Klappen doe je óók met je vingers

De meisjes die komen kijken naar mijn voordrachten, moeten wel lezen. Als je niet van boeken houdt, kom je ook niet kijken als iemand er uit voorleest.
Mijn publiek bestaat uit meisjes. Heel veel meisjes. Het griezelbus gehalte is nul, al dan niet negatief. Gelukkig, want ik heb een hekel aan kinderen die in het kader van een mislukte tweede fase net doen of ze geïnteresseerd luisteren. Deze meisjes applaudisseren wel, maar masturberen niet.
Mijn publiek moet masturberen, mijn publiek moet Giphart aanbidden. Mijn publiek moet bij elke nieuwe sigaret die ze opsteken, zeggen dat ze zullen stoppen met naïef te zijn. Mijn publiek moet vrouw zijn, maar gillen als een meisje als ze mij het podium zien betreden.

[i]Het blijft angstvallig stil als ik naar mijn stoel loop. Kut. Misschien heb ik mezelf overschat.[/i]
“Hallo”, zeg ik zachtjes in de microfoon. Een last valt van mijn schouders, want oorverdovend beginnen de meisjes te masturberen. Masturberende vrouwen moeten wel lezen, anders komen ze niet voor mij applaudisseren.
Raar, want als ze lezen, dan weten ze dat ze na de show van me gaan houden en dat ze me daarna nooit meer zullen zien. Toch blijven ze komen. Misschien vinden ze mij niet heel geweldig, maar vinden ze het gewoon fijn om te komen. Vrouwen komen als ik spreek en als ze gekomen zijn, dan vertrekken ze weer.

Bij mannen gaat dat heel anders. Die zie ik nooit bij mijn voorstellingen, en dat is het grootste compliment dat ik me kan wensen. Het is namelijk een teken dat ik goed schrijf.
Als een vrouw mij leest, dan wil ze me ontmoeten. En met me neuken, in de hoop dat ik over haar ga schrijven. Als een man mij leest, dan wil hij zelf gaan schrijven. Hij sluit zich op in de hoop dat hij een vrouw kan versieren met zijn sprookjes. Als een man mij niet wil ontmoeten, dan schrijf ik goed.

[i]Laat je werk lezen aan een vrouw die niet je moeder of je zus is. Als ze niet meer wil lezen, stop dan met schrijven. Als ze na een tweede verhaal niet meer wil leze, stop dan met schrijven. Als ze wel meer wil lezen, probeer dan met haar naar bed te gaan en schrijf daarover. Alleen dan zal je een groot schrijver worden. Deze regel is een wet en gaat dus zonder uitzondering op voor alle mannelijke schrijvers. Dus ook voor mij.[/i]

Sommige mensen denken dat verhalen altijd wel iets atuobiografisch hebben. Dat is niet helemaal de waarheid, want vanavond zit ik weer net als alle andere avonden te rukken op de bank.
Ik neuk niet. Ik heb nog nooit geneukt. Ik begin een beetje bang te worden dat ik altijd in september geboren zal blijven. Ik kom niet verder dan Heather die niet alleen zijn zaad, maar zijn hele penis in probeert te slikken. Jenna die schokt in een zoektocht naar de g. Sylvia die zich in onmogelijke bochten wringt en zich vervolgens in alle onmogelijke openingen… Je kunt het wel raden. Ik in ieder geval wel, ik kan het zelfs dromen.
[i]Kut, nu kan ik er niet op komen. Hoe heet dat ook weer? Dat je dingen onthoudt doordat je het voor je ziet. Dat heb ik in ieder geval heel vaak. Dan zie ik het zo voor me. O ja, pornografisch geheugen.[/i]
Ik heb in mijn leven te veel pornografie gezien.

Als ik de televisie aan wil zetten, ligt de afstandsbediening altijd binnen handbereik. Zelfs de dvdspeler kan ik vanaf de bank inschakelen. Maar als ik het faken van orgasmes niet meer kan aanhoren of zien, dan is dat ding nergens te bekennen. Geilheid is voor mannen een soort conjunctuur beweging. Na het hoogtepunt is er een onvermijdelijke dalende lijn, die na het dieptepunt weer begint aan een stijging tot een nieuwe hoogconjunctuur. Ik moet snel de afstandsbediening vinden voordat ik van al dat gekreun weer in de stijgende lijn beland, en dan ben ik tot diep in de nacht aan het masturberen. Ik ben nog te jong om af te takelen, dus haast is geboden.
Eindelijk is het stil in huis. Rust. Na een orgasme is er altijd behoefte aan rust. Meestal is er, voor de laagconjunctuur bereikt is, al een diep ronkende slaap ingezet. De zon staat echter nog te hoog om in slaap te vallen.

[i]Onderweg naar de tuin neem ik een boek, zonnebril en bier.
Giph neukt. Giph schrijft. Giph neukt om te schrijven.
Ronald schrijft. Ronald neukt. Ronald schrijft dat hij neukt.
Yusef schrijft. Yusef schrijft dat hij wil schrijven. Yusef neukt.
Ik wil ook liefde en literatuur maken.[/i]

Boek terug op de plank, deur op slot, gordijnen dicht. Nu word ik kluizenaar van mijn eigen literaire talent. Geen enkele prikkel van buiten, ik wil pure fictie schrijven. Ik ken ook alleen maar fictie, want ervaring heb ik niet. Ik sluit mijn ogen, leg mijn vingers op de toetsen en probeer mij voor te stellen:
[i]“Hallo”, zeg ik zachtjes in de microfoon. Een last valt van mijn schouders, want oorverdovend beginnen de meisjes te masturberen.[/i]
“Ik zal een groot schrijver worden”, fluister ik terwijl ik mijzelf op de schouder klop. “Ik zal voordrachten houden, voor zalen vol met vrouwen. En zij zullen met mij neuken in de hoop dat ik over ze ga schrijven.”

Misshien wordt ik net zo groot als de gebroeders Grimm. Want het enige dat ik schrijf zijn sprookjes, omdat de vrouwen in mijn leven wel applaudisseren, maar niet masturberen.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]