Mijn eerste “beste vriend” heette Michael Blair. Een doodgewone Engelse naam zou je denken. Maar zijn vader was getrouwd met een Duitse vrouw en Michael zag eruit als het perfecte voorbeeld van een lid van de Hitlerjeugd: lang, sterk, blond en met blauwe ogen. Op zich niets vreemds, maar wij hebben het hier over 1960 en wetende van de verhalen van mijn joodse ouders, was de pijn van de oorlog bijna ondragelijk. Haast elke dag werd ik volgepomt met verhalen over zes miljoen vermoorde joden, concentratiekampen en.. ach, jullie weten het allemaal nog beter dan ik – je krijgt het idée wel.

Tijdens deze periode heb ik een enorme belangrijke les geleerd. Een les die leidde tot de fundamentele basis van mijn denkwijze over mensen uit andere landen. Ondanks al die pijn en die ondragelijke herinneringen die mijn ouders moesten meemaken; ondanks alles wat ik geleerd had over de oorlog en Duitsers in het algemeen, werd ik aangemoedigd om te spelen met Michael. Ik bracht in zijn huis heel veel gelukkige tijden. Zijn ouders en die van mij konden heel goed met mekaar opschieten. Iedereen maakte het mij erg duidelijk dat zijn moeder een Duitser was, maar geen Nazi. Ze hebben het verschil met geduld en begrip uitgelegd. Ze hebben gezegd dat Engeland een land is waar alle joden welkom zijn. Zo is het altijd geweest en zo zal het blijven.

Wat heb ik hiervan geleerd? We zijn allemaal mensen en voor mij is iedereen hetzelfde. Het maakt mij niet uit of je zwart, geel of groen bent; of je homofiel bent, of je maar één oog hebt of je totaal blind bent, of doof of in een rolstoel moet zitten, noem maar op. In mijn land en in mijn hart ben je altijd welkom. Ik vraag niets terug behalve één ding: als je in mijn land komt wonen, neem al je leuke cultuur mee, de kleurrijke kleren, jouw geloof, jouw heerlijke eten, jouw mening over alles en nog wat, maar alstublieft, pas je je ten minste een beetje aan aan de cultuur hier.

Integreren, dan kunnen we allemaal genieten van de enorme verscheidenheid aan de mensen met wie we dagelijks omgaan.

Waarom zeg ik dit precies nu? Het is toch iets voor de meeste Nederlanders en Engelsen iets heel gewoons? Jazeker, maar gisteren las ik in de krant dat er tien scholen zijn in dit land waar voor ALLE scholiers Engels hun tweede (of derde) taal is. In totaal, 14% van alle scholiers in Engeland hebben Engels als hun tweede of derde taal.

Dit noem ik geen integratie. Thuis spreken ze Punjabi of Urdu of Farsi of weet ik veel. Het grootste deel van hun vrienden komen uit dezelfde cultuur, dus Indiërs met Indiërs, Pakistani’s met Pakistani’s en natuurlijk binnen deze groeperingen gaan ze alleen om met mensen uit dezelfde sub-culturen. Wat ik jammer vind. Wat ik gevaarlijk vind voor de samenleving. Geen wonder dat het zo makkelijk is om een tiener uit een Pakistani familie, die Engels spreekt als derde of vierde taal (en dan heel slecht) om te keren in een fundamentaliste suicide-bomber.

In het verleden was ik altijd de eerste die stond voor een open samenleving; iedereen is welkom; alles mag binnen redelijke beperkingen. Maar nu, 45 jaar na mijn vriendschap met Michael en na alle belangrijke lessen dat mijn ouders mij geleerd hebben, begin ik echt het stellige gevoel te krijgen dat ik de dingen toch fout zie. Jammer, want ik ben echt geen racist hoor.. ben ik?


13 reacties

phoebe · 5 februari 2009 op 13:54

Opzich een sterk onderwerp, maar het komt niet helemaal over op me.
Jammer, want het is een heel recent onderwerp, en zal ook altijd recent blijven!

