit in mijn winterkleren bij 25 graden en een luchtvochtigheid van 100%. Mijn winterjas heb ik al wel uitgedaan, maar die durf ik niet in de kleedkamers te laten hangen. Eindelijk gaat de deur open en mogen we het zwembad in. Het is even strategisch doorlopen want het aantal goede zitplaatsen is beperkt. Vlug ga ik zitten en probeer wat extra ruimte te creëren door mijn jas zo breed mogelijk neer te leggen.

Ik tuur over het water om mijn zoontje te kunnen vinden. Jeetje, wat lijken die kinderen toch allemaal verschrikkelijk veel op elkaar, de paardestaarten kan ik meteen afstrepen. Verdorie de blonde haren lijken als ze nat zijn ook allemaal donker. Gelukkig nu hij uit het water is kan ik hem tenminste aan zijn zwembroek herkennen. Zodra hij mij ziet zwaait hij een beetje verlegen. Een voor een springen ze weer in het water om hun baantjes te zwemmen. Elke keer als hij uit het water komt steek ik maar weer mijn duim op, ook al heb ik het gevoel dat, als hij nog lager komt te liggen in het water, dat hij helemaal koppie onder verdwijnt.

De hitte in het bad begint inmiddels zijn tol te eisen, of word ik bedwelmd door die verschrikkelijk chloorlucht. Ik kan nog maar moeilijk mijn aandacht bij die eindeloze baantjes. Ik hoor zijn juf schreeuwen aan de kant. Volgens mij is dit een speciaal soort vrouwen die niet veranderd zijn sinds ik zelf zwemles heb gehad. Ik voel het koude harde bankje nog waar ik moest droogzwemmen, als ik haar stem nog in mijn hoofd hoor nagalmen. Alleen de haak waarmee je uit het water kon worden gevist wordt niet meer gebruikt

Ik probeer wakker te blijven door naar het gesprek van mijn buren te luisteren.
“…Weet jij nog een goede kapper, ik moet echt hoognodig weer gaan. Moet je zien alleen maar dode punten…”.
Hun gesprek biedt echter ook niet zoveel soelaas om wakker te blijven. Zo te zien hebben ze het enorm naar hun zin. Ineens valt mijn oog op de blote voeten van mijn buurvrouw. Ik kijk vlug rond en zie dat ongeveer de helft zijn overschoenen aan heeft en de andere helft heeft ze uitgetrokken. Haar teennagels zijn helemaal geel en dik geworden van de voetschimmel. Gadverdamme wat smerig en nog verschrikkelijk besmettelijk bovendien. Ze heeft het nog geprobeerd te camoufleren met nagellak, maar die is aan het schilferen. Als zij voetschimmel heeft, dan is de kans ook groot dat haar kind het ook heeft. Ik kijk nog eens naar mijn buren. Eigenlijk zien ze er nogal onfris uit. Misschien hebben ze ook nog andere vreselijke infecties. Ik veeg mijn voorhoofd vlug droog met mijn mouw en mijn handpalmen probeer ik droog te wrijven aan mijn broek, als ik bedenk dat mij zoontje na iedere zwemles één kilo zwaarder is van al het zwembadwater wat hij inslikt.. Het liefst wil ik meteen opstaan en naar huis gaan, weg van deze verschrikkelijke plek. Ik zie op de klok dat ik nog maar een paar minuten hoef af te zien.

Meteen als de bel gaat spring ik op en ren naar de kleedkamers. Ik ga klaarzitten met de handdoek en wacht geduldig totdat hij onder de douches vandaan komt.
“Deed ik het goed?” vraagt hij met een hoopvolle blik in zijn ogen.
“Geweldig jongen, ik heb er van genoten! Ik zou willen dat ik iedere les mocht komen kijken.”
Als we weer naar buiten lopen haal ik en paar keer diep adem, en stilletjes hoop ik dat hij geen zin meer heeft na zijn eerste diploma.