Tijdens het lezen van een artikel ben ik me rot geschrokken. Ik was totaal van slag en functioneren was absoluut niet mogelijk. De stelling was namelijk, dat iedere man zijn vrouw/vriendin/ scharrel wil inruilen voor een leuker exemplaar. Dit bleek statistisch bewezen. Is dat dan wat! Dat houdt in dat ook ik ingeruild kan worden, want als ik niet iemands vrouw of vriendin ben, dan ben ik wel iemands scharrel.
En dat baart me zorgen.
Want als ik bij iemand onder de pannen ben, hetzij uit liefde of uit lust, dan doe ik hartstikke mijn best om sfeerverhogend gezelschap te zijn.
Ik schakel mijn beste karakterstand in, gooi mijn haar los en maak hem gek.
Als een ware kameleon kleur ik me naar zijn persoonlijkheid en doe de kunstjes die van me verwacht worden.
Als ik hem kirrend moet vertellen hoe ge-wel-dig hij wel niet is, dan doe ik dat zonder morren.
Wil hij me in alle standen op het aanrecht manoeuvreren, dan zorg ik dat mijn lenigheid geen grenzen kent.
Is hij gek op volslanke rondingen, dan eet ik me een versuffing aan chocolade en vindt hij een maand later dat ik toch iets te veel ben aangekomen, dan is Sonja Bakker mijn beste vriendin.
Kickt hij op hoge hakken, dan pin ik mijn stiletto’s vast op zijn gespierde borstkas en kijk hem intussen smachtend aan, hopende dat hij me niet op die dingen wil zien lopen.
Erotisch eten, zwoele parfum, seks op spannende plaatsen… geen enkel verzoek is me te dol.
Ik ben vrouw, dus op de wereld om de man te behagen en dat kan ik als geen ander.
En dan blijkt dat ik alles voor de kat zijn dingetje heb gedaan.
Meneer is, volgens onderzoek, niet lang onder de indruk en kijkt al heel snel om zich heen of er ergens anders nog een leuker exemplaar beschikbaar is.
En al ben ik keileuk, al zeg ik het zelf, uiteraard zijn er véél leukere dames te vinden.
Alle moeite is dus voor niets geweest. Ik word ingeruild zodra de mogelijkheid zich aandient.
En ik ben in shock, volledig van de kaart.
Want ik moet weer op zoek naar een volgende uitdaging. Opnieuw moet mijn hele trukendoos open, wetende dat het weer van korte duur zal zijn.
Gehuld in mijn joggingbroek, versleten sweatshirt en geruite pantoffels graai ik nog maar eens in de schaal chips die voor me staat en besef dat ik over de uiterste houdbaarheidsdatum heen ben.
Ik heb gelukkig nog één troost; ergens loopt er een vrouw rond die ooit wordt ingeruild voor mijn persoontje. En dat is eigenlijk best een leuke gedachte.
10 reacties
MIneur · 26 april 2011 op 15:41
Ik vind het leuk hoe jij een bepaalde onzekerheid voorschotelt aan de lezer met een sausje humor. Er zit een soort sex&city/cosmopolitan luchtje aan je column, en dat maakt het catchy.
Je speelt eigenlijk in op een onzekerheid waar (bijna) alle vrouwen wel aanleg voor hebben: afwijzingsangst. Aan de andere kant willen (bijna) alle mannen, bij alle vrouwen in de smaak vallen. Het zijn patronen die door de natuur bepaald zijn.
Je column was in ieder geval lekker luchtig, dat lees ik graag. Keep it going!
Groet, Mineur
dokterblues · 26 april 2011 op 16:20
Ik zou, als ik jou was, ander lectuur kiezen.
Dit is wel een erge aanslag op je eigen ik, zelf in de Donald Duck wordt niet zo’n onzin uitgekraamt.
Maar een goed geschreven stuk, dat wel.
Ik zie de humor er wel van in.
DreamOn · 26 april 2011 op 17:55
Ik ben gewoon het leukste exemplaar dat er is. Zo. Klaar! Hoef ik me daar ook geen zorgen om te maken. Ik heb dan ook voor 0% de angst dat ik ‘ingeruild’ word.
Volgens mij gaat het er in een relatie om, dat je elkaar voor 100% vertrouwt, en dat je ook voor 100% jezelf kunt zijn. Daarom is die ander toch zo verliefd op je geworden?
Als je als een of ander meningloos iemand behaagziek gaat zitten te wezen voor die ander, en ontzettend je best gaat lopen doen, door je voor te doen als iemand die je niet bent, ja, dan is het natuurlijk gedoemd om te mislukken.
LouisP · 26 april 2011 op 18:10
Openingsalinea is goed. Uitnodigend(om te lezen)
Behalve:”Is dat dan wat!” Dat laatste zinnetje maakt het m.i. iets minder spannend.
Het stuk zelf is grappig..overdreven? Maakt niet uit. Serieus? Ook prima. Dan is ’t in ieder geval super eerlijk geschreven.
Het leest als een trein.
Kat z’n dingetje is gewoon de kut dus..
“En al ben ik keileuk, al zeg ik het zelf, uiteraard zijn er véél leukere dames te vinden.”
Dat vind ik zó een leuke zin…
“ergens loopt er een vrouw rond die ooit wordt ingeruild voor mijn persoontje.”
Snap ik niet! Dus ergens loopt er een vrouw rond waarvan de man/vriend/neuker/aanhouder jou als zijn nieuwe vrouw/vriendin/neukstertje/aanhoudstertje verkiest? Ik bedoel hier mee niet dat die vrouw er niet zou zijn hoor! Juist niet!
In ieder geval een mooi stuk!
pally · 26 april 2011 op 21:16
Ik hoop(en denk)wel, Chantalle, dat je lekker overdrijft wat betreft jouw pleasegedrag. Het is grappig om te lezen, omdat het leuk geschreven is.Toch krijg ik er ook een beetje kromme tenen van. Vanwege mijn vrouwzijn en absoluut tegengestelde gedrag. Nou ja, dat heb je dus wel allebei voor elkaar gekregen. :stom:
groet van Pally
Dees · 26 april 2011 op 21:20
Het lijkt wel een column over voetbalplaatjes zo 🙂 Vind hem wel grappig gevonden zo…
Meralixe · 26 april 2011 op 21:27
Goede humor met een realistisch ondertoontje.
Chantalle · 27 april 2011 op 07:56
Het is inderdaad lekker overdreven door me, ik ben namelijk niet zo’n pleaser.
Bedankt voor de leuke reacties. Dit was het eerste echt luchtige stuk dat ik durfde in te sturen en ik ben blij dat het goed ontvangen is.
Mien · 27 april 2011 op 07:59
Ja, ja, goed gezien.
Ook in de mensenjungle is het een kwestie van eten of gegeten worden.
Bon appétit!
Mien
arta · 27 april 2011 op 09:46
Mineur zei ‘catchy’ en dat vind ik precies het goede woord voor dit stuk.
Grappig, goed geschreven.