Hoe was je weekendwip? (Deel 33)

Na het verhaal van Shirley is het stil in de verhoorkamer. Shirley kijkt naar haar nagels en bijt er een los velletje af. Ze kijkt haar verhoorders niet aan, als ze zegt: “Zo is het gegaan, en als jullie me niet geloven dan kan ik het ook niet helpen.” Een van de rechercheurs – de aardige – vraagt vriendelijk: “Waarom zouden we je niet geloven? Zo’n verhaal verzin je toch niet?” Shirley haalt haar schouders op. “Precies,” antwoordt ze. De aardige rechercheur lacht vriendelijk naar haar, en ze lacht verlegen terug. Hij valt op haar, dat voelt ze gewoon. Ze knippert wat met haar lange wimpers om er de nadruk op te vestigen, en het werkt. Als ze opkijkt, staat zijn gezicht nog steeds vriendelijk. De andere rechercheur is een lomperik. Een chagrijnig hoofd, een lelijke kop, nee, die mag wat haar betreft vertrekken. Maar dat doet hij niet. Hij richt het woord tot haar en spreekt op barse toon: “Nou, mij heb je niet overtuigd, jongedame. Je vertelt ons, dat je min of meer bent gegijzeld in je eigen huis door deze Michael. Een paar maanden eerder heeft hij je meegevraagd om een ritje te maken in zijn vrachtwagen, en toen heeft hij je verkracht. Dat klopt, tot zover?” Shirley knikt. “Ja, hij zal beweren dat ik het goed vond, maar dat was helemaal niet zo. Hij overrompelde me. En schreeuwen had geen zin, de vrachtwagen stond in het bos geparkeerd.”
“En je hebt niet overwogen om aangifte te doen?” Shirley kijkt hulpzoekend naar de andere rechercheur. Die schiet haar onmiddellijk te hulp. “Dat arme kind durfde dat natuurlijk helemaal niet! Wie zou haar geloven? Toch?” Shirley kijkt hem aan met een dankbare blik. Toch wel handig, als je het uiterlijk hebt van een engeltje. Maar de barse politieman neemt weer het woord: “Een paar maanden later belt jouw verkrachter je op, dat hij zijn intrek voorlopig bij jou wil nemen. En dat vond jij zomaar goed?” Shirley denkt even na. Nee, dat klinkt inderdaad niet logisch. Ze schudt haar hoofd. “Nee, nee, zo zat het niet. Hij belde niet óp, hij belde áán. Hij stond ineens op de stoep, bedoelde ik.”
“Dat is niet wat je net zei,” onderbreekt de rechercheur haar. “Net zei je nog, dat hij je belde met de vraag of hij voorlopig bij jou in huis mocht. Dat is heel wat anders.” De aardige rechercheur schiet haar wederom te hulp. “Het is gewoon lastig, maak het haar niet zo moeilijk! Hij heeft dus aangebeld. Aangebeld, opgebeld, wat maakt het uit. Wat gebeurde er, toen de bel ging?” Shirley gaat er voor zitten. “De bel ging, en ik deed open. Het was Michael. Ik schrok me echt rot! Hij greep me bij mijn keel, en duwde me naar binnen. Met zijn voet schopte hij de deur dicht. Nou ja, de rest weten jullie.”
“Vertel het nog maar een keer,” moedigt de aardige rechercheur haar aan. “Dan weten we zeker, of je niets bent vergeten. Hoe lang heeft hij je…eh…gegijzeld?” Shirley kijkt hem aan. Is hij nou serieus, of niet? Maar zijn ogen staan nog net zo vriendelijk als net. Aangemoedigd door zijn oprechte belangstelling gaat ze verder: ” Hij wilde bij mij blijven, omdat hij me niet had kunnen vergeten. Alles had hij voor me opgegeven, zei hij. Maar ik had geen interesse. Dat had ik toen… nou ja, met die verkrachting al tegen hem gezegd, dat ik hem nooit meer wilde zien. Hij dacht dat ik het niet meende. Dat ik ook op hem geilde.”
“Maar je bent wel ontsnapt,” zegt de barse rechercheur. “En je hebt zijn kind ontvoerd, weet je wel, hoe lang je daarvoor de bak in kunt draaien?”
“Dat moest van hem!” gilt Shirley. Ze wordt panisch bij het idee van een gevangenisstraf. “Ik moest zijn kind ontvoeren, en als ik het niet deed, dan zou hij mij vermoorden!”
“Waarom ben je dan niet meteen naar het politiebureau gereden? Je was toch vrij op dat moment?” De stem van de politieman klinkt kort en afgemeten. “Ik was bang, snap dat dan!” snikt Shirley. “Bang? Je was niet te bang om een kind te gaan stelen, niet te bang om een verkoopster een hersenschudding te bezorgen, maar wel bang voor Michael? Meisje, je verhaal klopt van geen kant! Echt, wij hebben Michael ook gehoord, en van hem weten we wat voor verknipt mens je bent! Hij wilde jou helemaal niet, hij wilde zijn vrouw! Jij drong je alleen maar aan hem op, hij werd er doodziek van! Maar omdat het escaleerde in zijn huwelijk, en hij geen andere plek had om naartoe te gaan, heeft hij uiteindelijk na veel aarzelen jou opgebeld. En heeft daar veel spijt van gehad. Er was geen sprake van een seksuele relatie, Shirley. Dat heb je zelf verzonnen!” Shirley valt snikkend met haar hoofd op de tafel neer. ” Ik heb het niet verzonnen! Hij heeft me verkracht! Ik was bang voor hem, en dat ik die verkoopster heb geslagen was uit paniek. Want als ik het kind niet mee naar huis zou brengen, dan zou hij me vermoorden!” Haar gesnik maakt weinig indruk op de rechercheur. Zijn collega is zo vriendelijk om Shirley een tissuedoos te geven, waar ze dan ook dankbaar gebruik van maakt. Dan besluit ze om haar laatste troef uit te spelen. Ze kijkt de rechercheurs beurtelings aan, en zegt: “Als Michael beweert, dat wij nooit seks hebben gehad, hoe kan het dan dat ik zwanger ben van zijn kind?”

