Kruip-door-sluip-door

– Kijk eens wat ik gisteren bij het knikkeren heb gewonnen, Paul.
– Jappenbolkers! Die heb ik nog nooit gezien!
– Hier, je mag ze wel even vasthouden.
Ze pakt zijn hand om de witte knikkers erin te leggen. Expres houdt hij zijn vuist dicht. Hij kijkt hoe haar vingers zijn hand proberen open te peuteren. Een tinteling trekt door zijn arm, over zijn rug. [i]En toen op een mooie zondagmorgen de zon stralend en warm opging kroop er uit het eitje – knak! – een hongerige rups.[/i]

– Man, jij had gister echt een lekker wijf te pakken! Kom op Paul, vertel, we zagen jullie wel naar buiten sluipen. Hoe was ze?
– Ach, ik ga jou niks vertellen. Trouwens, jij mag ze volgend weekend hebben, zo lekker was ze niet.

[i]Hij ging op weg om eten te zoeken.
Op maandag at hij zich dwars door een appel heen, maar genoeg had hij nog niet.[/i]

– Niet kwaad worden schat. Maar wat ik je dus wou zeggen… ik ben al een tijdje misselijk, dat had ik je toch verteld?
– Oja. Hoe was het bij de dokter? Ben je vandaag geweest?
– Ik ben zwanger Paul. Je wordt vader. We krijgen een kind.
– Wat? Maar…

[i]Op woensdag at hij zich dwars door drie pruimen heen, maar genoeg had hij nog altijd niet.[/i]

– Verdorie is het al zo laat, ik moet naar huis.
– Blijf nog even beertje, nog één kusje, hier, lager.. lager…
– Nee, ik moet gaan. Ik kan niet meer blijven.’t Is al tien uur, langer duren de vergaderingen nooit. Verdomme, ik krijg mijn stropdas niet goed, dat ziet ze meteen.

[i]Op vrijdag at hij zich dwars door vijf sinaasappels heen, maar genoeg had hij nog altijd niet.[/i]

– Lieverd ik ben vanavond laat thuis, ik moet overwerken.
– Maar, ik wou iets speciaals met je doen vanavond. De oppas komt zo, ik wil eruit, bij jou zijn, weer vrouw zijn.
– Sorry schat, het spijt me, maar het is een belangrijke vergadering, ik kan daar niet onderuit.
– Kun je niet een keer afzeggen?
– Nee, dat kan niet, zeg, dan krijg ik die promotie nooit.

[i]Op zaterdag at hij zich dwars door een stuk chocoladetaart, een ijsje, een zure bom, een plak kaas, een stuk worst, een lolly, een stuk vruchtencake, een worstje, een taartje, en een stuk meloen.[/i]

– Beertje, wat kijk je moeilijk. Kom, weg met die rimpeltjes, we gaan spelen. Zullen we je favoriete spelletje doen? Beertje, kijk eens wat ik speciaal voor jou onder mijn rokje draag?
– Ik ben niet in de stemming. Hou me gewoon even vast. Stevig.
– Wat? Wat heb jij nou? Waar is mijn spannende Paultjebeertje?
– Oh, laat maar. Barst. Ik ga.

[i]Op die avond had hij pijn in zijn buik.[/i]

– Paul, ben jij dat?
– Pardon, ken ik jou?
– Je gaat me toch niet vertellen dat je je oude buurmeisje niet meer kent? Hoe gaat het met je?
– Goed, ben wat verkouden. Lekker die frisse lucht, heb net een drukke vergadering gehad. En jij? Je bent niks veranderd, je ziet er fantastisch uit. Echt.
– Dank je. Ja, het gaat goed met me. Ik woon in West, leuk huisje. Met mijn vriend en onze twee jongens.
– Twee kinderen? Zo! Ik heb een zoontje, hij is nu anderhalf. Fantastisch mannetje, groeit als kool. Maar daar weet jij alles van.
– Ja, ze zijn zo groot. Sorry, ik moet verder. Leuk om je weer eens gezien te hebben. Veel geluk hè.
– Geluk… Dat doet me ergens aan denken… Zeg heb je die twee bolkers nog? Die witte, die zeldzame jappenbolkers?
– Waar heb je het over? Bolkers?
– Nee, niks, is al lang geleden, laat maar.
– Misschien zie ik je nog eens, wie weet, op het voetbalveld met onze jongens. Dag!

[i]De volgende dag was weer een zondag. Het rupsje at zich dwars door een groen blaadje heen. Het voelde zich nu al veel beter.[/i]

Diep weggedoken in zijn kraag loopt hij langs de gracht. Hij denkt aan huis. Het voelt niet als thuis. Hij schudt de gedachten uit zijn hoofd. Hier schiet hij niks mee op. Het moet anders. Vanaf nu gaat hij het anders doen.

[i]Hij had nu geen honger meer, hij had echt genoeg. En hij was nu ook niet meer klein, hij was een grote, dikke rups geworden.[/i]

“Toen knabbelde hij een gat in de kokon, krabbelde naar buiten en…was een wonderschone vlinder!”
Het prentenboek is uit. Zacht streelt hij de haren van zijn slapende zoontje. Hij probeert het zich voor te stellen, hoe ze samen in de trein zitten, gaan vissen, voetballen… Hij zit op de tribune van het plaatselijke voetbalveldje. Zijn zoon dribbelt over het veld en scoort! Trots gloeit in zijn keel. Dat is nou mijn jongen. Enthousiast gaat hij staan en steekt zijn duimen in de lucht.

Dan ziet hij haar. Ze wuift naar hem met gesloten hand. Vaag ziet hij iets wits schitteren in haar vuist. Hij schudt zijn hoofd en sluipt zachtjes de kamer van zijn slapende zoontje uit.