Knok

Er werd gebeld en daarom deed ik open. En daar stond Alex voor mijn neus. Voor ik iets had kunnen zeggen duwde hij me rustig achteruit en kwam naar binnen. Ik had geen tijd om bang te worden. Ik was overdonderd. ‘Zo,’ zei hij zacht. ‘Ik geloof dat we eens even moeten babbelen.’
Hij zei het zachtjes. Dat was het enge aan de situatie. Hij wist wat hij deed. Ik kon hem nu goed opnemen. Ik zag wat ik destijds had gezien, maar nu drong het tot me door. Hij had van die fletse ogen. Er zaten groeven omheen die er een merkwaardige uitdrukking aan gaven. Alsof ze ergens de spot mee dreven. En zo stond hij ook. Ontspannen, met een merkwaardige grimas op zijn gezicht. Ik voelde me bedreigd.
‘Wat moet dat!’ bracht ik uit.
‘Zoals ik al zei,’ zei Alex, ‘even babbelen wat je me geflikt hebt.’
Ik begreep er niets van. Ik wilde dat deze engerd verdween. Maar ik wilde wel weten wat hij hier moest.
‘Hoezo geflikt,’ zei ik. Langzaam herstelde ik. Dit was huisvredebreuk. Dat zou hij zelf ook weten.
‘Willem is bij me langs geweest,’ zei Alex rustig. ‘Hij heeft me iets duidelijk gemaakt.’
Ik keek hem vragend aan.
‘Iets te duidelijk,’ zei Alex zacht.
Het drong nu pas tot me door hoe gevaarlijk de situatie was. Deze man stond zijn woede in te houden. Die rimpeltjes om zijn ogen, die rare trek op zijn gezicht, zo dadelijk zou hij me mores leren. Huisvredebreuk of niet. Hij zat er niet mee.
‘Wat dan?’ vroeg ik. Mijn stem klonk hoger, harder.
Hij hoorde het. Er krulde iets van een smalende lach om zijn mond. ‘Jij hebt hem gevraagd mij duidelijk te maken niet meer bij Jenny te komen.’
Het ging om Spicht. Maar dat kon ook niet anders. Het was terecht, dat moest hij weten.
‘Willem was nogal …hardhandig,’ zei Alex kalm. ‘En toen moest ik aan jou denken.’
Het was net een film. Hij speelde de hoofdrol en leidde de scène naar een climax. Het punt waarop hij klappen zou uitdelen.’
‘Raar hè?’ Hij grimaste. Hij speelde het klaar dit op een angstaanjagende manier te doen. Dat kwam door die fletse ogen.
‘Je had er ook niks te zoeken,’ zei ik. Het werd tijd voor wederwoord.
‘Misschien,’ gaf hij toe. ‘Misschien heeft ze het je wel gevraagd. Maar het heeft me wel ontzettend boos gemaakt.’
Hij glimlachte op die enge manier. Ik probeerde er nog steeds achter te komen wat er nou zo eng aan was. Maar dat lukte niet.
‘Dus ga ik er voor zorgen dat jij dit nooit meer vergeet!’
Ik begreep het. Hij was ongetwijfeld sterker. Hij leek me echt zo’n type voor de sportschool. Gewichten heffen, misschien even lekker matten met een maatje. Allemaal niets voor mij. Ik was liever met een ouwe camera aan het prutsen.
‘Misschien komt Willem dan wel weer,’ grijnsde hij.
En nu zag ik opeens wat ik al die tijd gemist had. Hij had twee littekens in zijn gezicht. Waarschijnlijk vroeger opgelopen door een mes. Als hij lachte deed zijn hele gezicht niet mee. Dat maakte het zo eng. Als hij gewoon keek zag je het niet.
‘Maar tegenwoordig let ik op,’ zei hij nonchalant. ‘Ik hoop dat hij me niet vergeet.’
Plotseling was er een mes in zijn handen. Een stiletto. Het zouden geen klappen worden, maar een paar leuke halen. Hij was niet gewoon kwaad, hij was razend. Hij ging me wat doen.
Hij deed een pas naar me toe en maakte een geroutineerde beweging. Hij kon met een mes omgaan. Dat moest hij even laten zien.
Ik deed een pas achteruit. Nog een pas en de gang hield op. Ik moest plotseling denken aan een gewelddadige film die ik ooit gezien had. Vrouw is in elkaar geslagen en vertelt dit ouwe vriend. Die leert haar vervolgens dat alles om je heen als wapen kan dienen. Dat je daar gebruik van moet maken.
