It’s me, Li

Het is stil in de huiskamer. Alleen de klok lijkt met mokerslagen de tijd weg te slaan. Seconden, minuten en uren lang. Mijn polsen rusten op het werkblad van mijn computertafel. Mijn vingers hangen als verkrampte kippenpootjes boven het toetsenbord. Het bloed in mijn hersenen, voelt als stroop dat te lang in de koelkast heeft gestaan. Het lijkt alsof die kleverige massa alle woorden en zinnen tegenhoudt die mijn vingertoppen willen intoetsen. Dat is raar want normaal gesproken zijn mijn vingertoppen een verlengstuk van mijn gedachten. Mijn map ‘columns en korte verhalen’ koestert een lange rij van vrolijke hersenspinsels, ondeugende verhaaltjes en diepe zielenroerselen. Maar nu zit ik al een paar uur doelloos voor me uit te staren. De klok wijst twee uur in de nacht en er staat nog geen letter op het scherm. Waarom is elk begin zo moeilijk?

Het is tijd voor Code Rood. Ik trek een fles Huiswijn Rouge open, schenk een glas vol en sla hem in één teug achterover. Een aangename gloed trekt door mijn lichaam. Misschien dat de alcohol de stroopmassa in mijn hoofd oplost. Hopelijk vinden de letters, woorden en zinnen als vanzelf de weg naar mijn computer. Maar omdat ik geen verbetering merk, zet ik de fles aan mijn mond en drink hem helemaal leeg. Nog eentje? Tuurlijk, voor deze ene keer mag het. Moed indrinken heet zoiets. Na anderhalve fles druppelt er een traan op mijn hand, en nog eentje. Dronkevrouwstranen vermengen zich met tranen van oprechte spijt. Waarom heb ik in godsnaam ‘Ja’ gezegd op de vraag of ik de VC plek van Mercurius wil overnemen? Was het een vlaag van verstandsverbijstering, een streling van mijn ijdelheid of een overschatting van mijn schrijffratsen? De drank maakt dat ik verzuip in zelfmedelijden. Maar het helpt wel want mijn vingers kruipen als grote giftige spinnen over het toetsenbord.

Eigenlijk hoor ik apentrots te zijn dat ik bij de grote vier sta. Mijn moeder is dat wel, maar die vindt alles wat ik doe fantastisch. Zelfs als ik een windje laat, jubelt zij: ,, kind dat heb je geweldig gedaan!”. Maar hoe zit het met de rest van ColumnX? Hangen zij nu snikkend van ellende over hun monitor nu zij weten dat ik het ereplekje heb bemachtigd. Wat verwachten ze van mij? De ingezonden stukken in het Column X café logen er niet om. ,,Afschaffen die Vaste Columnisten” zwengelde Maurits. ,,Persoonlijk reageer ik op vrijwel elke column die ik goed vind en wat ik niks vind, daarover houd ik gewoonweg mijn mond.”schreef Raaf. En juist hij heeft nog nooit op mijn columns gereageerd. Vervolgens schoof hij een geschikte mannelijke kandidaat naar voren.

Man? Ineens ben ik broodnuchter. Bingo! Maar liefst vijfenzeventig procent van de Vaste Columnisten is man. Daarom heeft de redactie voor een vrouw gekozen! En gezien de man/vrouw verhouding kan het ook nog fifty fifty woren. Er zijn vrouwen genoeg die lekker kunnen schrijven. Naast Mercurius, Pepe, Godsgift, Joan, Floor, Judith en Dinah komt er steeds meer vrouwelijk talent aangestormd. Dus mannelijke ColumnX-ers. Helaas, pindakaas. Voorlopig maken jullie weinig kans. En als je per se Vaste Columnist wilt worden, dan kun je altijd nog geslachtsverandering overwegen.
Proost.;-)