Klapstoelen (schrijfveer)

Vanuit een lichte ruimte waarin warm licht uit januari via dakkoepels de muren bestrijkt, loop ik richting de donkerte. Mijn ogen moeten nog wennen dus ik probeer om niet al te grote stappen te nemen. Onderaan eindigen wil ik liever niet.

Aan de zijmuren brandt licht dat is gedimd, waardoor de uitstraling van de ruimte warm oogt. Nu mijn ogen gewend zijn aan het donker zie ik pas, hoe steil het hier naar beneden loopt. Er zitten een stuk of tien mensen in de zaal en ik vraag mezelf af, hoe men deze bioscoop draaiend kan houden. Veel vrienden van en mogelijk nog wat subsidie, gok ik. Toch vind ik het een sprookje, het EYE gebouw, dat zich aan de goede kant , mijn kant,  van het IJ bevindt. Architectonisch is het gebouw aan de oever van het Amsterdamse water niet alleen een plaatje, het is een beleving om te zien en te voelen, zowel van binnen als van buiten.

Bij de vierde rij van bovenaf, stoel elf, blijf ik staan. Het zijn klapstoelen, zie ik. Hopelijk zit het een beetje comfortabel want de film die ik heb uitgezocht duurt bijna twee uur. Iets met ruziemakende schapenboeren, elkaars broers. Voorzichtig laat ik me zakken, zak achterover en zink weg. Nu zie ik ook waarom de zaal zo steil naar beneden afloopt. De hoofden van mijn voorgangers reiken tot onder mijn knieën. Dat betekent onbelemmerd zicht op het doek. Met mijn lengte van slechts honderdzestig centimeters, is vrij zicht op een film een aangename verrassing.

Ik vind het nu al een geslaagd feestje, deze middag. Ook al is de film zelf nog niet eens begonnen. Mijn telefoon zet ik uit. De komende twee uur wil ik helemaal niks, behalve opgaan in (breed)beeld en geluid.