Ik vind je lief

[i]Ik vind je nog steeds zo lief[/i]
Rinkeldekinkel …… ohw Peet, nou valt er een glas kapot van jouw kristallen servies.
Erg?
Nee hoor schat, er staan er nog genoeg, toch?
Rinkeldekinkel …… ohw Peet nou valt er weer een glas kapot van jouw kristallen servies.
Erg?
Nee hoor schat, er staan er nog genoeg, toch? Maar lieverdje, hoe zit dat eigenlijk met die lepel die ik als compleet bestek heb geërfd van mijn geliefde tante, die jij ‘per ongeluk’ in de vuilnisbak heb gegooid?
Waar zijn al die andere dingen die ik ineens kwijt ben, wat ik niet aan je mag vragen?
Als ik wil praten dan praat jij over dagelijkse dingen terwijl ik over ons wil praten.
Als ik late dienst heb en tussen de middag moet koken en jij aan het werk bent en ik te laat ontdek dat de aardappels op zijn en er geen groente is; als ik daar dan niets van mag zeggen?
Als jij op de bank wilt slapen om 4 uur op zaterdagmiddag dan mag ik niet kraken met mijn stoel maar als ik wil slapen om 2 uur in de nacht dan moet ik me niet aanstellen en doorgaan met jou te beminnen?
Hoe ver gaat liefde en hoe tolerant is een mens naar zijn nieuwe vrouw die het eerste glas breekt?
Lieve schat van me, wat weet je eigenlijk over de achtergrond van dat servies?
Weet jij eigenlijk de achtergrond van mij, van alles, van alle elementen; kun je dat respecteren, heb je hierover nagedacht toen je aan mij begon?
Kan mij niet schelen schat, zegt ze terug: het is toch maar glas?
Weet je de achtergrond van mijn verzameling lepeltjes en vorkjes die je achteloos in de vuilzak deponeerde en die ik hoorde rinkelen toen ik tot overmaat zelf die zak in de vuilcontainer gooide?
Besef je hoe het op mij overkwam toen jij je spulletjes bij mij neerzette en mijn spulletjes achteloos opzij schoof of het waardeloze prullen waren?
Nu ben je al drie jaar weg en ik denk nog wel eens aan hoe het was want samen beleefden we ook mooie momenten waar ik met weemoed aan terug denk maar vaker nog denk ik aan jou, aan die keren dat jij mij aankeek met die betoverende ogen van je en ik ter plekke smolt om als was in jou handen achter te blijven.
Ondanks alles begon je te verzinnen of je niet ergens anders kon beginnen, je liet mij staan en gaf geen kik; in de hoek hing heel mistroostig nog jou stoffer en blik.
Maar ik vind je nog steeds zo lief, zo verdomde lief; ik kan je niet vergeten.
Prlwytskovsky.