“Ik vind je lief.” Zachtjes mompelde hij de woorden tegen de foto, die in de schitterende fotolijst zat, speciaal voor deze foto gemaakt, en op de schoorsteenmantel stond. Het was een foto, welke enige jaren voor haar verscheiden was gemaakt. Een heel mooie foto, grijs haar, gerimpeld gelaat, voor hem de prachtige vrouw, hij heeft herinneringen aan hoe ze vroeger was. De lieve kordate vrouw zoals we die allemaal nog kennen.
De foto bracht de zoete maar ook de bittere herinneringen terug. Het openhaardvuur brandde voluit, de houtblokken, knisperen en knetteren. Het gretige vuur verteerde de houtblokkende in een gestaag tempo zoals je levensvlam je tijd opbrandt.
In de stilte van zijn herinneringen dacht hij terug aan zijn lief. De jaren die ze samen hadden door gebracht waren voorbij gevlogen, vijftig jaren en meer, terugkijkend zijn ze als een zucht voorbij .
Toen ze samen aan de reis begonnen, samen de toekomst in, leken de vijftig voorbij gevlogen jaren een berg van toekomst tijd, een halve eeuw. Als je jong bent kun je de tijd niet bevatten, maar achterom kijkend, snelt de tijd als seconden uit je leven weg.
Het waren geweldige jaren mooie, gelukkige en vol verdriet, de dagen wanneer hij op reis was waren voor haar een verzoeking, ze wist dat ze hem niet alleen had, hij kon zich niet altijd in bedwang houden.
Niet hij er excuses voor zocht voor wat hij deed, maar hij was zo en ze wist het, maar ze vond hem lief. Ondanks al haar verdriet om zijn fouten, vond ze hem lief. Een ieder ander vond het onbegrijpelijk maar ze verdedigde hem altijd tegen over iedereen, familie, kinderen tegen wie dan ook.
Hij was haar daarvoor dankbaar ze zei altijd ik begrijp je, hoewel hij het zelf niet begreep.
De tijd verstreek langzaam maar zeker was hij steeds meer thuis in hun eigen paleisje, ze wandelden graag en hadden steeds minder contact met de buiten wereld, hoewel hij soms door zijn kameraden gevraagd werd voorbij te komen
Aan dat verzoek voldeed hij soms hoewel naar haar dood, om zijn gedachten te verzetten ging hij wat meer weg, deed wat extra werk voor verenigingen waar dan ook, zijn kinderen hielpen hem het verdriet te verzachten ondanks al zijn fouten en tekortkomingen waren ze er altijd evenals de kleinkinderen.
Hij kuste de foto, pakte de anjer en plaatste deze in het knoopsgat van zijn colbert en fluisterde zachtjes zijn allerlaatste woorden Juliana bedankt,
IK VIND JE LIEF.
13 reacties
WritersBlocq · 23 maart 2006 op 22:32
De eerste twee alinea’s, daar ben ik helemaal weg van. Leuk, die overdenking, mijmering, hoe je van zo’n bekend iemand een zomaar iemand maakt :-)(dit geldt voor de hele column)
DriekOplopers · 23 maart 2006 op 22:36
Heel mooi gedaan. Zo mooi, dat ik zelfs vergat me af te vragen, welke bekende Nederlander het onderwerp was. Pas aan het eind realiseerde ik mij dat weer. Super! Hulde!
Driek
Li · 23 maart 2006 op 22:41
[quote]Hij kuste de foto, pakte de anjer en plaatste deze in het knoopsgat van zijn colbert en fluisterde zachtjes zijn allerlaatste woorden Juliana bedankt, [/quote]
Na de plot, heb ik de column nog een keer gelezen. Ik vind hem aandoenlijk goed.
Li
Trukie · 23 maart 2006 op 23:21
Heel erg mooi.
Mosje · 24 maart 2006 op 00:26
Ik dacht dat het bij die twee om een verstandshuwelijk ging. Maar goed, ook met je verstand kun je wel zeggen: “ik vind je lief”.
😉
Troy · 24 maart 2006 op 00:35
Ook weer een uiterst originele invalshoek. Wat is iedereen creatief geweest zeg! Kan niet wachten tot de volgende themacolumn…
sally · 24 maart 2006 op 00:47
Lief en mooi geschreven.
Liever dan het in werkelijkheid was denk ik.
Maar ja….ik was er óók niet bij.
liefs
Sally
Ma3anne · 24 maart 2006 op 06:31
Aandoenlijk beschreven. Deze column raakt me diep.
Het zou zomaar over mijn ouders kunnen gaan en hoe mijn vader naar de foto van mijn overleden moeder zit te staren soms, en wegdroomt.
Alleen was hij haar 55 jaar trouw… en da’s toch andere koek.
wendy77 · 24 maart 2006 op 08:13
Heel mooi zeg! Net als een van mijn voorgangers (weet ff niet meer wie) geen moment aan de bekende nederlander gedacht tot de laatste zinnen.
Nana · 24 maart 2006 op 08:35
Ontroerend, deze column en ze was vast lief misschien een beetje dom 😉
Wright · 24 maart 2006 op 11:38
Ik vind het mooi geschreven, ondanks het soms struikelen over de zinnen en het teveel of niet plaatsen van komma’s.
Mup · 24 maart 2006 op 13:19
Erg originele invalshoek, mooi menselijk verhaal, besefte net zoals Driek en Wendy ook pas op het laatst dat er een bn-er bij hoorde, en wie dat was, deze komt in mijn top drie,
Groet Mup.
KawaSutra · 25 maart 2006 op 14:27
Heel gevoelig verhaal over het ouder worden en het afscheid. En dan is iedereen gelijk. Mooi!