Michael betrapt zich erop, dat hij een wijsje aan het fluiten is. Het leven is toch zo kwaad nog niet. Morgen heeft hij een sollicitatiegesprek, en Monique lijkt er inmiddels ook een beetje mee verzoend. Dat heeft hij ook wel aan Stella te danken. Zij heeft met Monique gesproken, en haar laten inzien dat het wel heel irrelevant is om van hem te verlangen dat hij een baan zoekt waarbij hij elke avond thuis is, terwijl hij alleen maar bij haar logeert, omdat ze -zoals het er tot nu toe naar uitzag- van hem wil scheiden! “Jij hebt gewoon een oppas nodig, het maakt niet uit wie het is,” heeft Stella gezegd. Hard maar eerlijk. “Ik heb al gezegd, dat ik de komende tijd als Michael er niet is, hier best wil komen slapen, zolang het nodig is, maar je kunt hem er niet van weerhouden om een baan te zoeken.” Monique heeft dat zelf ook wel ingezien. Michael is er later nog op teruggekomen. “Kijk Monique, als jij denkt dat ons huwelijk nog een kans maakt, dan wil ik best wat anders gaan zoeken. Zeg het maar!” Maar Monique had alleen maar geantwoord: ” Ga maar naar dat gesprek toe, en zie maar, of het wat voor je is.” Hij heeft dat maar als een voorlopig ‘nee’ opgevat, en hoe gek het ook lijkt, ergens lucht hem het ook wel op. Monique is echt geen makkelijke vrouw om mee te leven, daar is hij nu wel achter. Als hij hier alleen maar logeert, dan kan ze hem ook niets verplichten, maar hij kan wel van zijn dochtertje genieten. En seks, ach, dat hadden ze toch al tijden niet meer, hij weet amper meer hoe het was met Monique! Hij wil die baan hebben. Dan zal hij zich weer gelukkig voelen. De snelweg op, kilometers vreten, dat is wat hij wil.

Het is vrijdagochtend. Michael doucht langer dan gebruikelijk en zorgt ervoor dat hij er tiptop uitziet. Hij is best wel nerveus. Voor de zoveelste keer kijkt hij in de spiegel. De tijd lijkt om te kruipen. Hij speelt wat met Lisa, loopt af en toe de tuin in om een sigaretje te roken, en eindelijk is het dan tijd om te gaan. “Nou, succes dan maar,” zegt Monique vriendelijk, terwijl ze Lisa uit de box haalt. “Dankjewel,” zegt Michael. “Duim maar voor me, dat het gaat lukken.” Hij pakt zijn jas van de kapstok, trekt deze aan voor de spiegel, plukt nog wat aan zijn haar en doet de voordeur open.
Twee politieagenten komen het tuinpad oplopen. “Bent u de heer Sonneveld?” vraagt een van de agenten terwijl hij zijn legitimatie laat zien. “Ja,” antwoordt Michael helemaal onthutst. “Dan verzoeken wij u om met ons mee te komen.”