Huisartsenpraktijken

Waar ter wereld een mens ook neerstrijkt, ooit zal men zich aan een gang richting de dichtstbijzijnde huisarts moeten wagen. Zo ook ik. Toen we pas in Hongarije woonden, kon je alle medicijnen gewoon zonder recept bij de apotheek kopen. Jammer dat ik zo weinig verstand heb van hallucinerende formules, dan had ik er nog een sterren-hemel-verruimend feest van kunnen maken.
Ondanks die gemiste kans was het wel makkelijk, we konden gewoon met de naam van de medicijnen die we in Nederland wel eens slikten, de Hongaarse variant ophalen. Ieder mens heeft zo zijn eigen vertrouwde kwaaltjes en weet heel best hoe die te lijf te gaan. Inmiddels is de Hongaarse overheid drukdoende om zich aan Europa aan te passen en daarbij hoort ook het recepten-beleid. Wil ik nú een klein antibiotica kuurtje of schiet Prem, mijn levensgezel, zijn bloedruk de pan uit, moeten wij eerst een bezoek brengen aan meneer de dokter, alvorens de apotheek aan te doen…
Prem was al een paar keer bij de lokale huisarts geweest, ik was dus voorbereid, de beste man spreekt geen woord Duits of Engels.
Prem kan zelfs in het Chinees nog uitleggen wat hij ‘precies’ bedoelt maar die gave is aan mij voorbij gegaan. Alhoewel, het heeft een hoop te maken met lef, dat heb ik nu meer als vroeger.

Affain, vol goede moed, met de verpakking van wat ik een jaar geleden nog zò kon kopen, ging ik op pad. Nu moet je weten dat men hier heel anders met medische zaken en privacy omgaat als in Westelijker gebieden. Als we met het halve dorp op straat staan om de broodbus op te wachten, worden natuurlijk alle laatste nieuwtjes uitgewisseld. Medische perikelen horen tot de favorieten. Een buurvrouw met een tepel-kloof-ontsteking van het vele zogen, trek gerust midden op straat haar volumineuze handeltje tevoorschijn om ons allen te laten delen in haar leed. Alle bijbehorende smeuïge details over dokters, injecties en andere aanverwante ervaringen blijven mij grotendeels bespaart, ik versta er negentig procent niet van, gelukkig.

Ik was inmiddels wel heel nieuwsgierig naar het episch centrum van al die verhalen…

Vanuit de sjofele en zwaar gedateerde wachtkamer staat de deur naar de behandelkamer altijd open. Iedereen in de wachtkamer kan dus meegenieten van ‘alle’ onderzoeken die de patiënten ondergaan. Je kijkt recht op de oude roestige behandeltafel, geconfronteerd met elk detail. In de wachtkamer zelf wordt druk commentaar geleverd en er heerst een zekere familiaire gezelligheid. Recepten worden onderling vergeleken en waar nodig medeleven betuigt. Ik voel mij als in een andere wereld en ben dan ook lichtelijk nerveus als ik eindelijk aan de beurt ben.

Liefdevolle en nieuwsgierige blikken volgen mijn gang naar meneer de dokter. Nu zou iedereen snel weten wat die maffe buitenlandse mankeert…
De dokter zit breed en waardig achter zijn immense bureau, geflankeerd door twee oudere mollige dames. De ene, met een knalrood krullerig hoog opgestoken kapsel, zit achter een enorm groot ouderwets beeldscherm. Haar taak is duidelijk de computer bedienen. Het andere dametje is onze buurvrouw van een paar huizen verder, een schattige kranige boerin, zij is van de recepten.
De dokter kijkt mij over zijn leesbril vorsend aan. Hij is een imposante man die duidelijk zijn zaakjes onder controle heeft. Ik mis eigenlijk een grote rij medailles op zijn revers, dat zou het plaatje echt af maken. Ik geef de man een slap handje en schuif zo onopvallend mogelijk mijn oude verpakking naar hem toe. Ik wijs op de verpakking en fluister iets over gomba’s; alle schimmelinfecties, van herpes tot tenenschimmel, worden hier genoemd naar wilde paddestoelen uit het bos.
Schimmel is schimmel, hoe dan ook, waar dan ook!

Keihard schreeuwt hij tegen de rode dame achter de computer dat die buitenlandse een recept voor vaginale antibiotica tabletten nodig heeft, of ze dat even in wil voeren…

Aagh!

Ik hoor het geroezemoes achter mij in de wachtkamer. Gek genoeg voelt het heel veilig en vertrouwd. Iedereen leeft met mij mee. De recepten-dame annex buurvrouw geeft me snel mijn recept. Volgens mij is ze de enige die mijn verlegenheid begrijpt.
Ik huppel opgelucht de praktijk uit, een publiekelijk inwendig onderzoek is mij deze keer nog bespaard gebleven!