Hoe was je weekendwip? (Deel 9)

Monique ligt somber voor zich uit te kijken. Ze pakt een tijdschrift van haar nachtkastje, bladert het verveeld wat door en legt het dan terug. Ze zucht. De tijd lijkt voorbij te kruipen. Al vijf weken ligt ze plat. Af en toe mag ze proberen om iets actiever te zijn, maar dat levert onmiddellijk harde buiken op, zodat ze wel weer moet gaan liggen. Nee, erg vrolijk wordt ze niet van die verplichte bedrust. Tegelijk voelt ze zich ondankbaar als ze zich zo somber voelt. Voor hetzelfde geld had ze een miskraam gehad. Ze moet blij zijn. Blij, dat het kindje nog leeft, dat het groeit, en dat ze op de helft van de zwangerschap is. Maar in een sombere bui zoals nu denkt ze: ‘Nóg maar op de helft.’ Dit is de laatste week dat Michael thuis is. Maandag gaat hij weer aan het werk. Gelukkig had hij nog heel veel snipperdagen staan, zodat het voor hem geen enkel probleem was om zo lang thuis te blijven. Ook zijn baas heeft zich van zijn sympathiekste kant laten zien.
Michael heeft zich de afgelopen weken ontpopt als een handige huisman en een goede kok. Monique glimlacht. Dit had ze nooit achter hem gezocht. Ook heeft hij in de eerste weken veel klusjes in huis gedaan die waren blijven liggen. Vorige week hebben ze besloten om de babykamer vast te schilderen en te behangen. Michael is naar de behang– en verfwinkel gereden om boeken en staaltjes te halen. En samen hebben ze gewikt, gewogen en uiteindelijk iets gekozen dat ze allebei mooi vinden. Michael heeft zich vol overgave op de klus gestort. Hij wil het voor het weekend klaar hebben, en dan kan hij volgende week de laminaatvloer in het kamertje gaan leggen. De rest komt dan nog wel, maar de basis is dan in ieder geval gelegd.

Toch zijn er wel spanningen tussen Michael en Monique. Zij zou gewoon niets liever willen dan dat Michael een andere baan gaat zoeken. Ze geniet ervan, dat hij nu elke dag thuis is en dat ze elke nacht naast hem ligt in bed. Ze mogen nu niet vrijen, maar zelfs dat draagt hij manmoedig. “Wat niet kan, dat kan niet,” heeft hij erover gezegd. Maar hij wil geen ander werk dan wat hij nu doet. En dat is verder ook niet bespreekbaar. Hij heeft haar verteld, dat hij echt zal proberen om vaker vakantie op te nemen, er in het weekend meer voor haar te zijn, én straks dus ook voor de kleine, maar de vrijheid van het chauffeursvak zit hem nou eenmaal in het bloed. Monique heeft er ruzie om gemaakt, erom gehuild, maar Michael blijft onverbiddelijk. Dit is wat hij doet, dit is wat hij is. Punt. Monique begrijpt hier niks van. Ze ziet toch met beide ogen hoe heerlijk hij het vindt om thuis te zijn? Hoe leuk hij het vindt om al die klusjes in huis te doen? Het is toch ook fijn om daar nou eens tijd voor te hebben?
Maar ze heeft nog een belangrijke troef in handen. Wacht maar, tot de baby er is. Dan zal hij het vreselijk vinden om zijn gezin elke maandag weer te moeten verlaten. Misschien is hij dan rijp voor een andere baan. Tot die tijd zal ze het er maar niet meer over hebben. Waarschijnlijk zal het hem volgende week al enorm tegenvallen om weer de hele week van huis te zijn. Hij komt vanzelf bij zijn positieven. En met die gedachte dommelt Monique in slaap.

Vanaf een afstandje beoordeelt Michael zijn werk. Ziezo, dat behangetje zit er strak op. Klaar. Hij loopt naar de slaapkamer om aan Monique te vertellen dat het klaar is, maar ziet dan dat ze slaapt. Zachtjes doet hij de slaapkamerdeur weer dicht. Hij gaat naar beneden en maakt een kop koffie voor zichzelf. Hij heeft een voldaan gevoel. Nog een paar dagen volhouden. Hij heeft zich van zijn beste kant laten zien, goed voor zijn vrouw gezorgd, klusjes in huis gedaan en nu is ook de babykamer geschilderd en behangen. Hij mag met recht trots zijn op zichzelf. En binnen zijn schoonfamilie hoeven ze over hem ook geen oordeel meer te hebben, hij heeft zich gewoon bewezen als zijnde een goede echtgenoot. Klaar.
Maar wat heeft hij zijn werk ontzettend gemist! Reikhalzend kijkt hij uit naar aanstaande maandag. Eindelijk kan hij dan weer in zijn Scania klimmen en het vrije leven tegemoet. Het benauwt hem hier verschrikkelijk. Gék wordt hij ervan, dat thuis zitten. En natuurlijk, het heeft z’n reden, maar dit had hij dan ook niet voorzien, toen Monique hem vertelde dat ze zwanger was. Daarom heeft hij dan ook maar zijn heil gezocht in de vele klusjes die er nog lagen in huis, en zich nu op de babykamer gestort. Hij hoopt dat Monique na de bevalling weer een beetje de oude zal zijn. Hij kan gewoon niks met dat tobberige van haar. Altijd maar in paniek. Het zal best wel goed komen met die baby, daar is hij van overtuigd. Hij maakt zich meer zorgen over zijn vrachtwagen. Richard, de nieuwe chauffeur, is een sloddervos en rookt nog bovendien. Hij houdt zijn hart vast als hij erover nadenkt in wat voor toestand hij zijn Scania zal aantreffen, aanstaande maandag. Ja, wat heeft hij zijn Scania gemist. En seks. Monique en hij mogen niet vrijen, maar eerlijk gezegd heeft hij er ook niet zo’n behoefte aan met haar. Hij hoopt maar, dat ze haar oude figuur weer zal terugkrijgen, na de zwangerschap. Hij vindt het maar niks, zo’n buik en die opgezwollen tieten. Dat ranke figuurtje met die stevige tietjes die ze eerst had, spreken hem veel meer aan.