Jammer ook van de woordjes ‘mekaar’ en ‘scholiers’.. Volgende keer beter :hammer:

Ben wel heel jaloers op je dat je in Engeland woont!!! Waar woon je ergens? Ik heb een hele tijd in Brighton gewoond.. wereld stad!!

pally · 5 februari 2009 op 15:10

Ik vind het een mooi stuk, mens, vooral omdat je van je zelf uitgaat en het langzaam breder trekt.
Ik kan de inhoud ook wel grotendeels onderschrijven. De kleine foutjes die je maakt in de taal zijn echt pinuts en in aanmerking genomen dat Nederlands niet je eerste taal is, ‘amazing’ goed geschreven!
Erg leuk je hier weer te zien,

groet van Pally

doemaar88 · 5 februari 2009 op 15:45

Een mooi stuk, dit was mijn favoriet

[quote]In mijn land en in mijn hart ben je altijd welkom.[/quote]
:duimop:

u-queen · 5 februari 2009 op 15:53

Goed onderwerp en erg leuk hoe je van persoonlijk naar de media en weer terug naar persoonlijk gaat 😀

Mosje · 5 februari 2009 op 17:07

Engelsen in het buitenland klonteren ook samen, net als de door jou genoemde buitenlanders in Engeland. Waarom is dat erg? Waarom is dat gevaarlijk voor de samenleving? Dat zou je wel wat beter mogen argumenteren wat mij betreft.

Ma3anne · 5 februari 2009 op 17:55

[quote]ben ik?[/quote]
Nee je bent niet. :hammer:

Goed geschreven tekst. Die paar anglicismen erin vind ik wel charmant.
Inhoudelijk ook een goed verhaal. Het geeft de verschuiving goed weer, die ik bij mezelf ook wel herken, helaas.

SIMBA · 5 februari 2009 op 18:30

Fijn weer van je “horen”!
Ik zat min of meer op een stukje van jou te wachten over die gerehabiliteerde (wat een woord!)
bisschop, maar dit actuele onderwerp heb ik ook met plezier gelezen.

Dees · 5 februari 2009 op 19:31

[quote]Wat heb ik hiervan geleerd? We zijn allemaal mensen en voor mij is iedereen hetzelfde. Het maakt mij niet uit of je zwart, geel of groen bent; of je homofiel bent, of je maar één oog hebt of je totaal blind bent, of doof of in een rolstoel moet zitten, noem maar op.[/quote]

Er zijn volgens mij maar heel weinig mensen die zo denken, en het worden er steeds minder 🙁

Ik vind je conclusie (in de voorlaatste alinea) kort door de bocht, gebrek aan taal maakt suicide bombers? Dunno mens…

arta · 5 februari 2009 op 20:27

Gevaarlijk? Neuh… Jammer? Ja! Taal is communicatie en als die niet goed is worden er (voor-)oordelen gevormd, die vaak niet gegrond zijn…
Een stuk wat me wel aan het denken zet…
(ook over het feit, dat een mens (uit Engeland, bijv) in zijn tweede taal ook errug goed kan zijn:-D)

maurick · 5 februari 2009 op 21:39

Dus je bent een Engelsman van origine?
Dan schrijf je erg goed Nederlands. Mijn complimenten.
Sommige culturen zijn gewoon te tegenstrijdig met andere culturen. Hoe meer je jezelf aanpast, hoe minder er van je cultuur overblijft.
Wanneer de moslims zich aanpassen aan onze cultuur, blijft er weinig van hun religie over.

Mooi geschreven, met hier en daar een schoonheidsfoutje. Het is je vergeven.

KawaSutra · 6 februari 2009 op 02:14

Communicatie gaat wat mij betreft vooraf aan integratie. Een volk van welke samenstelling dan ook dient in de openbaarheid één taal te spreken die iedereen kan verstaan. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Als aan die voorwaarde voldaan wordt dan volgt de integratie (bijna) vanzelf. Dit heeft dus m.i. niets met racisme te maken.
Dat mens in Engeland is wat mij betreft het beste voorbeeld van een integrant. 😀

Mien · 6 februari 2009 op 07:47

Hoeveel procent van de communicatie gaat ook alweer via taal?

Laat al dat andere gerust binnenkomen. Versta elkaar! En respecteer elkaar. Vooral dat is communicatie!

Breng de boodschap met liefde, innig, integer, intigrerend EN geintegreerd. Dat werkt altijd!!!

Dat heb je in deze column alvast mooi gedaan Mens!

Mien

datmensinkenia · 8 februari 2009 op 17:37

Allen bedankt voor alle reacties, zowel, positief als negatief. Ik moet even een woordje verwisselen met mijn redactrice over de “schooheidsfoutjes” 😉

Het spijt me dat ik geen tijd heb om deze keer specifiek te reageren, maar ik zit met een langzame verbinding in Kenië. Ja, ik hoor het al: “We willen nog een stukje over Afrika!”. Dat is beloofd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder