Labyrint

Overal roze, roze en nog eens roze. Stampende oude discomuziek golft door de straten. Het éne liedje loopt oorverdovend vermengd over in de volgende jaren-tachtig-hit. Lampjes, toeters, bellen, mensen. Allerlei soorten mensen. Veel zijn er vrolijk dronken, sommigen volledig de weg kwijt. Een oude dame loopt met haar hand op haar tasje en haar arm stevig om haar echtgenoot met grote ogen rond te kijken. Kinderen zijn blij, raken kwijt en worden weer gevonden. Door de lucht vliegende wagentjes met gillende meisjes zorgen voor ‘oh’s’ en ‘ah’s’.
Constante aanstekelijke euforie.

Bruin tapijt, hoogpolig. Donkerbruine chique deuren. Acht verdiepingen hoge leegte. Vergaderzalen, bezemhokken. De stilte na de muzikale stortvloed golft bonkend mijn oren in. Ik besef dat het mijn bloed is. Het heeft een kookpunt bereikt. Een vluchtige aanraking, een zoen, zoekend. Onrust. Als ons doel bereikt is, vertelt een vriendelijke jongen in bruin –mét trots embleem- ons waar de uitgang is. Een grauwgrijs trappenhuis laat ons de terugreis echter snel vergeten.

Koel, koud donkergrijs met nopjes. Kale, schrale muren. De wereld krimpt tot een paar vierkante meters. Knipperende lampjes beschijnen bezwete naakte lichamen, terwijl ‘Valery’ gedempt binnenkomt. Stomende huiden raken elkaar in een zinderende kennismaking. Handen en lippen lijken dwaalloos geleid te worden op zoek naar ontlading. Het ultieme, allesoverheersende oerinstinct. De muziek zwelt aan. Hitte. Gemêleerd zout zweet. Climax.

De achtergrondgeluiden sijpelen langzaam weer weg. Ik kijk naar de rechteronderarm, die over mijn borst ligt. Hij is mooi, stevig, zoals het lichaam en degene die er aan vast zit. De hand streelt me. Fijn. Mijn naborrelende bloed wordt weer warmer. Jij wordt warmer. Handen glijden, lippen proeven.
Constante aanstekelijke euforie.

Aan alles komt een eind. We moeten gaan. De fantasiebubbel wordt doorgeprikt. Vochtige lichaamsgeuren gaan op in het hoge trappenhuis waar we, een beetje stuntelend, haar en kleding recht trekken. Langzaam dalen we de trappen af. Honderdvier treden. Elke stap omlaag dreunt de muziek harder. De aanwijzingen van de aardige receptiejongen zijn mijn hoofd uitgerend. Er zijn leukere herinneringen om op te slaan.
De parkeergarage.

Buiten is het inmiddels donker geworden. Een paar verdwaalde roze mensen lopen wankelend over de straat, sommigen bewegend op de snoeiharde muziek, sommigen niet. In onze afwezigheid zijn de straatstenen bedekt met een plastic-beker-tapijt.
Eén grote chaos.
In mijn hoofd.