Ik ben geen hondenliefhebber, en ik begrijp het ook niet, het hebben van een hond. Het stinkt, dat is 1. Je moet meermalen per dag de deur uit ermee, weer of geen weer. Vakantie, weekendje weg, doe eens spontaan? Altijd weer die hond. Zoek maar een onderkomen. Dan de hondenbelasting natuurlijk en ga zo maar door. Ja, het schijnt een trouwe vriend te zijn. Dat is dan misschien de enige reden waardoor ik het begrijpen kan. Als vervanging voor de partner misschien. Wanneer die op hoge leeftijd overleden is. Middel tegen de eenzaamheid. Op een boerderij met groot erf. Dat zie ik ook nog voor me. Kan dat beest lekker buiten leven in zijn hok en op het erf en dient tevens als waakhond. Wie weet zelfs als ‘echte’ herdershond. De kudde bij elkaar houden enzo.

Wij wonen hier aan de rand van ons uitgegroeide dorp. Prima toeven. Helaas vinden de hondenbaasjes dat ook een prima plek om het beestje uit te laten. Natuurlijk is het leuk als er een bekende voorbij wandelt en naar binnen gluurt. Je zwaait en maakt een praatje. Over de baasjes en hun hondenopvoeding t.o.v. het poepen en plassen zal ik nu maar zwijgen.
Waar ik het over wil hebben is dat opvalt dat de hond een soort van statussymbool is geworden. De hond maakt de man/vrouw zeg maar. En ook een manier om onder de mensen te komen, je ziet nog eens wat, komt nog eens iemand tegen etc. Niets op tegen. Zelfs relaties kunnen ontstaan door het simpele uitlaten van het beestje *denkt nu aan de 101 dalmatiers*.
Als de hond nu van zoveel uiterlijke betekenis voor de man (want daar heb ik het in dit geval over) is, waarom lijkt het dan of de vrouw/vriendin het hondje heeft uitgezocht. De meest trendy/dandy/keurige man loopt hier voor ons huis voorbij, waar je toch echt een wat stoerder beest bij verwachten zou. Maar nee, vrouw lief heeft weer zo’n wit, klein, kefferig ding uitgezocht.
Recht de rug en stoere blik, want je kunt toch niet laten merken dat je eigenlijk nogal voor schut loopt met zo’n beestje.

Mannen…ga toch tennissen/hardlopen/fietsen, dat doet meer goed dan zo’n wit dingetje. (in ieder geval doet het mij meer goed als ik naar buitenkijk).


6 reacties

pally · 4 juni 2008 op 12:15

Vooral het laatste deel, Sierconflex, waarin je je verwondering uit over de soort lullige hondjes waar mannen mee voor gek lopen vind ik leuk gevonden, de rest wat cliché.
Hoewel leuk geschreven,

groet van Pally

lisa-marie · 4 juni 2008 op 19:44

Er zit een lekkere vaart in.
Maar bij de derde alinea had je mijn aandacht pas en was nieuwsgierig of er nog meer langs je raam liep.

KawaSutra · 4 juni 2008 op 22:55

Al mijn familieleden hebben zo’n klein wit hondje. Uit hetzelfde nest nog wel. En inderdaad: vermoedelijk het gevolg van een vrouwelijke keuze. Net als jij voel ik mij niet geroepen. Krijg altijd de associatie dat ik met Mosje aan het wandelen ben. 😀

SIMBA · 5 juni 2008 op 08:26

@ kawa: [quote]Krijg altijd de associatie dat ik met Mosje aan het wandelen ben. [/quote]
😆 :hammer:
Leuk stukje over zielige witte hondjes en hun nóg zieligere baasjes, je had heerlijk kunnen uitwijden over strikjes en jasjes…het helemaal in het belachelijke trekken!

Neuskleuter · 5 juni 2008 op 13:32

Het is een leuk begin op ColumnX. Welkom, dus.

Je zou nog prettiger te lezen zijn, als je alle / * en () eruit haalt. Schrijf het maar lekker uit, waardoor een mate van overdrijving beter uit de voeten komt.

Troy · 5 juni 2008 op 14:48

Erg leuke column. Ik kreeg ook altijd flink wat opmerkingen naar mijn hoofd wanneer ik weer eens op de hond van mijn zus moest oppassen. ‘Is dat een zwabber of een hond?’ Dat soort dingen. Herkenbaar dus. 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder