Ik weet dat deze brief erg kort volgt op de vorige….

oktober, Baranya, Hongarije

Lieve Ann

Ik weet dat deze brief erg kort volgt op de vorige en ik je daardoor geen tijd gun om terug te schrijven. Ik ken je inmiddels wel een beetje na al die jaren en weet daarom ook dat je geen snelle terug-schrijver bent, maar dat geeft niet. Je vroeg mij bij mijn laatste bezoek aan jou om vooral te blijven schrijven vanuit mijn nieuwe woonland. Vanaf nu zullen deze schrijfsels slechts een magere plaatsvervanging vormen voor de vele uren die wij samen doorbrachten. Voortaan is het niet meer de deurbel die mijn komst aankondigt maar het klepperen van de brievenbus.

Ook hier in Hongarije is het oktober, maar deze kan je niet vergelijken met een Nederlandse oktober. Overdag voel je de warmte van de zon nog steeds. Soms lijkt het zelfs een zomerse dag in Nederland. Zodra de zon echter verdwijnt, koelt het snel af. ’s Morgens en ’s avonds is het kouder dan wij in Nederland gewend zijn. Voor de kleuren maakt het niet uit welk weer het is. Zelfs als de dag grauw en bewolkt is, bereiken de kleuren van het mij omringende landschap een diepte die in Nederland nooit zichtbaar is. Ik zit iedere vrije minuut op de veranda van ons huis te genieten en laat de kleuren over mijn netvlies vloeien.

Rick is begonnen om het grondstuk beetje bij beetje toonbaar te maken. Hij heeft de hof van de boerderij onkruidvrij gemaakt en enige dagen geleden is hij begonnen aan de klus die aan de achterkant van het grondstuk op hem lag te wachten, het fatsoeneren van een lap grond ter grootte van een voetbalveld begroeid met onkruid dat tot aan zijn middel reikt. In een van de stallen had hij een oud verroest kapmes gevonden en als een krijger ging hij daarmee de hoge begroeiing te lijf. Daarbij strak voor zich uit kijkend om maar niet te hoeven zien hoeveel vierkante meter er nog op hem lagen te wachten. Na enige tijd hoorde hij iets in het Hongaars roepen dat klonk als ‘jomoenkat.’ Rick keek om en zag een oude man leunend op zijn spade in zijn tuin staan. Wat die uitroep betekende was hem onbekend maar uit de brede bewegingen van de oude man dacht Rick te kunnen concluderen dat hij met hem mee moest gaan.

Toen ik ’s middags een kijkje ging nemen op het land zag ik twee mannen die allebei stonden te zeisen. Ik zag hoe Rick, zij het met houterige bewegingen, een zeis hanteerde als iemand die voor het eerst op de dansvloer staat. Hij draaide zijn lichaam onwennig van rechts naar links en probeerde zijn vlijmscherpe partner, nog enigszins onzeker, te leiden. Enige meters verderop stond de oude man. Een kleine tengere man met zilvergrijs haar, verpakt in een te grote werkbroek, opgetrokken tot aan zijn borst en bijeengehouden door een brede ceintuur. Het leek alsof hij stilstond en ik zag hoe alleen de zeis ritmisch van rechts naar links bewoog en het hoge onkruid omviel als iemand die onderuit geschopt wordt. Toen hij mij opmerkte stopte hij, leunde op het handvat van de zeis en er verscheen een brede glimlach op zijn gegroefd gezicht. Dat was mijn kennismaking met onze buurman. Later vertelde Rick mij dat de buurman hem had meegenomen naar zijn schuur om twee zeisen te halen. Hij had Rick geleerd hoe hij de zeis moest hanteren en was daarna zelf spontaan gaan meehelpen.

Ik hoop dat ik binnenkort in rustiger vaarwater terecht kom, er is hier nog veel te doen. Ik zou willen dat ik meer tijd kon vrij maken om je te schrijven. Over onze buren en de mannen van het verhuisbedrijf vertel ik je in een volgende brief.

Door het schrijven van deze brieven en het momentje van rust dat daardoor ontstaat, kan ik jouw weigering om een internet- en telefoonaansluiting te nemen beter begrijpen. Ook in mijn nieuwe leven zou de rust die deze plattelandsomgeving uitstraalt vernietigd worden door de aanwezigheid van een computer in huis.

Ik hoop dat je in de gelegenheid bent om een paar woordjes terug te schrijven.
Liefs Jenny