Gelukkig kan hij ’s avonds ongestoord op de computer naar pornosites gaan. Monique mag toch niet uit bed en gaat zelfs boven naar het toilet. Wat zijn er toch een hoop mooie wijven, hij kan zich er naar hartelust aan verlustigen. En zo’n webcam biedt ook een hoop mogelijkheden. Wel zorgt hij er elke keer voor, dat de geschiedenis van de computer gewist is, want Monique zou er echt niet achter moeten komen dat hij met porno bezig is.

Het is vrijdagochtend. Michael laat het bad vollopen voor zijn vrouw en helpt haar om in bad te gaan zitten. Ze kijkt met een blik vol liefde naar hem op. “Dankjewel, je zorgt zo goed voor me,” zegt ze zacht. “Ik ga je zo missen, volgende week. Weet je, ik heb jarenlang bij mijn ouders gewoond, maar ik zie er gewoon tegenop om daar de komende week plat te gaan liggen.” Michael geeft haar een zoen. “Ze zullen vast goed voor je zorgen.”
De telefoon gaat. Monique laat zich in het schuimende bad zakken en Michael gaat naar beneden om de telefoon op te nemen.
Het is Martijn, de baas van Michael. “Er is een ongeluk gebeurd. Richard is gelukkig ongedeerd, maar je truck is total-loss. Ik vind het echt verschrikkelijk, ik weet hoe je aan je wagen gehecht bent.”
Michael weet niets uit te brengen. Tranen wellen op in zijn ogen.
“Hoe gaat het eigenlijk met je vrouw?” vraagt Martijn. Michael herstelt zichzelf, en vertelt dat het nog hetzelfde is. En dat hij Monique dit weekend naar haar ouders zal brengen.
“Beschouw het dan maar als een geluk bij een ongeluk,” zegt Martijn. “Ik heb momenteel geen wagen voor je. Blijf de komende twee weken nog maar thuis, en dat zal je geen snipperdagen kosten. In die tussentijd zal ik een andere vrachtwagen voor je regelen.”

Als Michael heeft opgehangen, balt hij zijn vuisten. Zie je nou wel, hij had al geen vertrouwen in die Richard! En nu zijn vrachtwagen naar de klote. En nog twee weken zonder werk. Fuck!
Langzaam loopt hij naar boven. Hij komt de badkamer in, waar zijn vrouw heerlijk ligt weg te dromen in het warme bad. Ineens voelt hij de behoefte om haar te slaan. Ze slaat haar ogen op naar hem, en hij kijkt haar aan. Het wordt hem allemaal te machtig.
“Heb je nou je zin? Richard, die imbeciel, heeft mijn vrachtwagen total-loss gereden! Ik kán maandag niet eens aan het werk, want er is geen truck voor mij! Teringzooi!” Hij slaat met zijn volle vuist tegen de tegelmuur. Monique kijkt verschrikt. “O, Michael, wat afschuwelijk voor je! Maar Martijn zal toch wel voor een nieuwe vrachtwagen zorgen?”
“Een nieuwe vrachtwagen? Tuurlijk, een nieuwe vrachtwagen, en het leed is weer geleden. Als jij een miskraam had gehad, en mensen hadden gezegd: “Je krijgt vast wel weer een ander kindje”, hoe had jij dan gereageerd? Nou? Stom wijf! Ik moet altijd maar begrip hebben voor jou, maar heb je enig idee hoe egocentrisch jij eigenlijk bent? Weet je, je zoekt het maar uit! Kutwijf!”

Voordat Monique naar adem kan happen, is Michael de badkamer uitgestormd, de trap af, en even later hoort ze de voordeur met een klap dichtslaan. Nog even blijft ze met haar ogen gesloten in het bad liggen. Het lijkt net, of alles van de afgelopen vijf weken teniet is gedaan door dit ene telefoontje. Voorzichtig staat ze op, en moet zich vasthouden aan de muur door de duizelingen die haar plotseling overvallen.
Huilend slaat ze het badlaken dat klaarligt om zich heen. Langzaam loopt ze, steun zoekend langs de muren, naar de slaapkamer.

Als ze anderhalf uur later de sleutel in het slot hoort, veert ze op in bed. Zou hij nog boos zijn? Of komt hij het juist goedmaken? Een zachte klop op de slaapkamerdeur. Tot haar grote verbazing staat haar schoonmoeder in de deuropening. Ze praten niet veel, maar haar schoonmoeder zorgt dat ze goed ligt, dat ze een glas water naast haar bed heeft staan, en zegt dan: “Ga eerst maar slapen meisje, morgen praten we verder. Ik slaap hiernaast, dus als je me nodig hebt, dan roep je maar.”

Monique probeert te slapen en de gebeurtenissen van vanavond even te parkeren. Ze voelt zich alleen. Want voor het eerst sinds weken brengt ze de nacht alleen door in het grote bed.