Ik keek naar de paar schilderijtjes aan de wand. Dat was niets. Ik wist dat er jassen achter me hingen. Ze kwamen hooguit van pas als het om stierenvechten ging. Toen zag ik de kolenkit vlak bij mijn been. Er stonden drie paraplu’s in. Een wat grotere met een metalen punt. Ik wist wat ik moest doen.
‘Ik ga je leuk versieren,’ zei Alex hees. ‘Dan vergeet je me nooit meer.’
Hij grimaste en speelde wat met de stiletto. Buiten reed een auto door de straat. Ik zag hoe hij op zijn hoede was en luisterde. De auto reed door.
Toen deed hij weer een pas naar me toe. Nog een pas en ik was binnen zijn bereik. Dan was het snel gebeurd. Plotseling herinnerde ik me Hokusai Bon op het dak. Die scène had ik gezien bij Willem op tv. De held was naar beneden gesprongen en had vakkundig met zijn knuppel rond gemept. Later had ik begrepen dat daar een strategie voor bestond. Dat je daarop moest oefenen. Dat er geen zinloze bewegingen moesten zijn. Dat elke beweging effectief was.
Toen Alex weer een pas naar voren maakte en de eerste beweging met de stiletto inzette griste ik de paraplu uit de bak, zette mijn ene been naar voren, zoals een geoefende schermer doet en stak de paraplu zo hard naar voren als ik kon. Ik zette er al mijn kracht achter. De eerste klap moest het doen.
Hij had het niet verwacht. Hij was angst gewend. Afwerende handen voor het gezicht. Armen waar hij onderdoor dook. Geen metalen punt van een paraplu in een openhangend jack, precies in de maagstreek. Hij had ongetwijfeld harde buikspieren, maar ik was wanhopig en zette al mijn kracht er achter!
‘Oeeeff,’ deed hij en begon dubbel te klappen. Het mes maakte een rare beweging in de lucht. Maar hij liet het niet los.Hoe ik het zo snel deed wist ik niet. Maar ik draaide de paraplu om, haalde uit en sloeg hem met het handvat zo hard mogelijk op zijn hoofd. Ik wist niet zeker of ik bot hoorde kraken.
‘Aahhh,’ deed hij. Hij wankelde een stap achteruit.
Ik haalde opnieuw uit. Het mes ontmoette de paraplu, daardoor schampte ik hem op zijn schouder, maar het kwam wel degelijk aan.
Hij probeerde zich te herstellen, maar nu stak ik opnieuw toe en trof hem ditmaal in de rug.
‘Oehhh,’ deed hij.
Terwijl hij door de knieën ging haalde ik opnieuw uit en raakte hem op zijn hoofd. Ik hoorde iets kletteren. Dat was het mes. Ik zag het glinsteren vlak bij mij voet. Ik schopte het de gang in en haalde opnieuw uit. Hij zag kans die klap half te ontwijken en de paraplu beet te grijpen. Maar toen haalde ik mijn vuist uit en trof hem midden in zijn gezicht. En nu hoorde ik wel wat kraken.
‘Aaahh,’ deed hij.
En nu werd ik boos. Ik had wel eens iets gelezen over onvermoede krachten. Nu had ik ze. Ik stapte langs Alex heen, trok de voordeur open en sleurde hem aan zijn jack mee naar buiten. Zijn armen maaiden langs me heen, maar grepen mis.
Op dat moment kwam Willem naar buiten. Hij keek, begreep en kwam dwars door de heg heen. Maar het was niet meer nodig. Alex kwam overeind, zag de kolos door de heg komen en strompelde richting hek.
Ik vond het niet nodig iets te schreeuwen. Maar ik had het graag gewild. Ik stond daar te hijgen als een postpaard. Mijn armen trilden. Mijn rechtervuist deed ongelooflijk zeer.
Willem gromde alleen maar. Hij keek me aan. ‘Allesgoed?’ vroeg hij.
Ik kon niet eens wat zeggen. Ik knikte.
Wat verderop in de straat sloeg een automotor aan. De motor loeide. De auto reed de straat uit.
‘Zondagjebeneenheld,’ gromde Willem. ‘JehebAlexeenlesjegeleerd!’
Ik keek naar Willem en geloofde dat hij gelijk had. Ik had nog wat anders gedaan. Ik had mezelf overwonnen. Er was niemand meer die me nu nog bang kon maken. Ik was mijn eigen held geworden.