Joost ontspoort verder

Zo vlak voor mijn vakantie maak ik mij zorgen. Want het schijnt dat je het vliegtuig niet in mag als je in de war bent. En iedere vijf minuten overkomt het me weer. Ik barst telkens opnieuw uit in een hysterische schaterlach. Want ik las zonet het laatste nieuws over mijn grote inspiratiebron Joost Ravoo, communicatiechef der Nederlandse Stoorwegen. Hij verdoet de baas zijn tijd en gebruikt zijn baas zijn geld met het uitvechten van een persoonlijke vete met shockblog GeenStijl. En hij heeft zichzelf op een wel heel kinderachtige manier een prijs toegeëigend. GeenStijl is een shockblog waar het er hardhandig aan toe gaat. Eh, fijnbesnaard is anders, zal ik maar zeggen. En u weet, trouwe lezer, dat Joost Ravoo de makers en gebruikers van GeenStijl ernstig tegen zich in het harnas had gejaagd. Als een huilende kleuter hing hij aan de lijn. Bij GeenStijl of het wat minder kon. Bij grootaandeelhouder Telegraaf of het wat minder kon. Zelfs de reclames van de NS in de Telegraaf zijn nu naar verluidt door Joost stopgezet. Maar iedere keer werd Joost weer afgemaakt, en steeds hardhandiger. Joost heeft nu ten einde raad de Bond van Adverteerders gebeld. Want fatsoenlijke adverteerders doen geen zaken met zo’n onfatsoenlijke site, vindt Joost. Maar hoe fatsoenlijk is Joost zélf eigenlijk?

Eerst stuurde onze Joost een open brief aan de Forensenbond. Die brief mailde Joost vol trots naar alle belangrijke NS-medewerkers. “Kijk eens wat een mooie brief ik heb geschreven?” Helaas werd Joost door de Forensenbond stevig van repliek gediend. Maar heeft Joost dat antwoord ook aan de halve NS toegestuurd? Neen. Weet u, waar dat mij aan doet denken? Aan de selectieve informatievoorziening die de Nazi-propagandaminister Goebbels hanteerde. Fatsoenlijk is de manier van optreden van Joost niet.

Een poosje later meldde Joost vol trots dat ‘ie ferm had opgetreden tegen een Volkskrant-redacteur die stukjes schreef die naar Joosts mening te kritisch waren. De journalist in kwestie kreeg geen antwoorden op vragen meer, en aan de hoofdredactie van de Volkskrant werd gevraagd, hem uit zijn functie te zetten. Bulderend van de lach belde de hoofdredacteur van de Volkskrant de portier om Joost de deur uit te flikkeren. Maar weet u, waar die actie van Joost mij aan doet denken? Aan de perszuiveringen die de Nazi-propagandaminister Goebbels hanteerde. Fatsoenlijk is de manier van optreden van Joost niet.

De Forensenbond heeft een wekelijks stukje in een landelijke krant. Volgens hardnekkige geruchten heeft Joost die krant gebeld met de vraag of dat wekelijkse stukje alstublieft geschrapt kon worden. “De NS is immers een belangrijke adverteerder”, aldus Joost. Het zou me niets verbazen als dit hardnekkige gerucht waar zou zijn. Als dat zo is, weet u waar die actie van Joost mij dan aan doet denken? Aan het monddood maken van de oppositie, zoals Nazi-propagandaminister Goebbels deed. Fatsoenlijk is de manier van optreden van Joost niet.

En deze Joost maakt dus bezwaar tegen het feit, dat GeenStijl hem de Goebbels van de NS noemt. Okee, die kwalificatie is uitermate stijlloos. Maar of die daarmee ook volkomen uit de lucht gegrepen is?

En Joost roept adverteerders dus ook op, niet bij zo’n onfatsoenlijk medium als GeenStijl te adverteren. Mag ik de Bond van Adverteerders dan oproepen, om alle reclame op stations en in treinen met onmiddellijke ingang te schrappen? Want een bedrijf namens welk iemand zich zo misdraagt als communicatiedirecteur Joost, valt met de beste wil van de wereld niet fatsoenlijk te noemen. Ik begrijp werkelijk niet waarom de Nederlandse Stoorwegen accepteren dat ze door hun ontspoorde communicatiedirecteur zo belachelijk worden gemaakt. Meneer Veenman, doe er wat aan! Extra vreemd is trouwens, dat de NS accepteert dat Joost geld van de NS inzet om zijn persoonlijke vete uit te vechten: advertentiecampagne in de Telegraaf hoogstpersoonlijk door Joost geschrapt als straf voor het aandeelhouderschap in GeenStijl.

O ja, da’s waar ook. Joost won een paar jaar geleden een belangrijke communicatieprijs. Bijzonder is, dat je daarvoor moet worden genomineerd. Volgens insiders vroeg ‘ie zijn vrouw, hem met gebruikmaking van haar meisjesnaam dus even te nomineren. Wat een kleuter ben je dan… Maar ik zie in dit vuiligheidje ongekende mogelijkheden. Mevrouw Oplopers heeft onder haar meisjesnaam Van Westindië even naar Zweden gebeld. De Nobelprijs 2007 voor de Literatuur kan mij niet meer ontgaan!