Kerkgang

Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en verwoed verzamelaar van Zuid-Amerikaanse rempelroertjes, zijn krant opensloeg, schoot hij onbedaarlijk in de lach.
“Laura”, riep hij uit. “Je zult het niet geloven.”
“Dan zal het wel niet waar zijn Meester”, antwoordde Laura. Mr. Moshavot keek over de krant naar zijn 25 jaar jongere huishoudster. Zij was niet alleen aantrekkelijk om te zien, maar ook zeer gevat en intelligent. Bovendien was zij genegen hem enig erotisch vermaak te bieden. Meestal tijdens koffietijd, maar ook op andere tijdstippen was zij wel bereidwillig.
“Ik lees hier dat de Ikea-catalogus de bijbel is voorbijgestreefd als het meest verspreide drukwerk ter wereld”, vervolgde Moshavot.
“Dat zou heel goed kunnen”, zei Laura. “Ikea-winkels zijn de tempels van de westerse beschaving. En zeker op zondag stromen zij aardig vol. Kinderen laten zich dopen in de ballenbakken, en ouders lopen in processie langs moderne staties, zoals de Faktum keuken en de Ektorp bank. Geüniformeerde diakens verlenen hulp in het geval dat je het allemaal even niet meer weet. Het hoogtepunt van de stille rondgang is de heilige communie in het restaurant, waar Zweedse gehaktballetjes zijn geconsecreerd tot de belichaming van waar het tegenwoordig allemaal om gaat: consumeren, maar wel voor weinig geld a.u.b.”
Mr. Moshavot grinnikte. “Je bent weer aardig op dreef.”
“Maar het is ook zo”, vervolgde Laura. “Waar vroeger in iedere woning een kruisbeeld hing, prijkt nu een Premiär afbeelding. Het wijwatervaatje is vervangen door de Förvar voorraadpot, de bijbel dus door die catalogus, en op plaatsen waar ooit nog het halleluja weerklonk, is het nu Pax Brevik geblazen.”
“Pax Brevik?”, vroeg Mr. Moshavot.
“Dat is een garderobekast”, glimlachte Laura. “Tja, ik moet toegeven dat ik wel eens gezondigd heb hoor. Zo heb ik eens, staande voor een Noresund spiegel, hevig gemasturbeerd onder het uitroepen van het nogal blasfemische ‘o god, ik kom!’, en ook ben ik eens heerlijk klaargekomen op een Uldum vloerkleed.”
Terwijl Laura deze woorden uitsprak, keek zij naar het kleed in Moshavot’s kamer.
“Zal ik eens laten zien hoe dat ging?”
“Maar dit kleed komt niet van Ikea”, zei Mr.Moshavot. “Het is van de Bijenkorf.”
“Hindert niet Meester”, antwoordde Laura met een verleidelijke blik. “Dat valt onder de vrijheid van godsdienst.”