Het is vrijdagmorgen, dat weet ik nog heel goed omdat ik het vooral die vrijdag morgen zeer zwaar had met het aclimatiseren tot werkniveau.
De reden dat de vrijdag morgen zo zwaar viel is eenvoudig.. vooral voor medestudenten is het zeer makelijk te begrijpen. alvorens de vrijdagmorgen zijn intrede doet is het namelijk donderdagnacht. de donderdagnacht is bij uitstek de nacht vol bier en gein. ook deze bewuste donderdag nacht was het weer zover. een paar collega studenten hadden een feestje op hun school; een nieuwe vleugel werd geopend en dat was de reden tot het uitreiken van gratis bier, althans zo dacht de directie erover, de arme student slaat zo een aanbod uiteraard niet af en zo ook ik niet.
bier vloeit en vloeit.. en vloeit.. spraak wordt verminderd, rede valt weg en de tijd verstrijkt als een sneltrein op volle vaart richting de ochtend.. thuis (op mn kamertje ver weg van het ouderlijk huis) sproei ik mijn wasbak onder met de zojuist genuttigde vloeistoffen, mischien iets te gulzig tot me genomen. na deze doping van mijn nieuwe wasbak val ik in een diepe maar rustgevende coma op mijn bed ver van huis.
het oude vrouwtje wat voor deze dagen fungeert als hospita maakt het dat ik wakker word. ze schrikt als ze ziet dat ik nog in mijn bed lig, ik op mijn beurt schrik weer als ikz ie dat ik ngo steeds gekleed ben en gehuld in de lucht van bier en rook, en een beetje zure geur die ik op het eerste moment niet thuis kan brengen. de schrik raakt bij mij pas echt het hoogtepunt als de digitalwe rode cijfers van mijn wekkerradio ophouden met dansen en voor mij de combinatie 08:58 geven.. dit wil dus zeggen dat ik nog 2 minuten de tijd heb om op mijn werkplek te komen.
de reis van bed naar bureau is mizjelf niet meer helder en vandaar ontbreekt daarvan dan ook het spoor hier. waar ik het over wilde gaan hebben is het beeld dat sinds die vrijdag morgen nog altijd in mijn geheugen gebrandt staat. aangekomen bij mijn bureau, plof ik neer op de stoel die voor me klaar staat. druk op wat knopjes van de pc die voor me neus staat en het vrolijke melodietje van windows 98 verwelkomt mij deze morgen (waar ik 15 minuten te laat geariveerd ben). enkele minuten tot uren verstrijken zo en veel meer dan water drinken en licht kreunen kan ik mijn lichaam niet toe aanzetten. naar buiten staren wil wel lukken en dat doe ik dan ook als volleerd leerling.
het uitzicht wat ik heb bestaat uit 1 weg waarover en klein bruggetje loopt, over dit bruggetje loopt een spoorlijn. rechts van de spoorlijn ligt een klein hondenuitlaatplaatsje gevolgd door een voet/fiets-pad waarnaast een parkeerplaats voor het tenniscomplex is gesitueerd. er is weinig leven te bekennen in het anders zo druk bezocht parkje voor de hond. doorgaans dartelen hier vrolijk wat honden erop los. dan realiseer ik me dat het nog betrekelijk vroeg is daar ik doorgaans pas tegen twaalven de puf heb opgebouwt om naar buiten te gaan staren.
onder het bruggetje door komt een jongen aangelopen. niet van nederlandse afkomst zo te zien, petje op trainingspak aan, normale jongen zo op het eerste gezicht. onder mijn raam door loopt hij het fiets/voet-pad op, langs het hek van de hondenuitlaatplaats. zonder hond loopt hij het parkje in. niet heel erg vreemd zou je denken als er mensen inzichzelf praten dan kunnen ze ook denken dat ze een hond bij zich hebben. maar deze jongen kwam hier met een doel. na het parkje te zijn ingeslagen wandelt hij rustig tot achter de struik. mijn kantoor heeft als enigste ruim zicht op dit doorgaans afgeschermde stukje park. achter deze struik ondoet deze jongen zich van zijn broek en begroet de jonge heer die hem welkom heet in het park. vreemd genoeg blijf ik dit schouwspel bestuderen.. dan realiseer ik me dat dit niet iets is wat doorgaans in een hondenuitlaatplaats gedaan wordt. verbaasd vraag ik mijn collega te bevestigen wat ik zojusit aan het bekijken ben. het is waar wat hier gebreurt. terwijl mijn collega nog meer collega’s roept nemet deze jongen het er eens flink van en gat languit tegen het hek in het parkje liggen.
de rest van de middag heb ik nog geregeld bezoek gehad van collega’s om te vragen of ik nog stteds die jongen man in het parkje kon zien. helaas wil dit beeld zich ook niet langer meer van mijn netvlies verwijderen.
ik ben gedoemd tot nog 1 maand parkzicht
0 reacties