Ik wist je wel

Toen de vogels nog vlogen in de heldere blauwe lucht en de ramen in het huis nog helder waren, keek ik naar de situatie waarin we ons bevonden. Perfectionistisch dat je was, maakte je het huis altijd klinisch schoon. Misschien voor gasten, voor de huisdieren die we niet hadden of gewoon voor ons. Ons tweeën. Ons de wereld, die wij bezaten in onze gedachten en gevoelens. Wat is er meer dan een relatie tussen man en vrouw, tussen de combinatie van liefde en lustgevoelens, tussen trouw en hoop? Niets meer dan dat liet ons de wereld bezitten. Hoe wij elkaar hebben leren kennen, was een taboe in onze relatie. Elkaar leren kennen, elkaar vinden, elkaar ontmoeten: het was allemaal een gepasseerd station. We kenden elkaar niet, maar we wisten elkaar. Jouw lievelingsdrank was me bekend, jouw favoriete kledingzaak was me bekend, zelfs jouw ideale man was me bekend. We hadden geen verrassingen, maar het was goed. Wij hielden vast aan de standaard en aan de sleur.

Vandaag leek het anders. De bank, stoelen, kasten waren bedekt met een stoflaag, alsof deze levenloze objecten dood waren gegaan en langzaamaan aan het wegrotten waren. De vaat stond torenhoog op het aanrecht te wachten op het chemische goedje dat in combinatie met water een schuimberg maakt. Over de parketvloer lagen kledingstukken verspreid en een indringende, vieze geur hield de huisdieren, die we toch al niet hadden, op afstand. Het hield ons niet op afstand. Ik lag nog steeds naast je op het vervuilde bed. Het bed waarin we huilden van verdriet, huilden van blijdschap en huilden omdat we niets beters wisten. Lachen niet. Lachen moet je niet doen in een bed, dat geeft wantrouwen.

Je was veranderd in alle opzichten. Eerst was je levendig en kon niet stoppen met praten over je fantasieën, maar nu waren ze verstild en was alles om je heen toereikend genoeg om dromen en doelen aan de kant te zetten. Ook je uiterlijk was veranderd: make-uploos, vervuild. Misschien had je besloten om de illusies van het geschminkte gezicht en de nette mantelpakjes te laten voor wat ze waren en verder te gaan met het gegeven van een bewuste vrouw in de wording van de eeuwigheid. Eeuwigheid als fase, iets in die trant.
Het was weer verrassend voor me. Het leek erop alsof ik je niet meer wist en dat ik je opnieuw moest gaan ontmoeten, leren kennen of vinden.

Ik wil niemand meer weten. Niemand meer leren kennen. Niemand meer vinden. Te veel mensen heb ik geweten. Het kostte me veel meer moeite om te vergeten dan om te weten. Laat de anderen maar weten. Ooit zullen ook zij erachter komen dat niemand weten een verademing is. Nooit meer de ellendige pijn van het vergeten. Nooit meer.

Mijn voeten zet ik naast het bed en bekijk je lichaam. Rustig loop ik naar de bezoeker van ons huis, de bel ging. De wil om hem weg te sturen van dit bouwval, van deze puinhoop is groot. Het is echter maar de vraag of een mens zich kan vertonen met de kilheid van de waarheid op zak. Het lot van een leven. Beëindigd met de noodzaak van een relatie.